Το χρέος στην φυλή που μοιάζει να χάνεται. Το χρέος στο χώμα που μας καρτερά.

Χτυπάει η καμπάνα. Γυρίζω και σε κοιτάζω ξανά, επίμονα. Ψάχνω το βλέμμα σου να δω τι υπάρχει εκεί μέσα, αν αυτός ο ατίθασος που ήξερα βρίσκεται ακόμη εκεί. Ψάχνω να βρω το λιοντάρι, ψάχνω να βρω τη ματιά που άνοιγε τα βουνά στο πέρασμά της. Σε θυμάμαι νέο κι ερωτευμένο, όταν σε είδα να γελάς και ένιωσα πως όλος ο κόσμος ήτανε δικός σου. Τότε έτσι ήτανε… Σήμερα έγινες κατάδικος ενός άλλου κόσμου, φερμένου από αλλού, από λιμοκοντόρους που κάνανε το ψέμα δουλειά και που πληρώνονταν με τον δικό μας τον ιδρώτα…

Εσύ κοιτάς στον δρόμο. Γνωρίζεις πολύ καλά, όπως κι εγώ, πως ετούτος ο δρόμος μας περιμένει. Πως δεν έχουμε άλλο από το να τον ακολουθήσουμε. Σβήνω το τσιγάρο που κρατώ. Σου χτυπώ την πλάτη και σηκώνομαι. Εγώ θα ξεκινήσω. Αν θέλεις έρχεσαι. Θα είναι έτσι πιο εύκολος ο δρόμος, επειδή θα είμαστε μαζί. Στην άκρη του βρίσκεται το χρέος.

Το χρέος στην φυλή που μοιάζει να χάνεται.

Το χρέος στον άντρα και στο παιδί που του ‘κλεψαν τα όνειρα του.

Το χρέος στους χθεσινούς και στους αυριανούς.

Το χρέος στο χώμα που μας καρτερά.

Το χρέος στην ψυχή που λιώνει.

Μα πιότερο το χρέος στην πίστη και στον Θεό που μας έκανε την τιμή να περπατήσουμε αυτό τον δρόμο, να τον ευχαριστήσουμε για τον αγώνα τον καλό που μας προσφέρει και να τον δοξάσουμε με όση τιμή κρύψαμε μέσα στην καρδιά μας.

Ετούτο είναι το χρέος μας, αδελφέ, και αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε. Το ξέρεις. Κι όσο αργούμε να ξεκινήσουμε, τόσο σκοτεινιάζει ο ουρανός από τους δαίμονες που χορεύουν κοιτώντας μας. Κι όσο αργούμε να βάλουμε μπρος, τόσο και λιγοστεύει ο χρόνος που μας απομένει.

Σε κοιτώ βουβά. Σηκώνομαι και ξεκινώ. Καλός ο καφές, μα ετούτος ο δρόμος δεν φεύγει. Θα είναι πάντα εδώ. Μήτε το χρέος φεύγει κι όσο περνά η ώρα όλο και βαραίνει. Πίνω μια γουλιά νερό, με κοιτάς και σηκώνεσαι. Ξάφνου σηκώνεσαι και σαν να διάβασες τη σκέψη μου στέκεσαι δίπλα μου και ξεκινάμε. Αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε, το ξέρουμε και οι δυο… Ευλογημένος να είσαι αδελφέ, επειδή μου έμαθες όσα δεν ήξερα κι επειδή μου έδειχνες όταν δεν έβλεπα.

Τέλος στην στάση της ζωής μας, λοιπόν... Ήρθε η ώρα να πάρουμε τα όνειρά μας πίσω. Ήρθε η ώρα να περπατήσουμε τον δρόμο που από πάντα μας περίμενε… Κι αν είναι βαρύς για τα χρόνια μας, δεν φταίει αυτός, αλλά εμείς, που δεν αποφασίσαμε να τον διαβούμε πιο νέοι…

Πηγή :kostasxan.blogspot.

Σταύρος Ξαρχάκος: Το πρακτορείο Βίντεο !!!!!