Το σπιτάκι, το φτωχοκαλυβάκι ….. Δεν ήταν τελικά δικόσου.

Οι πολιτικοί δεν είναι τίποτα άλλο από τα φερέφώνα των σκέψεων εκείνων που τους ψηφίζουν.  Ο άνθρωπος επιλέγει να προσκολληθεί όχι σε μια σκλήρή και ζόρικη αλήθεια αλλά σε ένα κολακευτικό ψέμμα που του χαΪδεύει τ΄αυτιά...

Γιατί ψήφισαν τον «λεφτά υπάρχουν»? Γιατί λεφτά ήθελαν..

Γιατί ψήφισαν τον «το χρηματηστήριο θα φτάσει δέκα χιλιάδες μονάδες»? Γιατί τζογάρανε..

Τι άλλο ήταν οι εκλεγμένοι άρχοντες εκτός από εκφραστές των ανθρώπων που ήθελαν την ΗΣΥΧΙΑ  ΤΟΥΣ ,  ΤΑ  ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ, ΤΗ ΦΩΛΙΤΣΑ ΤΟΥΣ?  Κοιτάζω τους ανθρώπους που είναι 40, 50 60 και βάλε κι αναρωτιέμαι αν παριστάνουν τους βλάκες ή όντως έχουν αποβλακωθεί εντελώς.
Αναρωτιέμαι όταν ακούω διάφορες οργισμένες συζητήσεις, όταν βλέπω να κολλάνε το αυτί στα ραδιόφωνα και τα μάτια στο χαζοκούτι για να ..ενημερωθούν και μετά εκπλήσσονται συνέχεια, εκπλήσσονται γι΄αυτά που έχουν γίνει..

Αναρωτιέμαι πόσο θράσος θέλει για να δουλεύουμε ο ένας τον άλλον έτσι χωρίς καμμιά ενοχή.  Σε ένα κράτος που μέχρι πριν 3 χρόνια το 80% των ψηφοφόρων χοροπήδαγε σαν κουρδισμένο αρκουδάκι σε πλατείες με μπλε και πράσινα σημαιάκια, υμνώντας τους  Καίσαρες του δικομματισμού που κατασπάραξαν τη πατρίδα μέχρι το μεδούλι  με όποια πιθανή αθλιότητα και απάτη μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, τώρα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι λένε πως δεν ήξεραν.  Το λένε και το πιστεύουν. Δεν υπάρχει το θάρρος να βγει ένας , και να πει ναι ρε γαμώτο ήξερα τι ήταν, το έβλεπα αλλά με βόλευε και τους ψήφιζα γιατί έτρωγα καλά. Απλά πράγματα. Το ήξερα αλλά τη πάτησα.

Να ομολογήσει αυτή η κοινωνία πως τόσο ρηχή ήταν που έδωση τη συγκατάθεσή της να γίνει το ταξίδι της μεταπολιτευτικής Ελλάδας μέσα σ΄ενα σάπιο καρυδότσουφλο που πήγαινε όπου το φύσαγε ο άνεμος. Χωρίς ουσία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ηθική, χωρίς αρχές. Οτι νάναι. Οτι φάμε,ό τι πιούμε κι ότι αρπάξει ο....

Αναζήτηση εύκολης ευχαρίστησης όχι ευτυχίας  που χρειάζεται να κοπιάσεις πνευματικά, για να την φτάσεις, αυτό ήταν το ζητούμενο.   Αναζήτηση εύκολου και γρήγορου κέρδους για να εκπληρώσει τα βίτσια που την ευχαριστούσαν αυτό ζητούσε η κοινωνία, όχι πράγματα που θα ωφελούσαν και θα έδιναν ένα άλλο επίπεδο μεγαλείου στις ζωές των ανθρώπων. Θεούς που μπορούν να δωροδοκηθούν, να παίρνουν μίζες και να κάνουν στα γρήγορα ένα  θαύμαζητούσε η κοινωνία. Κι αυτούς τους θεούς έλαβε. Και τώρα τη στιγμή της αποκαθήλωσης αυτών των ειδώλων, καίγεται το σύμπαν. Στο ξύπνημα,  όπου όλα γκρεμίζονται ,  η φωλίτσα  θα πάει μαζί με τα υπόλοιπα.  Γιατί τασπιτάκια ήταν τελικά οι θέσεις στο μαντρί.  Οι λύκοι μπορεί να μην μπορουσαν να μπουν μέσα, αλλά οι τσοπάνηδες ήταν οι μόνοι που όριζαν τις τύχες απότα πρόβατα.  Κι η καραμέλα που έχαψαν εύκολα τα κοπάδια?  Τους έλεγαν αυτά που ήθελαν να ακούσουν, τα έκαναν να νοιώθουν πως είναι πρωταγωνιστές στο έργο. Μόνο που τώρα στο φινάλε βλέπουν τι έλεγε το σενάριο.  Σφαγείο. Τροφή. Παϊδάκια στη σχάρα των δαιμόνων που η ίδια η κοινωνία επικαλέστηκε , πουλώντας τη ψυχή της για μια προσωρινή ευχαρίστηση που ήταν τρύπια...

πηγή