Ποια παιδεία για ποια Ελλάδα;

Από το 1975 και δώθε, εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται στην πατρίδα μου, είχα πάντα την απορία γιατί σε κάθε επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 γίνονται επεισόδια. 37 χρόνια τώρα η επέτειος είναι ταυτισμένη με επεισόδια και καταστροφές. 

Όπως μου δόθηκε η ευκαιρία στη φοιτητική μου ζωή να διαπιστώσω τα επεισόδια αυτά ήταν καθοδηγούμενα, σχεδιασμένα λες ώστε να βοηθούν τα σχέδια της εκάστοτε κυβέρνησης και υποδαυλισμένα κι από την «περίεργη» πολλές φορές συμπεριφορά της αστυνομίας.

Έτσι στη συνείδηση του κόσμου και με τη βοήθεια των ΜΜΕ (σώπα!!!) το «Πολυτεχνείο» είναι ταυτόσημο με αλητείες και καταστροφές που «πηγάζουν» από την Αριστερά.
Τι ήταν το «Πολυτεχνείο»;
Τώρα πια που έχω απομακρυνθεί από τα διλλήματα κομματικών φορέων αν ο αγώνας «δικαιώθηκε» ή «συνεχίζεται», συνειδητοποιώ ότι τότε αποδείχτηκε ότι το λαϊκό κίνημα (που δεν είναι μόνον η αριστερά) έχει τη δύναμη να αυτοοργανώνεται, να αναδεικνύει τους ηγέτες του, να συνθέτει απόψεις και θέσεις, να δημιουργεί ώριμα πολιτικά κείμενα, να βιώνει τη δημοκρατία, να σχεδιάζει το μέλλον, να νικά.
Το «Πολυτεχνείο» λοιπόν, με ότι δημιούργησε έστεκε ο βασικός αντίπαλος σε ένα σύστημα που μετά την ήττα της αγαπημένης του δικτατορίας έπρεπε όχι απλώς να σταθεί στα πόδια του αλλά και να εδραιωθεί ξανά. Έπρεπε λοιπόν να συκοφαντηθεί μια στιγμή της ελληνικής ιστορίας που τμήμα του λαϊκού κινήματος, το πιο μορφωμένο (τυχαίο;) ξεπερνούσε όχι μόνο το φόβο αλλά και τις αγκυλώσεις και τα στερεότυπα όλου του πολιτικού φάσματος της προχουντικής «δημοκρατίας». Έπρεπε να συκοφαντηθεί η στιγμή της ζωής του ελληνικού λαού που αποδείκνυε ότι αυτός μόνος του χωρίς «τζάκια», φωτισμένες ηγεσίες και κάθε λογής προστάτες μπορούσε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Η προσπάθεια αυτή υπήρξε «πολύμορφη» και «αποτελεσματική». Η 17η Νοέμβρη είναι πια ταυτόσημη με την τρομοκρατία και την αλητεία. Πήρε κοντά 40 χρόνια αυτή η προσπάθεια αλλά «άξιζε τον κόπο»!!!
Κι εκεί που το σύστημα μπορούσε πια να ανασάνει άρχισε πάλι να παθαίνει «ασθματικές κρίσεις» (ας είναι καλά ο Καρλ Μαρξ που διαπίστωσε και διατύπωσε τους νόμους λειτουργίας του καπιταλισμού). Κι άντε πάλι από την αρχή. Τώρα όμως δεν αρκεί το χτύπημα των λαϊκών αγώνων, χρειάζεται η νομοθετική κατοχύρωση της ασφάλειας του συστήματος, η δημιουργία με το νόμο της κοινωνίας του ενός τρίτου. Η μακροχρόνια εξασφάλιση της ηγεμονίας όλων όσων κυβέρνησαν αυτά τα 40 περίπου χρόνια. Ήρθε βλέπετε λίγο αργά στην χώρα μας ο θατσερισμός και ένας βίαιος νεοφιλελευθερισμός που επειδή είναι κακέκτυπο και θνησιγενής είναι απροκάλυπτος και ωμός και αφορά πια όλη την Ευρώπη.
Ας δούμε κάτω από αυτό το πρίσμα ό,τι ζούμε αυτή την περίοδο.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας οξύτατης οικονομικής κρίσης που έχει οδηγήσει την πατρίδα μας στην οικονομική και πολιτική υποτέλεια.
Η κρίση αυτή δεν ήρθε τυχαία. Στην πατρίδα μας μαίνεται η μάχη, με βασικό μοχλό τα διαπλεκόμενα με την εξουσία ΜΜΕ, για να συσκοτιστεί και να αποπροσανατολιστεί το ενδιαφέρον του λαού από τους πραγματικούς σκοπούς των οργανωτών αυτής της κατάστασης.
Ο φαινομενικά αποσπασματικός χαρακτήρας των μέτρων που λαμβάνονται κατά καιρούς δεν είναι τίποτε άλλο από προγραμματισμένη επίθεση σε όλα τα σημαντικά επίπεδα οργάνωσης της κοινωνίας μας.

