Όζει!..

Μυρίζει! Βρωμάει!
     Το blog θυμάται τον καθηγητή του της φυσικής στην 3η γυμνασίου, που μπαίνοντας κάθε φορά στην τάξη τριάντα μαντραχαλαίων τον έπιανε απ' την μύτη η αποφορά κι η βαρβατίλα και έκραζε: ''ανοίξτε τα παράθυρα! Όζει! Όζει!''
     Εδώ ποιά παράθυρα ν' ανοίξουμε, που μιάολόκληρη χώρα είναι βουτηγμένη στηνμπόχα;
     Και δεν είναι η αποφορά της σαπίλας.
     Αυτήν την συνηθίσαμε πιά τριάντα χρόνιατώρα..
     Σε μερικούς μάλιστα άρεσε και αρέσει, γιατί η βρώμα της γενικής σαπίλας καλύπτει την βρώμα της δικής τους, της ατομικής σαπίλας!
     Όχι! Εδώ πρόκειται για άλλη, βαρειά οσμή:
     Την γλυκερή μυρωδιά του πτώματος,που αφημένο κάτω απ' τις καυτές ακτίνες του ήλιου αποσυντίθεται αργά, σταθερά,
     ..προσκαλώντας τα πτωματοφάγα κτήνη, κοράκια, αρουραίους, και παντός είδους σκουλήκια,με την βοήθεια άλλων, κυβερνητικών σκουληκιών!
     Πτώμα αφημένο στην τύχη του, αλλά όχι από τύχη, η χώρα, παρατημένο στις ορέξεις των κτηνών.
     Πάει το Ελληνικό. Το φάγανε τα πτωματοφάγα. Ετοιμάζονται τώρα να ξεσκίσουν και την ΔΕΗ.
     Κάπου, κάτι ακούστηκε και για το ''Ναυάγιο'' στην Ζάκυνθο. Ένα από τα διασημότερα, τα πιό φημισμένα σημεία του νησιού. Σειρά παίρνουν και οι Θερμοπύλες.
     Έπονται τα νερά της ύδρευσης, η Αρχαία Ολυμπία, η Ακρόπολη. Ενδεχομένως και η πλατεία Συντάγματος, και ίσως και η Βουλή!
     Πτώμα και η κοινωνία!
     Σαπίζει στην ακινησία της, στις καφετέριες, στις τηλεοράσεις, στα θερινά της μπάνια τού Σαββατοκύριακου.
     Πτώματα και όλοι εμείς που απλώς περιμένουμε με υπομονή την σειρά μας, να σκυλεύσουν τα κτήνη στις πατρογονικές μας περιουσίες,
     ..αφού ήδη ασέλγησαν πάνω στο μέλλον των παιδιών μας.
     Τούτο το καλοκαίρι είναι το πιό βρωμερό της ζωής μας.
     Με την πιό βρωμερή κυβέρνηση.
     Με την πιό σάπια κοινωνία.
     Με την πιό παρηκμασμένη αντιπολίτευση.
     Στο μόνο σημείο που φυσάει ένα καθαρό αεράκι είναι εκεί που διαδηλώνουν και δέρνονται οι απολυμένες καθαρίστριες.
     Αυτές οι κυρίες μόνες τους διασώζουν την τιμή της κοινωνίας και του λαού!
     Το μέλλον μας δεν είναι πιά άδηλο.
     Είναι αυτό που βλέπουμε:
     Ζόφος, φόβος, θάνατος!..
     Υ.Γ. Ο πίνακας της φωτογραφίας είναι ''Η συνάντηση'' (1920) του Τζορτζ Γκρος, καλλιτέχνη του ντανταϊσμού, που τόσο καλά ζωγράφισε τον πολιτικό τρόμο και την κοινωνική παρακμή στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου.

πηγή