Ήταν 23 Απριλίου 2010, σαν σήμερα, πριν από
τρία χρόνια. Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή
διαλαλούσε ότι «λεφτά υπάρχουν», δήλωνε περήφανος που το ΠΑΣΟΚ τιμούσε τις
δεσμεύσεις του και απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε σενάριο προσφυγής στο ΔΝΤ,
προχώρησε στο «έγκλημα».
Ο κ. Παπανδρέου αθέτησε
τη δέσμευσή του προς την Ανγκελα Μέρκελ ότι θα ανακοίνωνε την προσφυγή στο ΔΝΤ
μερικές εβδομάδες αργότερα, μετά τις κρίσιμες εκλογές στο κρατίδιο της Ρηνανίας
- Βεστφαλίας. Το αποτέλεσμα ήταν οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες
να υποστούν την πιο οδυνηρή μεταπολεμική ήττα τους στο κρατίδιο αυτό και η
Γερμανίδα καγκελάριος να αποφασίσει, με μια προτεσταντική λογική, ότι η Ελλάδα
πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. ...
Επιλέγοντας το ακριτικό Καστελόριζο, με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου, ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε λοιπόν στον ελληνικό λαό την καταδίκη του για τα επόμενα χρόνια, την προσφυγή της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης, που κατέληξε στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.
Ομολόγησε ότι πρόκειται για «μία νέα οδύσσεια για τον Ελληνισμό», αλλά ακόμα και τότε, με άριστη υποκριτική ερμηνεία, εξέφραζε τη σιγουριά του ότι γνωρίζει «τον δρόμο για την Ιθάκη». Η «εθνική προδοσία» είχε επιτελεστεί με απόλυτη επιτυχία. Τα ψέματα και οι φρούδες ελπίδες έδωσαν ξάφνου τη θέση τους στην ωμή πραγματικότητα. Εκτόξευση της ανεργίας, λουκέτα σε επιχειρήσεις, πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις και συνεχείς φόροι άλλαξαν ριζικά τη ζωή των ελληνικών νοικοκυριών, οδηγώντας ολοένα και περισσότερους Ελληνες στο αδιέξοδο και στην απόγνωση.
Κι όμως, μόλις επτά μήνες πριν, από τη Θεσσαλονίκη, κατά την διάρκεια της ομιλίας του στη ΔΕΘ, ο «καπετάνιος του Τιτανικού» ήταν απόλυτος: «Λεφτά υπάρχουν. Υπάρχουν τεράστιες σπατάλες, πελατειακής φύσης. Εάν εισπράξουμε ένα ποσοστό από αυτούς τους ανείσπρακτους φόρους, θα έχουμε τεράστια έσοδα, τεράστια οικονομία, νοικοκύρεμα» σημείωνε.
Μάλιστα, μετά την εκλογή του ως πρωθυπουργός με τα γνωστά «ψεύτικα» συνθήματα, όχι μόνο δεν έπραξε τίποτα, μα άφησε τον χρόνο να κυλά εις βάρος της Ελλάδας. Σπατάλησε οχτώ μήνες να αναζητεί τρόπους αλλά και να φτιάχνει το κλίμα για την προσφυγή στο ΔΝΤ, αντί στο διάστημα αυτό να λάβει άμεσες πρωτοβουλίες, οι οποίες θα πρόσφεραν πολύ πιο αναίμακτες λύσεις. Ωστόσο, αυτός συνέχιζε το ίδιο… παραμύθι. «Πολλοί είχαν προεξοφλήσει πως θα αθετήσουμε τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Θα τους απογοητεύσουμε», έλεγε στις 5 Νοεμβρίου του 2009.
«Είμαστε και υπερήφανοι που τιμούμε τις δεσμεύσεις μας» τόνιζε έναν μήνα αργότερα, ενώ και σε συζήτηση με δημοσιογράφους λίγο αργότερα επισήμαινε ότι «δεν θα αλλάξει η στρατηγική για την οικονομία και θα προχωρήσουμε με βάση όσα έχουμε ανακοινώσει».
