Τα Ταξίδια του Μυαλού είναι Πριβέ

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία κάπου σήμερα και ήρθε κι έδεσε με τις σκέψεις που έκανα τις συγκεκριμένες στιγμές. Αυτή η τέλεια συγχρονικότητα!
Ξαφνικά, όλες οι σκέψεις έδεσαν, σε μια μόνο εικόνα, ενώ οι λέξεις που θα χρειάζονταν θα ήταν χιλιάδες και οι αναλύσεις επί αναλύσεων ατέλειωτες…
Τι να πω τώρα εγώ εδώ, που όλα τα έχω ήδη πει και το σκίτσο φανερώνει όλα τα μυστικά, που τα φυσικά μάτια δυσκολεύονται να δουν;

Το τραγικό είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν πως κρύβονται από τους άλλους. Δεν συνειδητοποιούν ότι η δυστυχία τους βρίσκεται ακριβώς στο ότι κρύβονται (ή νομίζουν πως κρύβονται) από τον ίδιο τους τον Εαυτό.
Και ενόσω «τα ταξίδια του μυαλού είναι πριβέ» και η πλάτη παραμένει γυρισμένη, πουθενά δεν βρίσκεται η Ιθάκη, πουθενά δεν φαίνεται στεριά.
Και είναι αστείο… όπως μας φαίνεται αστείο όταν ένα παιδί κρύβει το πρόσωπό του νομίζοντας ότι δεν το βλέπουν επειδή δεν βλέπει αυτό!
Από την άλλη, αυτό το «πριβέ» είναι η ίδια η ατομική, απεριόριστη δύναμη δημιουργικότητάς μας, που μέχρι στιγμής σπαταλάμε, ξοδεύουμε, αγνοούμε, μη έχοντας μάθει πώς να την αναγνωρίζουμε, πώς να την αξιοποιούμε.
Η τέλεια ισορροπία, ανάμεσα στο «πριβέ» και στο «μοιράζομαι» είναι θέμα κατάκτησης, δουλειάς και ακλόνητης θέλησης. Αλλά είναι εφικτό… και αλλάζει όλο το σκηνικό!

πηγή