Δημοψηφιζόμαστε;..

     Σαράντα και ένα χρόνια έχουν περάσει από το τελευταίο δημοψήφισμα που έγινε στην Ελλάδα.
     Το ερώτημα εκείνου του δημοψηφίσματος (όπου και για πρώτη φορά στην ζωή του ψήφισε το blog ενήλικο πιά!), ήταν: βασιλεία ή προεδρευομένη δημοκρατία. Τα αποτελέσματα γνωστά.
     Απορεί κανείς πώς, ενώ το δημοψήφισμα είναι η υπέρτατη ''συνομιλία'' μεταξύ πολιτών και εξουσίας,
     ..πώς και γιατί μεγάλη μερίδα της μνημονιακής αντιπολίτευσης το θεωρεί ''εκτροπή''!
     (Βέβαια δεν απορεί πολύ, γιατί είναι πολύ πρόσφατη και θα παραμείνει ανεξίτηλη η δωσιλογική κα οιονεί προδοτική πολιτική της)
     Εδώ ακόμα κι η χούντα για λόγους επικοινωνιακούς και για κάποια επίφαση δημοκρατίας έκανε δημοψήφισμα.  Άλλο το αν όλοι ψήφισαν τότε ''όχι'' και το βράδυ βγήκε απ' τις κάλπες ''ναι''!
     Το δημοψήφισμα αυτό καθ' εαυτό αποτελεί την πιό χαρακτηριστική έκφανση της δημοκρατίας, και μιά μυρουδιά, μιά ιδέα ''άμεσης δημοκρατίας''.
     Κατά την γνώμη του blog για όλες τις μείζονες αποφάσεις, για τις οποίες όταν πιά ληφθούν δεν προβλέπεται κανένας ομαλός και νόμιμος τρόπος επιστροφής στην προγενέστερη κατάσταση, (όπως ειναι το πολιτειακό ζήτημα, η ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ και νυν Ε.Ε., η ένταξή μας στο ενιαίο νόμισμα κλπ),
     ..θα πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα ούτως ώστε η ευθύνη της απόφασης να πέσει σ' αυτόν που θα υποστεί και τις συνέπειες (αγαθές ή κακές), δηλαδή τον λαό.
     Με αυτή την έννοια θα έπρεπε να είχαν γίνει δημοψηφίσματα τόσο γύρω στα τέλη του '70, όσο και στις αρχές τις δεκαετίας του 2000-2010.
     Όπως ακριβώς και τώρα, στην σημερινή συγκυρία όπου η απόφαση: μνημόνια και προτεκτορατοποίηση για δεκαετίες, ή ρήξη και προσπάθεια ανάκαμψης με δικά μας μέσα,
     ..απαιτεί (νομίζει το blog) δημοψήφισμα!
     Άλλωστε αποτελεί τιμή για όποια κυβέρνηση η απόφαση να προσφύγει στην άμεση γνώμη και εντολή του λαού πριν την λήψη καθοριστικών για το μέλλον της χώρας αποφάσεων.
     Και αποτελεί καθήκον του λαού να εκφράσει την άποψή του μέχρι τον τελευταίο πολίτη, χωρίς μεμψιμοιρίες και χωρίς γκρίνιες για το γιατί ερωτάται, και το αν πρέπει να ερωτηθεί ή όχι.
     Αν η μόνη σωστή απόφαση που προσπάθησε να πάρει στην άχρηστη και επιβλαβή για τον τόπο ζωή του ο Μεγάλος Ηλίθιος, δηλαδή το δημοψήφισμα που θέλησε να προκηρύξει, είχε πραγματοποιηθεί,
     ..κατά πάσα πιθανότητα η κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας θα ήταν πολύ καλύτερη.
     Δεν είχε όμως ούτε το πολιτικό ανάστημα ούτε την βούληση να πάει κόντρα στα εξωθεσμικά και εξωχώρια αφεντικά του.

     Με το πρώτο ''μπού!'' παραιτήθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο ελεύθερο προς την μεγαλύτερη συνταγματική εκτροπή των τελευταίων δεκαετιών: τον ΔΙΟΡΙΣΜΟ ως πρωθυπουργού ενός εξωκοινοβουλευτικού τραπεζίτη!
     Στην δημοκρατία πράγματι δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
     Και αφού όλα γίνονται σύμφωνα με όλα τα κόμματα ''για το καλό και την ευημερία του λαού'',
     ..ας ερωτηθεί πιά κι αυτός ο ρημάδης ο λαός!..

πηγή