Την ίδια ώρα βέβαια, στο παρασκήνιο οργάνωνε με κάθε λεπτομέρεια την παράδοση της χώρας στα χέρια της τρόικας. Το αποκάλυψε πρώτος όλων ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν σε συνέντευξή του στο γαλλικό Canal+, λέγοντας ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε απευθυνθεί σε αυτόν από τον Δεκέμβριο του 2009, έναν μήνα δηλαδή μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία. Ο ίδιος, πάντως, ενώπιον των Ελλήνων πολιτών απέρριπτε κατηγορηματικά αυτό το ενδεχόμενο με επανειλημμένες δηλώσεις του. Χαρακτηριστική αυτή της 9ης Μαρτίου 2010 (μόλις έναν μήνα πριν από την ανακοίνωση του Μηχανισμού Στήριξης), όταν ανέφερε: «Η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωζώνης και, επομένως, δεν συζητούμε την προσφυγή στο ΔΝΤ»! Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, έκανε λόγο ακόμα και για... ανάπτυξη και «έξοδο της χώρας μας από το τούνελ», αφού, όπως ισχυριζόταν, «το 2012 θα επανέλθουμε στην ανάπτυξη και το 2013 θα δρομολογούμε εξελίξεις οριστικής πια εξόδου από την κρίση».
Σε ομιλία του πάντως στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ στις 4 Μαρτίου του 2011, και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ομολογήσει δίχως κανέναν δισταγμό και υπό το βάρος των αποκαλύψεων ότι οι επαφές του δεν γίνονταν γιατί ήθελε απλά την τεχνογνωσία του ΔΝΤ, αλλά διότι έψαχνε... λεφτά. Πάντως, σίγουρα δεν είχε απαντήσεις σε τρία καυτά ερωτήματα που είχε απευθύνει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, εκπρόσωπος τότε της χώρας μας στο ΔΝΤ: Γιατί δεν επιδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως του υποδείκνυε ο Ντομινίκ Στρος Καν; Γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την ευρωζώνη; Γιατί συμφώνησε σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής; Για όλα αυτά, αποκάλυψε ο κ. Ρουμελιώτης, «είχε ενημερωθεί από τον Ντομινίκ Στρος Καν και από εμένα».
Συνεργό του βέβαια σ’ αυτό το «έγκλημα» κατά της Ελλάδας και των πολιτών είχε τον τότε στενό του συνεργάτη, υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, παίζοντας πολύ καλά τον ρόλο που του είχε ανατεθεί, τόνιζε με σιγουριά ότι το 2011 θα ήταν η τελευταία χρονιά ύφεσης στην Ελλάδα και ως εκ τούτου θα ξανάβγαινε στις αγορές ως το τέλος του 2010 και στη συνέχεια εντός του επόμενου έτους.
Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε το καλοκαίρι του 2010 η Ζωή Γεωργαντά, μέλος του Δ.Σ. της ΕΛ.ΣΤΑΤ. να καταγγείλει ότι το τελικό ποσοστό του ελλείμματος (15,4%) «φουσκώθηκε» τεχνηέντως από τον πρόεδρο της Αρχής Ανδρέα Γεωργίου (τώρα ο ίδιος αντιμετωπίζει βαριές κατηγορίες), κατόπιν εντολών του ΔΝΤ και συμφωνίας του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Σκοπός του «φουσκώματος», όπως τόνισε η καθηγήτρια, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση Παπανδρέου, ήταν να ξεπεραστεί το έλλειμμα της Ιρλανδίας, να φτάσει η Ελλάδα στο υψηλότερο έλλειμμα και να δικαιολογηθούν τα σκληρά και επώδυνα μέτρα, τα οποία θα λαμβάνονταν έπειτα.
