Συνυπεύθυνοι για το έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας.

Παραδίνουμε δυστυχώς  στη επόμενη γενιά μια νεκρή πατρίδα. Με τη δική μας ανοχή, και μάλιστα πολλές φορές συναινούμε ώστε να μετατραπούν τα όνειρα των νέων σιγά σιγά σε "ανάγκη επιβίωσης" κι όχι σε στόχους που να συμβαδίζουν με τα ταλέντα τους, την ικανότητά τους σε κάποιο τομέα που αγαπούν, στη προοπτική να εργαστούν για να ζήσουν καλύτερα και να κάνουν οικογένεια, αλλά στη προοπτική του να μην πεθάνουν από τη πείνα ή να βρεθούν άστεγοι σε κάποια σκαλιά. Η αποδοχή  αυτής της αθλιότητας ονομάζεται δυστυχώς σοβαρότητα κι ευθύνη.