Ένα γράμμα που ποτέ δεν στάλθηκε, σε έναν θείο που ποτέ δεν υπήρξε.

Αγαπημένε μου θείε, σε φιλώ.

   Είμαι  ο ανιψιός σου ο Δημήτρης, αυτός που γεννήθηκε πριν τριάντα πέντε χρόνια. Θέλω  εδώ και πολύ καιρό να σου γράψω ένα γράμμα να το διαβάσεις γιατί εδώ όπου και να το στείλεις, αν το ανοίξουν, μάλλον δεν θα το διαβάσουν.

Θείε  μου, “εδώ συμβαίνουνε πολλά γύρω μου όλοι λυπημένοι και πολλοί οι πεινασμένοι, μα εγώ είμαι καλά”  
Θυμάμαι που μούλεγες για τον παππού που στα δέκα οκτώ του ήρθε να πολεμήσει για τη δόξα του τόπου και όταν έφτασε φώναξε “ήρθα να πολεμήσω εις τας πρώτας γραμμάς, αλλά εις ποίας πρώτας γραμμάς;”.  Η  πατρίδα  μου  βρίσκεται σε θανάσιμο  κίνδυνο. Μαύρισε  ο μοναδικός γαλάζιος ουρανός μας με μαύρα αρπακτικά που σαν Άρπυιες αρπάζουν ότι βρουν. Γέμισαν μέχρι και οι ξερολιθιές με σαλτιμπάγκους  και προδότες σκιτζήδες και κλεφτρόνια αλλά… αντέχουμε!

Θείε  μου, η χώρα μου είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη και θαλάσσια όρια δεν έχει. Ποιος  να του τόλεγε του Κανάρη, του Μιαούλη, του Κουντουριώτη, του Βότση. Ποιος να  τόλεγε σ’ αυτόν που χωμένος σ’ ένα λαγούμι πάνω στο Καλπάκι μέσα στα λασπόχιονα σάλιωνε το μικρό του μολύβι να γράψει δυό λέξεις στην μάνα του “…γύρω μου δέκα σκοτωμένοι αλλά, είμαι καλά. Αλλά  μάνα, επίθεση αρχίζει πάλι κι ο τόπος αυτός είναι και θα παραμείνει δικός μας! ”. Μόνο  που όλα βγήκαν στο  σφυρί. Κάθε  σταγόνα αίμα που χύθηκε πωλείται εξευτελιστικά προς δόξα της φυλής μας. Αλλά… υπάρχουμε!

Θείε  μου, ξέρεις πως σπούδασα με το μεροκάματο του σχωρεμένου αδερφού σου. Με  πόνο και ανέχεια για να ρίξουν στις λάσπες τα ιδανικά μου και να φτάσουμε στην ανημποριά. Ξέρω,  θέλεις να μου στείλεις τα χρήματα να ‘ρθω να ζήσω εκεί αλλά, θείε μου, εδώ είναι η χώρα μου. Εδώ  ζω και αναπτύσσομαι, εδώ θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Δεν θα  την αφήσω τώρα που με χρειάζεται γιατί κάθε αποχώρηση Έλληνα καταλαμβάνεται από αυτούς που δεν κατάφεραν να σβήσουν την ψυχή εκεί μέσα στο ρέμα με τα λασπόνερα μέσα στο Καλπάκι. Θα  μείνω εδώ και θα πολεμήσω στις πρώτες γραμμές αλλά, σε ποιες πρώτες γραμμές;  ΟΧΙ, ΟΧΙ…  είμαστε  εδώ!

   Ναι υπάρχει ελπίδα, και αυτή βγαλμένη από τον θησαυρό της αιματοβαμμένης ιστορίας του γένους μας που όταν έφτανε στο τέλος συνέτριβε τα αδιέξοδα του με την κραυγή "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ". Αυτή η φωνή ήδη αχνίζει μέσα στα εσώψυχα μας, ήδη το ηχοβολητό της φοβίζει τους διεθνείς δεσμοφύλακες των μνημονίων.  Και πώς να μην τους φοβίζει όταν κάθε αιματοποτισμένη πέτρα της σχεδόν υποθηκευμένης επικράτειας μας αυτό φωνάζει. Αλλά και οι πέτρες στα υποδουλωμένα μας μέρη το ίδιο φωνάζουν για αυτό σκιάζονται οι οχθροί με τον γνωστό τους τσαμπουκά να διεκδικούν επί πλέον ζωτικό χώρο με την συνήθη τακτική της λεηλασίας.

Με αγάπη ένας  Έλληνας

Γράμμα ενός Έλληνα από το μέτωπο κλικ διαβάζει η Μαρινέλλα?


πηγή