Το πιο εντυπωσιακό; Οτι ο κ. Παπανδρέου συνέχιζε να δείχνει εκτός τόπου και χρόνου - ή, καλύτερα, να υποκρίνεται με περισσό ταλέντο. Εγκαινιάζοντας τον Εθνικό Κοινωνικό Διάλογο τον Δεκέμβριο του 2010 υπογράμμιζε: «Θα αποδείξουμε στην πράξη πως λεφτά υπάρχουν. Υπάρχουν σε πολλές μεριές. Και αυτά τα λεφτά θα πηγαίνουν σε βασικές προτεραιότητες για τον Ελληνα πολίτη»! Και σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε τον Νοέμβριο του 2011, αμέσως μετά την κοινή συνέντευξη Τύπου των Ανγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζί, να προαναγγείλει δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, προκαλώντας «σεισμό» σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Το κακό βέβαια είχε ήδη γίνει. Ο κ. Παπανδρέου αποχώρησε από την πρωθυπουργία, μα είχε ήδη επιτύχει τον στόχο του. Κατάφερε να «γονατίσει» τη χώρα, χωρίς βέβαια ακόμα και σήμερα να αναλάβει τις ευθύνες του. Και μάλιστα τώρα, τρία ολόκληρα χρόνια μετά, απολαμβάνει τους «καρπούς» της πολιτικής του, έχοντας βρει καταφύγιο στην «αγαπημένη» του Αμερική, όπου παραδίδει μαθήματα της (μη) αντιμετώπισης της κρίσης...
Επιλέγοντας το ακριτικό Καστελόριζο, με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου, ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε λοιπόν στον ελληνικό λαό την καταδίκη του για τα επόμενα χρόνια, την προσφυγή της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης, που κατέληξε στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.
Ομολόγησε ότι πρόκειται για «μία νέα οδύσσεια για τον Ελληνισμό», αλλά ακόμα και τότε, με άριστη υποκριτική ερμηνεία, εξέφραζε τη σιγουριά του ότι γνωρίζει «τον δρόμο για την Ιθάκη». Η «εθνική προδοσία» είχε επιτελεστεί με απόλυτη επιτυχία. Τα ψέματα και οι φρούδες ελπίδες έδωσαν ξάφνου τη θέση τους στην ωμή πραγματικότητα. Εκτόξευση της ανεργίας, λουκέτα σε επιχειρήσεις, πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις και συνεχείς φόροι άλλαξαν ριζικά τη ζωή των ελληνικών νοικοκυριών, οδηγώντας ολοένα και περισσότερους Ελληνες στο αδιέξοδο και στην απόγνωση.
Κι όμως, μόλις επτά μήνες πριν, από τη Θεσσαλονίκη, κατά την διάρκεια της ομιλίας του στη ΔΕΘ, ο «καπετάνιος του Τιτανικού» ήταν απόλυτος: «Λεφτά υπάρχουν. Υπάρχουν τεράστιες σπατάλες, πελατειακής φύσης. Εάν εισπράξουμε ένα ποσοστό από αυτούς τους ανείσπρακτους φόρους, θα έχουμε τεράστια έσοδα, τεράστια οικονομία, νοικοκύρεμα» σημείωνε.
Μάλιστα, μετά την εκλογή του ως πρωθυπουργός με τα γνωστά «ψεύτικα» συνθήματα, όχι μόνο δεν έπραξε τίποτα, μα άφησε τον χρόνο να κυλά εις βάρος της Ελλάδας. Σπατάλησε οχτώ μήνες να αναζητεί τρόπους αλλά και να φτιάχνει το κλίμα για την προσφυγή στο ΔΝΤ, αντί στο διάστημα αυτό να λάβει άμεσες πρωτοβουλίες, οι οποίες θα πρόσφεραν πολύ πιο αναίμακτες λύσεις. Ωστόσο, αυτός συνέχιζε το ίδιο… παραμύθι. «Πολλοί είχαν προεξοφλήσει πως θα αθετήσουμε τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Θα τους απογοητεύσουμε», έλεγε στις 5 Νοεμβρίου του 2009.