Μια κοινωνία που όπως τελευταία ομολογείται γίνεται προσπάθεια να είναι για τουλάχιστο 50 χρόνια δεμένη στο άρμα των δανειστών, με την ψεύτικη ελπίδα ότι κάτι τέτοιο θα είναι διευκόλυνση για την καλύτερη αποπληρωμή των δανείων.

Μια κοινωνία που στόχος είναι να είναι υποτελής στους επικυρίαρχους δεν θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα αυτοτελώς να παίρνει μέτρα και να σχεδιάζει την ανάκαμψη της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής της υπόστασης.

Μια κοινωνία που παρά τη συκοφάντηση των ιδανικών της, παρά το φόβο που προκαλεί το ναζιστικό τσοπανόσκυλο, παρά την ανυπαρξία πνευματικής ηγεσίας, παρά τον πολιτικό κατακερματισμό και τη σύγχυση φαίνεται ότι δεν το βάζει κάτω, φαίνεται ότι μαζεύει τα κουρέλια της και σαν το φοίνικα αρχίζει να αναγεννάται.
Γι’ αυτούς τους λόγους, πέρα από την υπογραφή των μνημονίων και την απορρέουσα απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, έχει αναληφθεί και νομοθετική πρωτοβουλία για την καταστροφή της πνευματικής και επιστημονικής βάσης της χώρας μας.
Οι πρωτοβουλίες λαμβάνονται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και με διαφορετικές προμετωπίδες. Αρκεί όμως να προσέξει κανείς τα αποτελέσματα αυτών των πρωτοβουλιών για να δει την πραγματική επιδίωξη.
Οι κλυδωνισμοί του συστήματος κάνουν πια αναγκαία την απροσχημάτιστη και ωμή επέμβαση, αν και γίνεται κάθε προσπάθεια για τη κάλυψη των προθέσεων και τη συκοφάντηση και διαστρέβλωση των προθέσεων οποιουδήποτε αντισταθεί σ’ αυτή την επιδίωξη.
Σ΄ αυτή την προσπάθεια η εξουσία χρησιμοποιεί κάθε πρόσφορο μέσο: Τα ΜΜΕ, τις κομματικά ελεγχόμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες, εξωνημένες συνειδήσεις πανεπιστημιακών καθηγητών, το χαμηλό μορφωτικό και πολιτικό επίπεδο του λαού, το δολοφονικό χέρι του ναζισμού, και κάθε λογής τηλεοπτικούς κήνσορες.
Πώς καταστρέφουν το αύριο της χώρα μας αφού το παρόν το έχουν συντρίψει;
Θα εστιάσω την προσοχή σας σε τρία βασικά κατά τη γνώμη μου ζητήματα:
Η ανεργία των νέων οδηγεί το πιο μορφωμένο κομμάτι της κοινωνίας μας στην αναζήτηση εργασίας και προοπτικής στο εξωτερικό. Η πιο μορφωμένη κοινωνική ομάδα που είχε ποτέ η πατρίδα μας παραχωρείται αντί πινακίου φακής στους δανειστές μας.
Πόσοι άραγε από αυτούς θα επαναπατριστούν και πότε; Κάποιοι υπολογίζουν σε 250,000 τους οικονομικά ενεργούς νέους, πολλούς απόφοιτους πανεπιστημίων και ενεργούς επιστήμονες, οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν εκπατριστεί. Οι περισσότεροι από αυτούς αξιοποιούνται από πανεπιστημιακά ιδρύματα, στελεχώνουν δομές υγείας, εντάσσονται σε οικονομικούς κολοσσούς ως οικονομικά στελέχη κλπ.
Σε ποιους άραγε νέους επιστήμονες και τεχνικούς θα στηριχτεί η αναγέννηση της χώρας μας;
Την περίοδο αυτή γινόμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης επίθεσης στα ΑΕΙ με την δήθεν αγαθή πρόθεση της περιστολής των δαπανών για το προσωπικό, την απόλυση δηλαδή διοικητικών υπαλλήλων των ιδρυμάτων, ως πλεονασματικών. Όταν τα ίδια τα ιδρύματα, ως αυτοδιοικούμενα, αποδεικνύουν ότι όχι μόνον δεν περισσεύει προσωπικό αλλά λείπουν πολλοί υπάλληλοι για να μπορέσουν να λειτουργήσουν όλες τους οι υπηρεσίες η κυβέρνηση απειλεί, εκβιάζει, συκοφαντεί, οδηγεί στην απόλυση πάνω από χίλιους υπαλλήλους. Η επιδρομή αυτή περιλαμβάνει κυρίως το ΕΜΠ, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και άλλα 4 ακόμα, δηλαδή τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας μας, τα πανεπιστήμια που είναι ανταγωνιστικά σε ευρωπαϊκά και όχι μόνο πανεπιστήμια, τα πανεπιστήμια που έχουν τροφοδοτήσει με μεταπτυχιακούς νέους επιστήμονες τα πιο μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου.
