Οίκος ανοχής «η στάνη»

Κανείς  δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία στις μέρες μας είναι σαφώς προοδευτική. Τύποις τουλάχιστον,  υπάρχει ελευθερία λόγου, έκφρασης, εμφάνισης. Σίγουρα δεν έχουμε αποβάλει τη «νοοτροπία του χωριού» , ήτοι την αδήριτη ανάγκη να ασχοληθούμε με τους άλλους, κοινώς να κουτσομπολέψουμε.

Η κοινωνική κριτική ή ενημέρωση, πείτε το όπως σας αρέσει, είναι σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής κουβέντας ανδρών και γυναικών. Διότι το κουτσομπολιό δεν είναι αμιγώς γυναικεία υπόθεση, όπως η καθημερινή πρακτική αποδεικνύει!  
Μέχρι εδώ όλα καλά, γνώριμα και οικεία. Έχουμε μάθει να ζούμε «με το τι θα πει ο κόσμος».  Ο κόσμος που σημειωτέον, αν ασχοληθεί με εμάς, θα μας σχολιάσει ανεξαρτήτως του τι τελικά πράττουμε!

Όμως τι είναι αυτό που θα τάρασσε την, κατά τα άλλα ανεκτική(;) σε νέα δεδομένα, κοινωνία μας; Η κατά τόπους κοινωνίες, ήτοι οι οργανωμένες ομάδες ανθρώπων σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, θέτουν κάποιους γραπτούς και άγραφους κανόνες. Με λίγα λόγια, νομοθεσία και κώδικα ηθικής. Εκ των έσω, μπορώ να πω ότι η νομοθεσία είναι μάλλον χαώδης και περιπλέκει τις καταστάσεις, παρά επεξηγηματική ή προληπτική. Από την άλλη, η ηθική είναι συλλογική μεν αλλά συγχρόνως, και καθαρά προσωπική επιλογή.  Ο καθένας που μετέχει σε μια ομάδα ενστερνίζεται και στο τέλος εφαρμόζει όποιους κανόνες τον εξυπηρετούν.  Τόσο απλά. Προσωπικά, ο καθένας θεωρεί ανηθικότητα ό,τι έρχεται σε αντίθεση με την προσωπική του θεώρηση για την ορθή τάξη των πραγμάτων.  Έτσι, σε συλλογικό επίπεδο, οι ανήθικες πράξεις είναι  οι «αμαρτίες» που πλειοψηφικά γίνονται αποδεκτές. Για παράδειγμα, αυτό που στην χώρα μας θεωρείται κανιβαλισμός σε άλλες χώρες (θεωρείται) ως ένα πλούσιο γεύμα. Χρήσιμο πάντως είναι να τηρείται μετροέπεια και η λογική του μέσου ανθρώπου. Ακριβώς για την εύρυθμη λειτουργία του συνόλου.

Λεπτή είναι η κατάσταση όταν φτάνουμε στις σεξουαλικές προτιμήσεις.  Σίγουρα είναι αυστηρά προσωπικό ζήτημα και δεν υπάρχει λόγος ανάλυσης.  Αν και οι απόψεις επ’ αυτού σίγουρα διίστανται, θεωρώ ότι ζούμε σε μια κοινωνία σεξουαλικά απελευθερωμένη, με νέα αποδεκτά πρότυπα (ομοφυλόφιλα ζευγάρια). Βέβαια, η κοινωνική κριτική δεν έχει εκλείψει είτε λόγω της συχνής εναλλαγής συντρόφων είτε λόγω της επιλογής του φύλου του συντρόφου και φυσικά οι γυναίκες είναι οι πιο τακτικοί αποδέκτες του κοινωνικού στίγματος.

Ένα βήμα παραπέρα σχετικά με την κοινωνικά αποδεκτή σεξουαλική ταυτότητα, προχώρησαν στην Γερμανία, όπου δίνουν άδεια στην λειτουργία οίκων ανοχής για κτηνοβάτες. Χάρη σε ένα νέο νόμο η κτηνοβασία θεωρείται νόμιμη, με μόνο περιορισμό τον μη τραυματισμό του ζώου! Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι αυτό προκάλεσε έριδες και διαμαρτυρίες. Οι κτηνοβάτες επιχειρούν να παρουσιάσουν το σεξ με ζώα ως «επιλογή τρόπου ζωής» ενώ ο πρόεδρος αυτών Michael Kiok αναφέρει σε ανακοίνωσή τους ότι «οι απλές έννοιες της ηθικής δεν έχουν καμία δουλειά με το δίκαιο.  Είμαστε μια μειονότητα που γινόμαστε στόχος διακρίσεων φανατικών εξ αιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού. Είμαστε φυσιολογικοί. Έτσι γεννηθήκαμε».

