Η απόδραση, όπως και η φυλακή, είναι πάντα εδώ!

Είμαστε κλεισμένοι, λοιπόν, μέσα στο κλουβί μας, το οποίο γίνεται και νοσηρά οικείο!

Τι μας ξεφεύγει; Τι λείπει;
Και η πόρτα πάντα εκεί. Μπροστά μας! Να χάσκει με χλευαστική διάθεση απέναντι στο στοιχειωμένο δίλημμά μας και την κατάρα της ασυνενοησίας μας. Και τις αλλεπάλληλες προδοσίες μας, του ενός απέναντι στον άλλο. Kαι τις σκιές της φυλακής που λαμβάνουμε ως πραγματικότητα και ζαρώνουμε από φόβο.

Και την ευκολία της εξαγοράς μας από τους διευθυντές των φυλακών. Και τις θυσίες μας, τους νεκρούς μας, τους στοχαστές μας, τα λόγια και τα όνειρα που δεν δικαιώθηκαν ποτέ!
Και το κλειδί ριγμένο κάπου στα εσώτερά μας βαθιά, σαν το θαμμένο μυθικό θησαυρό που ψιθυρίζεται με δέος από γενιά σε γενιά.
Όμως αν...
...αν τους αγνοούσαμε επιδεικτικά, σαν να μην υπήρχαν καθόλου και προχωρούσαμε μπροστά, όλοι μαζί, ισχύς εν τη ενώσει, απλά και μόνο για να σπάσουμε τα ξόρκια και να βγούμε από τη φυλακή, αφήνοντας πίσω μας τις απειλές, τα παραμύθια και τα ψέματα, τους καταδότες και τους προσκυνημένους και το υπηρετικό προσωπικό...
 Τότε τι είδους ισχύ θα είχαν πάνω μας οι λίγοι δεσμοφύλακες; Πώς θα μπορούσαν να μας κρατήσουν, ακόμα κι αν ξαπλώσουν αρκετούς στο χώμα, από την απόδραση;
Και οι αρχιτέκτονες της φυλακής; Αν η δική μας ισχύς συμπεριλάμβανε και τη Γνώση; Που ξεκινά από τη βαθιά αρχαιότητα και στροβιλιζόμενη στους αέρηδες του χρόνου, φτάνει διαυγής και δυνατή ως τις μέρες μας. Τότε οι αρχιτέκτονες θα έκριναν πως θα ήταν προτιμότερο γι'αυτούς να χωθούν σαν ποντικοί μέσα στις (μυστικές τους) τρύπες.
 Και ούτε τα διαστημόπλοιά τους (ας πούμε) δεν θα προλάβαιναν ίσως να απογειωθούν!

Η απόδραση είναι πάντα εδώ, όπως και η φυλακή! Αν είμαστε έτοιμοι.
Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα μπροστά στην πορεία μας ως είδος; ή συμβιβαζόμαστε με το αμετάκλητο θάψιμό μας;
Και για όσους θεωρούν απόδραση την περιχαράκωση μέσα σε μικρά προσωπικά "κάστρα" και θεωρούν εαυτούς ως θεματοφύλακες (χαμένων) γνώσεων και ισχυρών μυστικών και αρέσκονται να τους αναγνωρίζουν ως μύστες ή μάγους ή εξελιγμένους ή και μετάνθρωπους, έχω να πω εγώ το εξής:
Δεν παύουν να παραμένουν φυλακισμένοι μέσα στη μεγάλη φυλακή, έστω κι αν έχουν εξασφαλίσει κάποιες "οάσεις" και προνόμια ησυχίας και ελευθερίας κινήσεων, που ίσως και να τα κέρδισαν οι ίδιοι με τον τρόπο τους και τη δική τους ξεχωριστή, ιδιότυπη πορεία.  Δεν παύει όμως γύρω τους να υψώνεται η περίφραξη. Με βάρβαρους δεσμοφύλακες και θρασύτατους διευθυντάδες και αλαζονικούς αρχιτέκτονες, με ιδρύματα-ιδεολογήματα-συστήματα-βωμούς θυσιών και ποτάμια αίματος να ρέουν παντού. Κάνοντας ακόμα και τους αιώνες να μη μπορούν πια να σηκώσουν ένα τέτοιο φορτίο στους ώμους τους! Αυτό ΔΕΝ αποτελεί ελευθερία για κανέναν. Ούτε για τον υποτιθέμενα ελεύθερο που γνωρίζει τι συμβαίνει στους σκλάβους...

πηγή