Αν ευοδωθούν τα σχέδια της κυβέρνησης τι θα έχουμε; ΑΕΙ μόνον κατ’ όνομα που θα φυτοζωούν, με φοιτητές που δεν θα μπορούν να έχουν ποιοτική παιδεία, εργαστηριακή προετοιμασία ανταγωνιστική των αντίστοιχων ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, ΑΕΙ που οι παρεχόμενες υπηρεσίες θα είναι εκ των πραγμάτων ελάχιστες στους μελλοντικούς φοιτητές.
Στα ΤΕΙ η επίθεση έγινε ένα χρόνο πριν με το σχέδιο «Αθηνά», σχέδιο που επεξεργάστηκαν ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί όμιλοι της χώρας μας. Ο εξορθολογισμός της γεωγραφικής τους κατανομής, αν και αναγκαίος, ήταν η ψευδεπίγραφη επιδίωξη. Ουσιαστικά ο στόχος ήταν ο περιορισμός της ανάπτυξης της έρευνας , ο μαρασμός μεγάλων εργαστηρίων ΤΕΙ, η σύγχυση και περιορισμός επαγγελματικών δικαιωμάτων, η δημιουργία «ζωτικού χώρου» για τα πολυαναμενόμενα κολλέγια και ιδιωτικά ΙΕΚ.
Η ψήφιση πριν από λίγες μέρες του ν. 4186/2013 για το Λύκειο είναι η Τρίτη πλευρά της επίθεσης.
Τι δεν γίνεται με το νέο νόμο; Δεν ρυθμίζονται θέματα της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (δεν γίνεται κουβέντα για το Γυμνάσιο), δεν αυτονομείται το Λύκειο από την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο ( Ο εναγκαλισμός γίνεται ασφυκτικός), δεν περιορίζονται τα μαθήματα, δεν ισχυροποιείται η δημόσια εκπαίδευση.
Τι γίνεται με τον νέο νόμο; Η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές εξετάσεις αρχίζει από την Α΄ τάξη, η φροντιστηριακή υποστήριξη γίνεται μακροχρόνια και πιο απαιτητή (η οικονομική εξόντωση της οικογένειας είναι εξασφαλισμένη), o έλεγχος ενός μέρους των θεμάτων των εξετάσεων από τον Εθνικό Οργανισμό Εξετάσεων μπορεί να δυσκολέψει ή πιο ευγενικά να ελέγξει την ροή των μαθητών προς ή εκτός ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δημιουργούνται οι δομές για την παραγωγή ενός αμόρφωτου απλά καταρτισμένου κατώτατου τεχνικού προσωπικού, απόφοιτων των Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ) και μιας κάστας που μέσα από την ιδιωτική εκπαίδευση ( Λύκειο, Κολλέγιο, ξένο πανεπιστήμιο) θα αναλάβει όσες από τις εξουσίες επιτρέψουν να έχουμε οι δανειστές μας. Γι’ αυτό και το μελλοντικό πολιτικό, επιστημονικό και επιχειρηματικό προσωπικό πρέπει να είναι υπάκουο και διαχειρίσιμο. Τι καλύτερο από το να προετοιμάσουν οι ίδιοι οι δανειστές το προσωπικό που θέλουν;
Δεν αναβαθμίζεται το Λύκειο αλλά δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη σταδιακή απομάκρυνση των μαθητών από την εκπαίδευση και την ένταξή τους στην κατάρτιση εντός της υποβαθμισμένης αμοιβής και της άγριας εκμετάλλευσης από την «αγορά». Πού μπορεί να συνεχίσει ο απόφοιτος της 3ετούς κατάρτισης; Στα ΙΕΚ , στα ΑΕΙ των φτωχών. Δεν μπορεί να συνεχίσει στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Γιατί;

