Οι εντιμότατοι φίλοι μας!

«Ξέρετε», αναφέρει στο πολύκροτο βιβλίο του, ο Timothy Geithner, «οι Ευρωπαίοι ήταν άτεγκτοι: “Θα δώσουμε στους Έλληνες ένα μάθημα. Είναι πραγματικά φριχτοί. Μας είπαν ψέματα. Είναι απαίσιοι και άσωτοι και εκμεταλλεύθηκαν βασικά τα πάντα και θα τους συντρίψουμε”. Αυτή ήταν η στάση όλων.» 

Αυτό πάντως που μου έκανε εμένα την μεγαλύτερη εντύπωση, και που στάθηκε αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα, είναι ότι ο κ. Geithner, παρόλο που ομολογεί την φρίκη του για την προτεσταντική μανία με την οποία οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήθελαν εκείνη την εποχή –κι ακόμα θέλουν δηλαδή- να πέσει η φωτιά του Θεού να μας κάψει όλους εμάς τους αχαΐρευτους Έλληνες,
μηδενός εξαιρουμένου, ταυτόχρονα πλέκει και το εγκώμιο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Wolfgang Schäuble, ο οποίος, ως γνωστόν, ανέκραξε πρώτος απ’ όλους εκείνην την πρώτη επίκληση προς τον εκδικητικό του Θεό, κατά των Ελλήνων. 

Ασφαλώς είναι αντιφατικά αυτά τα πράγματα, ίσως όχι τόσο αντιφατικά όσο οι αποκαλύψεις για τον βίο και την πολιτεία του κ. Jean-Claude Juncker, όπως ξεδιπλώνεται η ιστορία του, μέσα από τις διαρροές των Luxleaks, αλλά πάντως, αρκούντως αντιφατικά! 

Διότι, φαντάζεται ευλόγως κανείς, ότι ο κ. Schäuble θα έχει προ πολλού ζητήσει από τις, κατά γενική ομολογία ικανότατες, μυστικές υπηρεσίες της χώρας του, μια εμπεριστατωμένη μελέτη για τη δράση των διαφόρων γερμανικών εταιρειών στην Ελλάδα, όπου ανέκαθεν κάνουν «δουλειές με φούντες» με τα παράσιτα του ελληνικού εσμού. Όλα αυτά τα παράσιτα που έπιναν –κι εξακολουθούν να πίνουν- το αίμα της Ελλάδας και που τώρα πια ψυχορραγεί εξαιτίας αυτής της καταχρηστικής αιμοδοσίας. 

Πολλές και διάφορες οι γερμανικές (και αμερικανικές και γαλλικές και άλλες, βεβαίως) εταιρείες, αλλά που να τις πιάνουμε τώρα όλες, ας επικεντρωθούμε στη διασημότερη. 

Ο λόγος, φυσικά, για την γνωστή γερμανική εταιρία που φιγουράρει σε περίοπτη θέση, ανάμεσα στους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων και που ανέκαθεν, σαν ένα από εκείνα τα εξωγήινα τέρατα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, έχει σφιχταγκαλιασμένη τη δύστυχη την Ελλάδα, με θανατηφόρο πάθος, απομυζώντας ανενόχλητη, ακόμα και σήμερα, τις τελευταίες ρανίδες αίματος που αναλογούν στο μερδικό της! 

Ανέκαθεν έτσι έχουν τα πράγματα, κι αξίζει να αναφερθεί ότι η φήμη της καλής ετούτης εταιρείας, για το “θεάρεστό” της έργο, του εκμαυλισμού των πολιτικών μας ταγών, τεκμηριώνεται στα πρακτικά της Ελληνικής Βουλής, ήδη από το 1954, έχοντας, την μακρινή εκείνη εποχή, σταθεί η αφορμή για τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, όπως μας πληροφορεί δίνοντας όλες τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες, ο αείμνηστος Γιάννης Κάτρης, στο μνημειώδες βιβλίο του «Η γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα». 

Από την άμυνα και τις τηλεπικοινωνίες μέχρι τα νοσοκομεία, παντού θα βρούμε τα ίχνη αυτής της καλής και άξιας εταιρείας. Πολλές οι εταιρίες, δηλαδή, αλλά είπαμε, ας μείνουμε τώρα στην καλή αυτή κατασκευάστρια πλυντηρίων, γιατί μην τα ξαναλέμε: από που ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις. 

Με τα μάτια της φαντασίας μου, βλέπω ένα ολόκληρο κοντέινερ, μπορεί και περισσότερα από ένα, γεμάτο με όλο το αποδεικτικό υλικό, τις καταθέσεις των μαρτύρων και τα έγγραφα τεκμηρίωσης αυτής της συναρπαστικής ιστορίας, που πρόσφατα εμπλουτίστηκε, έτι περαιτέρω. Όλο αυτό το πλούσιο υλικό, ταξινομημένο με την απαράμιλλη γερμανική ακρίβεια. 

Ό,τι θέλω, φαντάζομαι, ασφαλώς… Αλλά το ρεζουμέ αυτής της ιστορίας, πάλι φαντάζομαι, θα μπορούσε να χωρέσει σ’ έναν λεπτό, διπλωματικό φάκελο, έτσι δεν είναι? 

Σας λέω: ό,τι θέλω φαντάζομαι σήμερα, δικαίωμά μου δεν είναι? 

Προσφέροντας, ο κ. Schäuble, τον λεπτό αυτό διπλωματικό φάκελο στα χέρια των ελληνικών αρχών, θα περέδιδε το εργαλείο για να σπάσει ένα από τα αποστήματα, έτσι δεν είναι? Σε μιαν τέτοια περίπτωση, ο κ. Schäuble δεν θα ήταν πλέον «ο σακάτης», όπως συνηθίζω να τον αποκαλώ υποτιμητικά στις διηγήσεις μου.  Αντίθετα, θα αναζητούσα στο πλούσιο ελληνικό μας λεξιλόγιο να βρω μια λέξη κοσμιότερη και καταλληλότερη για έναν φιλέλληνα, καταδικασμένο από τη μοίρα του να ζει πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο. 

Αλλά ας μην αφήνουμε την φαντασία μας να καλπάζει άσκοπα, θα μου πείτε και δεν θα έχετε καθόλου άδικο… 

πηγή