«Είμαστε και υπερήφανοι που τιμούμε τις δεσμεύσεις μας» τόνιζε έναν μήνα αργότερα, ενώ και σε συζήτηση με δημοσιογράφους λίγο αργότερα επισήμαινε ότι «δεν θα αλλάξει η στρατηγική για την οικονομία και θα προχωρήσουμε με βάση όσα έχουμε ανακοινώσει».
Την ίδια ώρα βέβαια, στο παρασκήνιο οργάνωνε με κάθε λεπτομέρεια την παράδοση της χώρας στα χέρια της τρόικας. Το αποκάλυψε πρώτος όλων ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν σε συνέντευξή του στο γαλλικό Canal+, λέγοντας ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε απευθυνθεί σε αυτόν από τον Δεκέμβριο του 2009, έναν μήνα δηλαδή μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία. Ο ίδιος, πάντως, ενώπιον των Ελλήνων πολιτών απέρριπτε κατηγορηματικά αυτό το ενδεχόμενο με επανειλημμένες δηλώσεις του. Χαρακτηριστική αυτή της 9ης Μαρτίου 2010 (μόλις έναν μήνα πριν από την ανακοίνωση του Μηχανισμού Στήριξης), όταν ανέφερε: «Η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωζώνης και, επομένως, δεν συζητούμε την προσφυγή στο ΔΝΤ»! Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, έκανε λόγο ακόμα και για... ανάπτυξη και «έξοδο της χώρας μας από το τούνελ», αφού, όπως ισχυριζόταν, «το 2012 θα επανέλθουμε στην ανάπτυξη και το 2013 θα δρομολογούμε εξελίξεις οριστικής πια εξόδου από την κρίση».
Σε ομιλία του πάντως στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ στις 4 Μαρτίου του 2011, και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός αναγκάστηκε να ομολογήσει δίχως κανέναν δισταγμό και υπό το βάρος των αποκαλύψεων ότι οι επαφές του δεν γίνονταν γιατί ήθελε απλά την τεχνογνωσία του ΔΝΤ, αλλά διότι έψαχνε... λεφτά. Πάντως, σίγουρα δεν είχε απαντήσεις σε τρία καυτά ερωτήματα που είχε απευθύνει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, εκπρόσωπος τότε της χώρας μας στο ΔΝΤ: Γιατί δεν επιδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως του υποδείκνυε ο Ντομινίκ Στρος Καν; Γιατί αποδέχτηκε τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την ευρωζώνη; Γιατί συμφώνησε σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής; Για όλα αυτά, αποκάλυψε ο κ. Ρουμελιώτης, «είχε ενημερωθεί από τον Ντομινίκ Στρος Καν και από εμένα».
Συνεργό του βέβαια σ’ αυτό το «έγκλημα» κατά της Ελλάδας και των πολιτών είχε τον τότε στενό του συνεργάτη, υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, παίζοντας πολύ καλά τον ρόλο που του είχε ανατεθεί, τόνιζε με σιγουριά ότι το 2011 θα ήταν η τελευταία χρονιά ύφεσης στην Ελλάδα και ως εκ τούτου θα ξανάβγαινε στις αγορές ως το τέλος του 2010 και στη συνέχεια εντός του επόμενου έτους.
Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε το καλοκαίρι του 2010 η Ζωή Γεωργαντά, μέλος του Δ.Σ. της ΕΛ.ΣΤΑΤ. να καταγγείλει ότι το τελικό ποσοστό του ελλείμματος (15,4%) «φουσκώθηκε» τεχνηέντως από τον πρόεδρο της Αρχής Ανδρέα Γεωργίου (τώρα ο ίδιος αντιμετωπίζει βαριές κατηγορίες), κατόπιν εντολών του ΔΝΤ και συμφωνίας του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Σκοπός του «φουσκώματος», όπως τόνισε η καθηγήτρια, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση Παπανδρέου, ήταν να ξεπεραστεί το έλλειμμα της Ιρλανδίας, να φτάσει η Ελλάδα στο υψηλότερο έλλειμμα και να δικαιολογηθούν τα σκληρά και επώδυνα μέτρα, τα οποία θα λαμβάνονταν έπειτα.
