Η επικίνδυνη μελαγχολία των γιορτών…

Οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους δεν κάνουν διακρίσεις, παίρνουν νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, σκοτώνουν με την ορφάνια τις ψυχές των παιδιών, αποδεκατίζουν ανέργους, απλήρωτους, παροπλισμένους, παρίες και αποσυνάγωγους.

   Ούτε τα καραγκιοζιλίκια κάνουν διακρίσεις. Ολα τα αλέθουν, όλα τα συνθλίβουν. Καραγκιοζιλίκι δίχως τέλος - το νέο εθνικό σώου: η επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά που έχουν κατεβεί μια βολτίτσα στον Αδη.

   Αθώοι όσοι τους έκοψαν το ρεύμα, συνωθούνται τώρα επί σκηνής με τους τρισαθώους που προσπαθούν να τους το επανασυνδέσουν (ενώ οι τρισαθώοι στον κύβο εξακολουθούν να κόβουν το ρεύμα σε άλλα νοικοκυριά), υπουργοί με ύφος οσίας Ουρσουλίνας στις οθόνες, φιλάνθρωποι δήμαρχοι, όλοι κάνουν ό,τι μπορούν! Κι αυτό που, ως φαίνεται, μπορούν είναι να συστήνουντετραμελείς επιτροπές από πεντέξι άτομα οι οποίες θα εξετάζουν κατά περίπτωσιν τις 350.000 περιπτώσεις, πλας τις 29.000 νέες περιπτώσεις αποσύνδεσης ανά μήνα. Ποιοι και πώς θα πληρούν τα κριτήρια

   για να δουν εκτός απ’ το φως της δημοσιότητος και φως στο σπίτι τους. Ποιο σπίτι; αυτό που πιθανόν θα τους φάει η Τράπεζα; Ποιοι; το1.600.000 άνεργοι, οι 800.000 απλήρωτοι, τα 450.000 νοικοκυριά χωρίς κανένα πλέον εισόδημα, τα 250.000 παιδιά που υποσιτίζονται; Ποια κριτήρια; Αυτά που θα αποφασίζει η τετραμελής επιτροπή ή τα πεντέξι μέλη της; – μύλος!Ψηφοθηρία του κερατά. Καραγκιοζιλίκι. Αισχρό και ποταπό. Με τον πόνο των ανθρώπων. Σόου της ελεεινής μορφής,

   όπως αυτό που έδωσε ο κ. Πρωθυπουργός στη Βουλή μιλώντας για τον Χατζατζάρη Προϋπολογισμό.  Πέντε επαναστάσεις, ούτε μία ούτε δύο, πέντε επαναστάσεις επιμέτρησε στο ενεργητικό του ο κ. Σαμαράς. «Επανάσταση» το πρωτογενές (το ποιο;) πλεόνασμα, «επανάσταση» οι ελαύνουσες επενδύσεις (πού; στον Αστέρα;), οι αποκρατικοποιήσεις (της ΔΕΠΑ ή της ΔΕΣΦΑ;) και άλλες τέτοιες ισοϋψείς επαναστάσεις, που δεν τόλμησαν να ονειρευθούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα ο Κρόμβελ, ο Μπολιβάρ, ο Ροβεσπιέρος, ο Λένιν και ο Κάστρο!

   Ηδη από χρόνια τώρα πολλοί μιλούσαν για τη μελαγχολία της δημοκρατίας, τώρα βλέπουμε τον πλήρη διασυρμό της. ΠροϋπολογισμόςΕδικτο άλλων, κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψηφίζουν τον Προϋπολογισμό κι ύστερα «καταδικάζουν» την ψήφο τους στα πάνελ. Κοπαδίτες. Πού ψηφίζουν κατά μαντριά, αν θα φορολογηθούν οι στάνες χωρίς να το καταλάβουν τα πρόβατα. Η αβάσταχτη ελαφρότητα

των φονιάδων σε μια βαρειά πληγωμένη χώρα. Σεντονιάδες πολλών εφημερίδων για τους 58! Αν ήταν δηλαδή 59, δεν θα έγραφαν τίποτε άλλο. Ωσπου να τους κάνουν 60! Διότι αυτό που καίει τη χώρα αυτήν τη στιγμή είναι τι θ’ απογίνουν τα ορφανά του κ. Σημίτη, αν θα μπορέσουν να αναστήσουν την Ελλάδα αυτοί που τη σκότωσαν.

