Εἶναι σημαντικὸ νὰ παραμένουμε ὁ ἑαυτός μας.

Τὸ νὰ συνδεθοῦμε μὲ κάποιον ἀλλὰ ταυτόχρονα νὰ διατηροῦμε καὶ τὴν προσωπικότητά μας, εἶναι ἔνα ἀπὸ τὰ δυσκολότερα πράγματα ποὺ ὑπάρχουν.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι υἱοθετοῦν διάφορες μορφὲς συνδέσεως μὲ τοὺς ἄλλους. 

Εἴτε ἀσπάζονται ὁλοκληρωτικά τὶς ἀπόψεις τοῦ ἄλλου, χάνοντας τὴν δική τους διαδρομή, ἤ κρατοῦν τὸν ἄλλο σὲ ἀποστάση, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν κόσμο τους καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπομακρύνονται καὶ παραμένουν μόνοι.

Ἡ εὐχὴ τῶν περισσοτέρων εἶναι τὸ νὰ βροῦν τὸ ἄλλο τους «μισό».

Ἔτσι ψάχνουν γι΄ αὐτὸ τὸ ἄτομι, ποὺ θὰ τοὺς ὁλοκληρώσει. 

Ὅταν τὸ βροῦν τότε ἀναπτύσσουν μαζί του μιὰ σχέση ἐξαρτήσεως, γιατὶ χωρὶς ἐκεῖνον ἤ ἐκείνην νοιώθουν μισοί…

Ὅταν δύο ἄνθρωποι ἔχουν μιὰ σχέση ἐξαρτήσεως εἶναι σὰν να βρίσκονται σὲ ἕνα κανῶ, ὅπου ἂν ὁ ἔνας νοιώσει τὴν ἀνάγκη νὰ τεντώσει τὰ πόδια του, ὁ ἄλλος καταπιέζεται. 

Ὅσοι διαμορφώνουν τὴν ζωή τουςς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἤ ἁπαλλάσσουν τὸν σύντροφό τους ἀπὸ τὴν δυσαρέσκεια, εἰς βάρος αὐτοῦ ποὺ χρειάζονται οἱ ἴδιοι, ἤ πληρώνουν μὲ ἐνοχὴ ὀτιδήποτε κάνουν.

Παρ΄ ὅλο ποὺ δὲν εἶναι ἀλήθεια, πολλοὶ νομίζουν ὅτι γιὰ νὰ βροῦν τὸν ἑαυτό τους χρειάζεται νὰ τὸ σκάσουν ἀπ΄ τὸν ἔρωτα.

Ἂν θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου τὸ μισὸ ἑνὸς ζευγαριοῦ, τότε τὰ συναισθήματά σου καὶ τό πῶς αἰσθάνεσαι γιὰ τὸν ἑαυτό σου θὰ αὐξομειώνεται, ἀνάλογα μὲ τό πῶς σοῦ συμπεριφέρεται τὸ ἄλλο σου μισό, κρατῶντας σὲ εὐάλωτο καὶ πάντα σὲ σύγχυση.

Ἂν θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σοῦ ὁλοκληρωμένο, τότε ἀντὶ γιὰ σχέσεις ποὺ σὲ περιχαρακώνουν, θὰ κάνεις σχέσεις ποὺ ἀνοίγουν τὸν ἑαυτό σου καὶ σὲ κάνουν νὰ γίνεσαι κάτι περισσότερο ἀπὸ αὐτό ποὺ εἶσαι.

Οἱ σχέσεις εἶναι παράθυρα μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μπορεῖ κάποιος νὰ δεῖ ἔξω στὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ κοιτάξει καὶ μέσα στὸν ἑαυτό του.

Οἱ σχέσεις εἶναι σημαντικὲς γιὰ τό πῶς βλέπει κάποιος τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τό πῶς βλέπει τὴν ζωή του…

Κι ἐὰν εἶναι τὸ μισὸ κάποιου, τότε βλέπει πολὺ λιγότερα ἀπὸ αὐτά ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ…

πηγή