Αναλαμπίδες τέλους και αρχής

Τα σπίτα μας κρύωσαν πολύ πριν από μας.Ανοίγουμε τα παράθυρα για να ζεσταθούμε.

Τα κορμιά μας αγαπούν τα χοντρά πουλόβερ και τις αφράτες κάλτσες. Τις νύχτες βρίσκουμε τα όνειρά μας κάτω από μαλακές κουβέρτες και ζεστά παπλώματα. Τις μέρες αναρωτιόμαστε. Μιλάμε με μπερδεμένες λέξεις. Δίνουμε υποσχέσεις που δεν τηρούμε. Κοιτάμε τα μάτια των άλλων.

Μήπως και μας μοιάζουν και καθησυχάσουμε εαυτούς. Κι αν μας μοιάζουν αγκαλιαζόμαστε για να συναντηθούν οι καρδιές μας.

''Έχεις κι εσύ καρδούλα,μαμά μου;'' ''Έχω κι εγώ...όλοι έχουν  καρδούλα,αγάπη μου.''''Όλοι έχουν;!''

Η παιδική άγνοια κάνει τις παγιωμένες ενήλικες διαπιστώσεις να τρίζουν. Καταργεί τα αυτονόητα.

Επιστρέφει στο μηδέν. Ωθεί το χέρι να ''ακούσει'' τους παλμούς. Ωθεί προς την αρχή,στο τέλος αυτής της φορτωμένης χρονιάς των συμπυκνωμένων γεγονότων,των δυσερμήνευτων συναισθημάτων,

των οριστικών αποφάσεων. Κανείς μας δεν είναι ο ίδιος πια. Υπάρχουμε σε άλλη διάσταση.

Άλλαξε το περίβλημα μας. Άλλαξε και το μέσα μας. Άλλοτε συρρικνώνεται κι άλλοτε γιγαντώνεται.

Τα ερωτηματικά μας έγιναν ενοχλητικά αγκίστρια. Η άρνηση και η κατάφαση δε θέλουν στην παρέα τους κανένα άλλο σημείο στίξης παρά μόνο τις τελείες. Η αχαλίνωτη φαντασία μας αναζητά ηνία,για να μην παρασυρθεί σε λαβύρινθο ακατανόητων,ακατονόμαστων σεναρίων. ''Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει''. Αντί να σπαταληθούμε σε νοσταλγικούς απολογισμούς,μίζερους υποθετικούς λόγους και δικαιολογίες που σκαρφίζεται το πονεμένο εγώ μας, να ξεκινήσουμε από την αρχή. Χωρίς καν συγνώμες. Δώσαμε. Πήραμε. Χωρίς κανένα δεδομένο και με όλα τα δεδομένα.

Σα να κάνουμε μια φανταστική μετακόμιση.Παίρνοντας μαζί μας μόνο αυτά που αρκούν.

Αφήνοντας στην άκρη χρόνια φορτία,που σε τίποτα δεν χρησίμευσαν.

Με τη βοήθεια αυτών που μπορούν να σηκώσουν τα βάρη μας και να ευλογήσουν την ελαφρότητά μας.

Πάντα λίγοι ήταν οι άνθρωποι κι ας έμοιαζαν πολλοί. Λιγότεροι τώρα,που οι περισσότεροι κοιτάζουν να περισώσουν τα απατηλά κεκτημένα τους. Οι εκπλήξεις δεν λείπουν. Ευχάριστες και δυσάρεστες.

Έτσι κι αλλιώς,''...η ζωή έχει πλάκα'',που λέει κι αγαπημένος μαλαματένιος Σωκράτης.

Έχει πλάκα,είναι σχολείο,είναι δώρο. Ούτε χριστουγεννιάτικο ούτε πρωτοχρονιάτικο.

Δώρο γενέθλιο για κάθε μέρα,για κάθε νύχτα.

Για κάθε αρχή.

πηγή