Η εξάρτηση των αδαών

Ζώντας  μέσα στην άγνοια, αναπτύσσονται ενστικτωδώς δύο ειδικές μορφές εξάρτησης:

Ο τύπος του άνευ όρου οπαδού που κοιτάζει άλλους αδαείς, τους ψευτο-πρωταγωνιστές, και τους λατρεύει σαν είδωλα.

Ο τύπος του Ψευτο-πρωταγωνιστή  που καλλιεργεί την ανάγκη να τον κοιτάζουν οι αδαείς της άλλης κατηγορίας.

Μορφές που αντικατοπτρίζουν εμφανώς την εξαρτημένη φύση του αδαούς.

Μια κάποια μέρα της ζωής μας, –τότε που ήμαστε πολύ μικροί ακόμα για να καταλάβουμε τη σημασία και το νόημα των καταστάσεων,
αλλά όχι τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουμε με σαφήνεια τον περίγυρό μας–, αντιληφθήκαμε ότι, ολόγυρα, πολλοί ενήλικοι μας κοιτούσαν επίμονα και συνεχώς.  Λες και δεν είχαν τίποτ’ άλλο να κάνουν, αφιέρωναν μεγάλο μέρος του χρόνου τους, αποκλειστικά για να γίνουν μάρτυρες των κινήσεών μας – αλλά και των κινήσεων των άλλων, όπως θα ανακαλύπταμε αργότερα έκπληκτοι.

Με τον καιρό, επίσης, συνειδητοποιήσαμε ότι αν κάποιος σε παρατηρεί (και σε παρατηρεί… και σε παρατηρεί…), είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο τέλος θα σε κρίνει κιόλας.  Δεν θα ήταν τίποτε σοβαρό, ούτε θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν οι κριτές μας δεν ήταν ακριβώς τα πρόσωπα που αγαπάμε, και μάλιστα οι κυρίως υπεύθυνοι των πιο στοιχειδών αναγκών μας (όπως η τροφή και η προστασία μας).

Από το σημείο αυτό μέχρι ν’ αρχίσουμε να νιώθουμε φόβο μην τυχόν και μας εγκαταλείψουν, μήπως μας λείψει η αγάπη ή μήπως μείνουμε μόνοι, μας χωρίζει ένα πολύ μικρό βήμα, το οποίο κάποτε κάναμε οι περισσότεροι από μας.  Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σχεδόν όλοι ξαναβιώνουμε όταν είμαστε ενήλικοι τις δύσκολες στιγμές του revival (επανάληψη), και υποβάλουμε εκ νέου τον εαυτό μας –ανώφελα- σ’ αυτήν την επιβαρυντική-κριτική-ελεγκτική τάση των άλλων.

Αν είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής ή ομιλητής, προτού εμφανιστείς μπροστά στο κοινό νιώθεις τον πανικό της έκθεσης.  Είναι ένας φόβος που δε νιώθουν μόνο οι αρχάριοι, αλλά κο αυτοί που έχουν περάσει όλη τη ζωή τους πάνω στη σκηνή.

Όταν ανεβαίνω στο βήμα για να μιλήσω σε κοινό, όταν δίνω εξετάσεις, όταν πηγαίνω σε μια συνέντευξη για μια θέση εργασίας, όταν ετοιμάζομαι να ομολογήσω τον έρωτά μου σε κάποιον, με πιάνει μεγάλη τρεμούλα· ένας μεγάλος φόβος.  Κατά κάποιον τρόπο, κάτι μέσα μου πάντα φέρνει στην επιφάνεια την ερώτηση: θα τα καταφέρω αυτή τη φορά; Ή όχι;

Αισθάνομαι σαν πλοίο μέσα στην καταιγίδα, αντικείμενο αντί για υποκείμενο, πράγμα αντί για άνθρωπος.

Ετυμολογικά, «υποκείμενο» είναι αυτό που υπόκειται, που βρίσκεται από κάτω, το εσωτερικό.  Αυτό υποστηρίζει όλα τα εξωτερικά, είναι το κρυφό πρόσωπο των επιφαινομένων, και ως τέτοιο περιέχει όλες τις όψεις που μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.

Ένα αντικείμενο,  αντιθέτως, δεν κρύβει τίποτα στο εσωτερικό του.

Καθοδηγήστε τους αδαείς - καθεδρικός ναός του Bradford

Ένα κομμάτι μάρμαρο, λογου χάρη, είναι απλώς και μόνο μάρμαρο, ακόμα κι αν το εκπαιδευμένο βλέμμα του γλύπτη μπορεί να δει την ομορφά του γλυπτού που κρύβει μέσα (όμως, αυτή η ομορφιά είναι προϊόν του υποκειμενικού βλέμματος ενός καλλιτέχνη, δεν είναι χάρισμα της πέτρας).

