Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και οι Βάρβαροι θα έχουν φύγει…

Στις μέρες μας, απαγορεύεται η αισιοδοξία. Δεν  «συμφέρει» η προσωπική αντίσταση στη μιζέρια, γιατί έχουμε συνηθίσει στην απαθή καταστροφολογία και στοχοποίηση, που δεν απαιτεί και πολλή… δουλειά. Η πραγματική επανάσταση, θα ξεκινήσει από τον καθένα μας ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ, όταν θα αποφασίσουμενα ενεργοποιηθούμε.

Νομίζω ότι πρέπει να τελειώνουμε με την συνήθεια της επίρριψης ευθυνών.
Οι πολίτες εννοώ. Το ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ, είναι δουλειά των διαφόρων επιτροπών, που θα συσταθούν μόλις αναπνεύσουμε οικονομικά. Να στε σίγουροι  ότι θα αρχίσει άλλο «σήριαλ» που θα κρατήσει τους θεατές στους δέκτες τους, και θα ονομάζεται  «Αναζητείστε τον υπαίτιο».

Από τη δική μας την πλευρά -των πολιτών εννοώ- ο καταλογισμός των ευθυνών θα πραγματοποιηθεί στις κάλπες. Αυτό τουλάχιστον ορίζει η Δημοκρατία.Μέχρι τότε, απαγορεύεται η θετική σκέψη. Απαγορεύεται να έχουμε ένα αισιόδοξο βλέμμα στα πράγματα, να υποστηρίζουμε την ενότητα, την αλληλεγγύη,την καλοσύνη, τον εθελοντισμό, να ενεργοποιούμαστε μόνοι μας, εκεί που δεν υπάρχουν οι αρμόδιοι να το κάνουν, να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, να ψάχνουμε λύσεις που θα καλυτερέψουν την καθημερινότητα μας, να γινόμαστε καλύτεροι, να προετοιμαζόμαστε για ένα πιο ευοίωνο μέλλον.

Όχι. Πρέπει να κάτσουμε εδώ και να μιζερέψουμε όλοι. Δεν μας φτάνει η γύρω δυστυχία. Να την πούμε, να τη διατυμπανίσουμε, να την επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα, μήπως τύχει κανένα πρωινό να ξυπνήσουμε πιο αισιόδοξοι και την ξεχάσουμε για λίγο.

Είναι απίστευτη η ανυπαρξία εσωτερικής αντίστασης στη μούχλα των ημερών. Θυμίζει τους Βάρβαρους του Καβάφη. Θα ξυπνήσουμε μια μέρα, οι βάρβαροι [όπως τους εννοεί ο καθένας] θαχουν φύγει, κι εμείς, δεν θα χουμε προετοιμάσει τον εαυτό μας για καλύτερες μέρες, και  «τι θα κάνουμε τότε»;— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Η διάψευση των προσδοκιών επέρχεται απότομα, αλλά όχι απροσδόκητα, καθώς η επιθυμία των πολιτών για επιστροφή σε μια προγενέστερη κατάσταση διαβίωσης, η επιθυμία τους να αποποιηθούν διαμιάς όσα μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει με κόπο, ήταν εμφανώς ουτοπική. Βάρβαροι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχει η δυνατότητα στις εξελιγμένες κοινωνίες και στις κοινωνίες που παρακμάζουν να επιστρέψουν έτσι απλά σε μια πρωτογενή βαθμίδα ανάπτυξης, για να μπορέσουν να φτιάξουν τα πάντα από την αρχή. Τα λάθη στην οργάνωση, όπως και η παρακμή από ένα σημείο και μετά, είναι στοιχεία σύμφυτα σε κάθε κοινωνία και δεν μπορούν να αποφευχθούν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

πηγή