Η ασυδοσία και η έλλειψης κριτικής σκέψης είναι πάντα τα αδύνατα σημεία των ανθρώπων. Η διάκριση είναι αρετή και σκοπό έχει την κατά περίπτωση θεώρηση των καταστάσεων και αποφυγή της απλοποιημένης γενίκευσης.  Οι μειοψηφίες είναι χρήσιμο να λαμβάνονται υπόψη και να προστατεύονται, αν διατρέχουν κίνδυνο.  Ποιες μειοψηφίες όμως χρειάζονται νομοθετική παρέμβαση για την προστασία τους; Μήπως κάποιες από αυτές τις ομάδες ατόμων είναι μειοψηφίες ακριβώς γιατί η επιλογή τους, τους καθιστά έξω από τα κοινωνικώς ορθά και λογικά; Από αυτά που αντικειμενικά γίνονται δεκτά, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, θρησκείας.  Αυτά που δηλαδή αποδεχόμαστε ως άτομα σεβόμενοι την αξία του ανθρώπου, της φύσης και της ατομικότητας.  Εν τέλει, τα αποδεκτά είναι αυτά που λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος μεταξύ μας, ως άτομα και εξυπηρετούν την ασφαλή λειτουργία μας ως κοινωνία.

Με το θάρρος της προσωπικής μου γνώμης, θεωρώ ότι πρόκειται για μια μη φυσική έλξη. Η ερωτική πράξη είναι απαύγασμα σωματικής και συναισθηματικής έλξης. Εντούτοις, μου φαίνεται τουλάχιστον περίεργο να αισθανθεί άνθρωπος διέγερση και επιθυμία να εκτονώσει το ερωτικό του πάθος σε ένα ζώο και πραγματικά δεν μπορώ να βρω επαρκή επιχειρήματα για την ανάγκη νομοθετικής κάλυψης μιας τέτοιας επιλογής. Οι προτιμήσεις είναι σαφώς ατομικές αλλά όταν η προσωπική επιλογή θεσμοθετείται είναι απαραίτητο να βρίσκει έρεισμα στην πλειοψηφούσα μέση λογική. Διότι ένα τέτοιο νομοθέτημα σε τι προάγει την κοινωνία μας, τι προσφέρει και κυρίως, τι εξυπηρετεί; Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι τα ζώα μπορεί να στερούνται λόγου αλλά δεν στερούνται βασικών δικαιωμάτων. Ας το σκεφτούμε όμως και μακροπρόθεσμα: θεωρώ ότι είναι πρόκειται για την απαρχή της νομοθετικής κάλυψης φαινομενικά μιας υπάρχουσας μειοψηφίας αλλά επί της ουσίας, συγκεκαλυμμένων τρόπων πρόκλησης κοινωνικής αναταραχής και αδιάκριτης αποδοχής νέων ηθών. Η λύση βρίσκεται στην λογική σκέψη, ούτε στην περιθωριοποίηση των απανταχού μειοψηφιών ούτε στην άκριτη νομιμοποίηση τους.

Να σημειωθεί ότι στην χώρα μας τα ζώα θεωρούνται «πράγματα», δηλαδή είναι δεκτικά άσκησης του δικαιώματος της ιδιοκτησίας.  Παράλληλα, υπάρχει, μεταξύ άλλων, νομοθετικό πλαίσιο για την κατοχή και εκτροφή αυτών από τους κτηνοτρόφους, για την ορθή κατοχή ζώου συντροφιάς αλλά και προεδρικό διάταγμα με το οποίο θεσπίζονται μέτρα για την προστασία των ζώων που χρησιμοποιούνται για επιστημονικούς ή εκπαιδευτικούς σκοπούς, σε συμμόρφωση με την Οδηγία 2010/63/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο δικηγόρος Στίβεν Γουάιζ έδειξε στον κόσμο πώς ένα ζώο μπορεί να μεταβεί από το νομικό καθεστώς του “πράγματος” χωρίς δικαιώματα, σε αυτό του ατόμου με αντίστοιχη νομική προστασία. Ο συγκεκριμένος Υπήρξε πρωτοπόρος στη μελέτη του δικαίου των δικαιωμάτων των ζώων στη δεκαετία του 1980 και το 2000, ενώ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που δίδαξε το συγκεκριμένο μάθημα στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ως ομότιμος καθηγητής.  Αν κερδηθεί αυτή η νομική μάχη τότε κάποια ζώα θα αποκτήσουν αμετάκλητη νομική προστασία, αναγνωρίζοντας κρίσιμες ανάγκες τους όπως το να ζουν σε άγρια κατάσταση, να μην υπόκεινται σε ιδιοκτησία ή να μην υφίστανται κακομεταχείριση.

πηγή