   Παίζουν. Παίζουν με τον πόνο των ανθρώπων – στα θεοσκότεινα νοικοκυριά, θεοστυγείς και θεομπαίχτες. Ανάλλαχτοι. Αυτοί που ήταν πάντα.

«Χίλιες επανασυνδέσεις την ημέρα» φιλοδοξεί ο κ. Μανιάτης. Ας το δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης. Σε αυτήν την περίπτωση, πόσες ημέρες θα χρειασθούν για να επανασυνδέσουν 350.000 σπίτια; Τριακόσιες πενήντα ημέρες;!! Και πόσες ακόμα αν συνεχίζουν να κόβουν το ρεύμα σε 29.000-30.000 νοικοκυριά τον μήνα, όπως συνέβη τον περασμένο χρόνο καιεξακολουθεί να συμβαίνει; Πόσο σαλτιμπάγκοι είναι; Ποιους νομίζουν ότι δουλεύουν; Για πόσον καιρό ακόμα; Πόσους ακόμα θα τρελάνουν; Πόσους ακόμα θα οδηγήσουν στα άκρα;

   Ομως, σύντροφοι, γρηγορείτε! Ερχεται χιονιάς, έρχονται χρονιάρες μέρες. Η ανέχεια μπορεί να κάνει ακόμα πιο επώδυνη αυτή τη μυστήρια ( όχι και τόσο)μελαγχολία των γιορτών που καταβάλλει πολλούς συνανθρώπους μας. Ας έχουμε στον νου μας, τέτοιες μέρες, τον πλησίον. Αν χρειάζεται καταλλαγή, ας είμαστε εκεί. Αν χρειάζεται οργή, πάλι ας είμαστε εκεί. Για να υπάρξει η επόμενη στιγμή. Στιγμή τη στιγμή, εκατομμύρια οι στιγμές, θα γυρίσει ο τροχός.

   Είναι σκληροί οι καιροί. Τους σφυρηλάτησαν σκληρούς, σκληροί άνθρωποι, πλούσιοι, φτιαγμένοι από τόση σβουνιά, όσο χώμα θα απασχολήσουν πεθαίνοντας. Σκληροί καιροί που θα γίνουν ακόμα σκληρότεροι – όσο σκληρότερη μπορεί να γίνει αυτή η «Σιδερένια Φτέρνα». Ομως, εσείς, οι άνθρωποι της εργασίας, όλοι όσοι δεν αισθάνεσθε ιδιώτες κι έρημοι, όλοι όσοι δεν πιστεύετε στο ηλίθιο εκείνο του Σαρτρ ότι «η κόλασή μας είναι οι άλλοι», αλλά νοιάζεσθε για το κοινό καλό, όσοι γνωρίζετε ότι «δεν μπορεί να ευτυχεί κανείς μέσα στη δυστυχία των άλλων» (πόσω μάλλον από τη δυστυχία τους), όλοι εσείς οι πολλοί,τ’ αρνιά, έχετε το νου σας στο δίπλα αρνί. Αντί να χαθούν, να ξαναγεννηθούν οι κινδυνεύοντες, κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το επόμενο βήμα, αρκεί ο βηματισμός να συνεχίζεται.

   Να με συμπαθάτε που σήμερα σας τα γράφω έτσι απλοϊκά, μακριά απ’ τις μεγάλες φωνές εκείνων που δεν αμφιβάλλουν, αλλά ακριβώς αυτοί που αμφιβάλλουν, που αμφιρρέπουν είναι το θέμα μας – όχι ο δυνατός ή ο αγωνιστής, αλλά ο αδύναμος. Τον αδύναμο να μη χάσουμε και θα ’χουμε κερδίσει τον κόσμο όλον…

πηγή