Μόνο πέφτουμε...

Σαν τα μικρά παιδιά σε μεγάλο ταξίδι. Πεινάμε,  κλαίμε, κατουριόμαστε, χεζόμαστε, φωνάζουμε «πότε θα φτάσουμε;».  Και οι μεγάλοι, στην αρχή να λένε «μετά το βουνό, φτάνουμε», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα, φτάνουμε», «μετά τη στροφή, φτάνουμε», «μετά τη στροφή», «μετά τη στροφή»… Και μετά την τελευταία στροφή είναι ο γκρεμός. Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε….  Και δεν είναι εφιάλτης.  Δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε ιδρωμένοι.  Δε λέμε «ουφ, όνειρο ήταν».
Μόνο πέφτουμε.
Έτσι και τώρα.  «Μετά το βουνό είναι η ανάπτυξη», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα ξεκινάνε οι νέες θέσεις εργασίας», «μετά τη στροφή τελειώνουν τα μνημόνια»… Και μετά την τελευταία στροφή έρχονται τα μαντάτα για νέα μνημόνια, για νέα ανεργία, για νέα μέτρα…  Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και αυτό είναι πραγματικός εφιάλτης.  Αλλά δεν ξυπνάμε.  Δεν πεταγόμαστε.  Δεν ουρλιάζουμε.
Μόνο πέφτουμε.
Μέχρι που αρχίζει να μας αρέσει αυτή η αίσθηση της πτώσης.  Και αφηνόμαστε να μας καταπιεί η δίνη του τίποτα.  Απολαμβάνουμε το κενό.  Τον ξεπεσμό στην ανυποληψία μας. Δίχως τέλος.  Έχει και πιο κάτω να πέσουμε… Και πέφτουμε… Και πέφτουμε…. Γιατί εμείς δεν κάναμε κάτι.  Γιατί εμείς περιμέναμε πάντα «κάτι να γίνει».  Από μόνο του. Και τώρα που πέφτουμε, δεν ήρθε ο από μηχανής θεός να μας πιάσει.  Κι ακόμη κι αν ήθελε να έρθει, σίγουρα θα του το απαγόρευε κάποια δικαστική απόφαση, κάποια εγκύκλιος, κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου….
Τίποτα δεν κάνουμε πια.

Μόνο πέφτουμε.

πηγή