ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥ

Τελείωσαν.  Το ξέρουν.  Σπαρταράνε.  Εκλιπαρούν για «εθνική συνεννόηση».  Δηλαδή να τους δοθεί μια παράταση στην Εξουσία. Εθισμένοι, που δεν τους αξίζει οίκτος.  Με το ναρκωτικό της αλαζονείας. Ξιπασμένα τίποτα...

Αρνούνται να πιστέψουν ότι δε θα επιστρέψουν σε εκείνο που ήταν πριν, αλλά στα χειρότερα.  Καίνε πριν φύγουν.  Στήνουν παγίδες.  Σκάβουν ακόμη πιο βαθιά τους λάκκους που... ετοίμαζαν για εμάς. Ελπίζοντας ότι ακόμη κι όταν φύγουν, εμείς θα συνεχίσουμε να πέφτουμε μέσα.

Χρόνια ολόκληρα χαμένα για εμάς.  Κερδισμένα γι’ αυτούς.  Ζητάνε εκδίκηση τα χρόνια. Κάθε χαμένη μέρα ζητάει την εκδίκησή της.  Τιμωρούσαν εμάς.  Τις ώρες μας. Τις μέρες μας.  Τις άγρυπνες νύχτες για το φόβο που ξημέρωνε.

Τώρα ψοφάνε. Εγκαταλειμμένοι από τ’ αφεντικά τους. Υποκρίνονται ότι γελάνε. Ότι διασκεδάζουν. Διαφημίζουν μία ανύπαρκτη άνεση. Μόνο και μόνο για να μη ζητήσουν συγγνώμη. Που ούτως ή άλλως δε θα γίνει δεκτή.

Μας βάφτισαν ενόχους για όσα εγκλήματα έκαναν εκείνοι. Μας τιμωρούσαν. Το απολάμβαναν. Το διασκέδαζαν. Ναι, αργήσαμε αλλά μάθαμε ποιοι είναι οι ληστοσυμμορίτες της Ιστορίας. Μάθαμε ποιοι ηδονίζονται να σφάζουν ανθρώπους. Ποιοι σκοτώνουν αθώους.

Παρατηρώ τον πανικό τους. Τα έχουν χαμένα. Λόγια ασυνάρτητα. Μέχρι το τέλος φωνάζουν «εσύ φταις». Παραληρούν. Δεν πίστευαν ότι το τέλος τους θα έρθει έτσι. Δεν πίστευαν καν ότι θα έρθει το τέλος.

Παρ’ όλα αυτά, ας το παραδεχτούμε. Δεν κερδίσαμε εμείς. Δε δώσαμε ούτε έναν αγώνα. Τελειώνουν με εντολή άνωθεν. Όπως κάθε φυτεμένο καθεστώς. Η σύμβαση έργου τους έληξε. Απολύονται και αυτοί. Τόσο αδιάβαστοι, μικροί κι ανόητοι που πίστευαν ότι θα αποτελέσουν την εξαίρεση στο νόμο του ρουφιάνου που δεν τον αγαπάει κανείς.

Ζητάνε εκδίκηση τα χαμένα χρόνια, οι μέρες της ταπείνωσής μας, οι ώρες που τα κεφάλια ήταν σκυφτά και τα χέρια χωμένα σε άδειες τσέπες. Έχουμε χρέος να εκδικηθούμε για όλα τα χαμένα. Αν δεν το πράξουμε κι αυτή τη φορά, καλύτερα να μπούμε στους λάκκους που μας έσκαψαν. 

Τίποτα δεν κερδίσαμε. Για τίποτα δεν παλέψαμε. Απλώς περιμέναμε μόνοι τους να φύγουν. Με κάποιο τρόπο. Ο τρόπος πλησιάζει. Αν δεν τον αρπάξουμε, θα μας εκδικηθεί. Και αυτός, θα έχει κάθε δίκιο να το κάνει. Και μετά σιωπή… «Σκασμός!» θα φωνάξει η αθλιότητα. «Στους λάκκους σας και γρήγορα».

πηγή