Το πιο εντυπωσιακό; Οτι ο κ. Παπανδρέου συνέχιζε να δείχνει εκτός τόπου και χρόνου - ή, καλύτερα, να υποκρίνεται με περισσό ταλέντο. Εγκαινιάζοντας τον Εθνικό Κοινωνικό Διάλογο τον Δεκέμβριο του 2010 υπογράμμιζε: «Θα αποδείξουμε στην πράξη πως λεφτά υπάρχουν. Υπάρχουν σε πολλές μεριές. Και αυτά τα λεφτά θα πηγαίνουν σε βασικές προτεραιότητες για τον Ελληνα πολίτη»! Και σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε τον Νοέμβριο του 2011, αμέσως μετά την κοινή συνέντευξη Τύπου των Ανγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζί, να προαναγγείλει δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, προκαλώντας «σεισμό» σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Το κακό βέβαια είχε ήδη γίνει. Ο κ. Παπανδρέου αποχώρησε από την πρωθυπουργία, μα είχε ήδη επιτύχει τον στόχο του. Κατάφερε να «γονατίσει» τη χώρα, χωρίς βέβαια ακόμα και σήμερα να αναλάβει τις ευθύνες του. Και μάλιστα τώρα, τρία ολόκληρα χρόνια μετά, απολαμβάνει τους «καρπούς» της πολιτικής του, έχοντας βρει καταφύγιο στην «αγαπημένη» του Αμερική, όπου παραδίδει μαθήματα της (μη) αντιμετώπισης της κρίσης...
Ο Γιώργος Παπανδρέου (GAP) στιγμάτισε και το
Καστελόριζο με την ανακοίνωση εισόδου της χώρας στο Μνημόνιο, θέλοντας να έχει
πίσω του ένα φόντο με το πανέμορφο νησί.
"Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και
επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του
μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε.". Με αυτά τα
λόγια ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο το
αίτημα για την υπαγωγή της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης.
Από τότε μέχρι σήμερα η χώρα μας
υποχρεώθηκε να υπογράψει τρία Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα. Κάθε τρίμηνο
έρχεται στην Αθήνα η τρόικα, λαμβάνονται μέτρα, παγώνει η αγορά, αυξάνονται τα
λουκέτα, η ανεργία, η εξαθλίωση του Ελληνικού λαού.
Τα δώρα στο Δημόσιο χάθηκαν, εκατοντάδες
χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι απλήρωτοι, οι μισθοί έγιναν απλά
της... πείνας. Μια Ελλάδα κατεστραμμένη με τους πολίτες της στα όρια τους...
Άστεγοι στους δρόμους της Αθήνας
συνωστίζονται στις ουρές για λίγο δωρεάν φαγητό... Εικόνες που κάνουν σχεδόν
καθημερινά τον γύρο του κόσμου.
Τα τρία χρόνια μνημονίου έφεραν τρεις
κυβερνήσεις αφού καμία δεν μπόρεσε να αντέξει. Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς
Παπαδήμος και σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς.
"Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια
για τον Ελληνισμό. Ομως, πλέον, ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε
χαρτογραφήσει τα νερά. Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους
μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί
ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι. Ο τελικός μας στόχος, ο
τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και
κηδεμονίες", έλεγε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου, όμως η τρόικα είναι ακόμη
εδώ...
"Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε"
πηγή
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οποιοσδήποτε μπορεί να σχολιάσει - περιλαμβάνει Ανώνυμους χρήστες. Διαγράφονται μόνο χυδαία σχόλια.