α. Γιατί δεν το επιτρέπει ο νόμος.
β. Γιατί δεν είχε λεφτά να πάει φροντιστήριο για να αποφοιτήσει από το Λύκειο.
γ. Γιατί κάποιοι (ποιοι;) τους θέλουν μόνον καταρτισμένους και όχι μορφωμένους (γιατί;) (Δες το άρθρο στο tvxs του Γιάννη Μυλόπουλου, πρύτανη του ΑΠΘ: «Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν άνθησε στα πανεπιστήμια;»).
Ακόμα όμως κι αν καταφέρει να εισαχθεί στα ΑΕΙ/ΤΕΙ η εκπαίδευση που θα έχει θα είναι υποβαθμισμένη αφού θα λείπει το προσωπικό το οποίο θα χρειάζονται οι υπηρεσίες τους και τα διάφορα εργαστήρια για μια σύγχρονη διδασκαλία ανταγωνιστική και απαραίτητη για την ανόρθωση της πατρίδας μας.
Ξεχάσαμε να πούμε ότι οι ΣΕΚ και τα ΙΕΚ μπορεί να είναι και ιδιωτικά. Τι είναι μόνον ιδιωτικό; Το Κολλέγιο.
Συνοψίζοντας, ποιοι μπορούν να σπουδάσουν; Όλοι!!!. Οι πολλοί θα τελειώσουν το Γυμνάσιο και μετά θα καταρτίζονται στις ΣΕΚ και τα ΙΕΚ (μισθολογικά ως απόφοιτοι υποχρεωτικής εκπαίδευσης) και μέχρι εκεί, κάποιοι μέσω των δημοσίων Λυκείων στα υποβαθμισμένα ΑΕΙ/ΤΕΙ και μόνο λίγοι μέσω των «καλών» δημόσιων σχολείων και των ιδιωτικών στα ελληνόφωνα Κολλέγια και στα παραρτήματα ξένων τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Με ποιο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό θα γίνει η αναγέννηση της χώρας μας για το λαό της;
Ποιοι θα αναλαμβάνουν τα ηνία στις πιο σημαντικές θέσεις των δομών της οικονομικής λειτουργίας της χώρας μας;
Μήπως για τη μακροπρόθεσμη μετατροπή ης χώρας μας σε μια ημιανάπτυκτη αποικία χρέους σχεδιάζεται και το εργατικό και επιστημονικό προσωπικό του μέλλοντος;
Λέτε πως όλα αυτά είναι πλάσματα της φαντασίας μου; Αν σας έλεγαν 4 χρόνια πριν ότι οι Έλληνες θα ζούσαν σήμερα έτσι θα το πιστεύατε;
Ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία της χώρας μας δεν εκδηλώθηκαν τέτοιες καταστροφικές επιλογές στο χώρο της εκπαίδευσης σχεδιασμένες από Έλληνες.
Να θυμηθούμε λίγο την ιστορία;

- Προεπαναστατική Ελλάδα: σημαντικά ελληνικά εκπαιδευτικά κέντρα σε αρκετές πόλεις της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας, πολλοί Έλληνες λόγιοι προετοιμάζουν από την Ευρώπη όπου διδάσκουν ή σπουδάζουν την ελληνική Επανάσταση.
- Ναζιστική Κατοχή: Οι καθηγητές και οι φοιτητές στην πλειοψηφία τους αντιστέκονται στον καταχτητή και κρατούν τα πανεπιστήμια ανοιχτά, την ποιότητα των σπουδών υψηλά και τη φιλοπατρία ως οδηγό.
- 1967-1974, Φασιστική δικτατορία. Αν και αρκετοί πανεπιστημιακοί υποτάχτηκαν στη δικτατορία, τον τόνο έδωσαν μεγάλοι δάσκαλοι που με τις διδασκαλίες τους και την εν γένει στάση τους δίδαξαν στους φοιτητές τους την αγάπη για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη μόρφωση. Μην ξεχνάμε ότι απόφοιτοι των ελληνικών πανεπιστημίων αυτής της περιόδου μεσουρανούν σήμερα στο επιστημονικό επιχειρηματικό και πολιτικό στερέωμα.
Σε ποια από αυτές τις ιστορικές στιγμές σχεδίασαν Έλληνες τη διάλυση και την υποβάθμιση του συνόλου του εκπαιδευτικού συστήματος της πατρίδας μας;

Τα σχέδια αυτά πρέπει να μην εφαρμοστούν στην πράξη. Η απόδοσή τους θα φανεί μετά από 4 χρόνια αλλά τότε θα είναι αργά. Τότε θα έχει δημιουργηθεί η νέα γενιά των πληβείων, όσων έχουν μείνει ακόμα εδώ. Τότε, όπως και με το «Πολυτεχνείο», θα έχει γίνει συνείδηση στη νέα γενιά πως τάχα είναι ανίκανη να σπουδάσει, πως τάχα δεν μπορεί μόνη της να διαφεντέψει το μέλλον της κι άντε φτου κι απ’ την αρχή να αναζητά καινούριους προστάτες. Έτσι θα γίνει ή….;

πηγή