Στην πολιτεία των αδαών δεν υπάρχει καμιά υποκειμενικότητα.  Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κατοίκων της είναι ότι, μέσα τους, δεν διαθέτουν τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που φαίνεται έξω.

Ορισμένες θρησκείς που έχουν ανάγκη από αδαείς πιστούς, καλλιέργησαν το φόβο στους ανθρώπους, όχι όμως «άθελά τους», λέει ο Osho.  Προβάλλουν την εικόνα ενός Θεού τιμωρού, που επαγρυπνά διαρκώς, μέρα και νύχτα.  Εσύ μπορεί να κοιμάσαι, αυτός όμως δεν κοιμάται· είναι στο κρεβάτι σου και σε παρακολουθεί.  Και δεν παρακολουθεί μόνο τι κάνεις, αλλά υποτίθεται πως παρακολουθεί ακόμα και τα όνειρά σου· ακόμα και τις σκέψεις σου.

Δεν σου επιτρέπεται ούτε μια ιδωτική στιγμή  για να είσαι εσύ, μόνος σου, χωρίς μάρτυρες.

Σου εμφυσείται η ιδέα ότι η υπακοή στους κανόνες που υπαγορεύει η θεότητα μέσω προφητών και ιερέων είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην αποκοπείς από την αγέλη, κι ακόμα πως μπορεί να τιμωρηθείς αιώνια, όχι μόνο για τις πράξεις σου, αλλά ακόμα και για τα όνειρά σου, για τις επιθυμίες σου, για τις σκέψεις σου, μέχρι και για τα πιο κρυφά συναισθήματά σου.

Σύμφωνα  μ’ αυτές τις παράλογες ολοκληρωτικές θέσεις, όσο αποφασίσουμε να μην υποταχτούμε άνευ όρων στην ανόητη θεϊκή τυραννία, δεν θα το κάνουμε επειδή δεν συμφωνούμε αλλά επειδή μας λείπει η πίστη, ή γιατί δεν έχουμε αρκετή ταπεινοφροσύνη, και τότε… οι πληρεξούσιοι διαχειριστές των επιβραβεύσεων και των τιμωριών θα αποφασίσουν ότι μας αξίζει να πέσουμε θύματα της οργής του Υψίστου ή της κατάρας του ίδιου του ψευτο-προφήτη βάρδιας.

Από την άλλη, αυτή είναι η αγαπημένη στρατηγική εκείνων που επιδιώκουν να υποβιβάσουν τους ανθρώπους σε πράγματα.  Κυρίως, όταν τα μελλοντικά θύματα δεν προβάλλουν καμία αντίσταση στο να χρησιμοποιηθούν, και τους αρκεί να πειστούν ότι είναι απαγορευμένο ή ντροπιαστικό να αρνηθούν την υποταγή τους στην εξουσία που τους χειραγωγεί.

Από κοινωνική σκοπιά, ο εν δυνάμει κίνδυνος φτάνει στα άκρα.  Μια δράκα χαρισματικοί ηγέτες, θα μπορούσαν να στρατολογήσουν στρατούς ολόκληρους αδαών σκλάβων για να τους χρησιμοποιήσουν στην υπόλοιπη κοινωνία ως ενάρετους ή φωτισμένους υπηρέτες ενός υψηλού κι ευγενικού σκοπού.  Η Άγνοια μεταμφιέζεται σε ταπεινοφροσύνη, πεποίθηση, τυφλή πίστη, δέσμευση ή Θεία μετάληψη. Χειραγώγηση των αδαών για να γίνουν «φωτισμένοι» στρατιώτες, ικανοί να σκοτώσουν και να καταστρέψουν για να σώσουν τον κόσμο,  μ’ έναν υποτιθέμενο «καλό σκοπό».  (Οποιεσδήποτε ομοιότητες με καταστάσεις που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες των τελευταίων είκοσι χρόνων, δυστυχώς, δεν αποτελούν απλή σύμπτωση.)

[...] Ο αδαής παλεύει, δουλεύει, πασχίζει και εξασκείται για να καταφέρει να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του.  Χρειάζεται κάποιον να του βάζει όρους, κάποιον να τον διατάζει, κάποιον να του λέει κάτι ωραίο κάθε τόσο, κάποιον να τον προσδιορίζει. 

Μια δράκα χαρισματικοί ηγέτες, θα μπορούσαν να στρατολογήσουν στρατούς ολόκληρους αδαών σκλάβων για να τους χρησιμοποιήσουν στην υπόλοιπη κοινωνία ως ενάρετους ή φωτισμένους υπηρέτες ενός υψηλού κι ευγενικού σκοπού.  Ο αδαής παλεύει, δουλεύει, πασχίζει και εξασκείται για να καταφέρει να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του.  Χρειάζεται κάποιον να του βάζει όρους, κάποιον να τον διατάζει, κάποιον να του λέει κάτι ωραίο κάθε τόσο, κάποιον να τον προσδιορίζει.

πηγή