Ο Στουρνάρας αγνόησε για άλλη μια φορά τη δικαιοσύνη

Ο  Ελληνικός λαός γνωρίζει εδώ και ένα χρόνο ότι ο Στουρνάρας έχει τσακωθεί με την ηθική, την αξιοκρατία και την δικαιοσύνη.
Καλώς ή κακώς ή κυρία Αναστασία Σακελλαρίου είναι μεταξύ των κατηγορουμένων στην υπόθεση των κόκκινων δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και η ηθική λέει οτι επιβάλλεται η παραίτηση της απο διευθύνων σύμβουλος. Ο πρώτος που έτρεξε να την υπερασπιστεί είναι ο Στουρναρας αγνοώντας... 

ακόμα μια φορά τη δικαιοσύνη και θέλοντας να μας δείξει οτι δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του η λέξη δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Η δήλωση του ΥΠΟΙΚ εξερχόμενος απο το Μαξίμου τα λεει όλα και δείχνει για ακόμα μια φορά ποιος ειναι ο διώκτης των Ελλήνων, είπε λοιπόν ο Στουρναρας "εχω πλήρη εμπιστοσύνη και σεβασμό στη Δικαιοσύνη αλλά έχω επίσης και πλήρη εμπιστοσύνη στην κ. Σακελλαρίου, στο ήθος της, στην επαγγελματική της κατάρτιση και κυρίως στη δουλειά που κάνει μέχρι τώρα". Κανένας σεβασμός από τον ΥΠΟΙΚ στο πόρισμα της δικαιοσύνης και άμεση παρέμβαση στο έργο της δείχνοντας οτι η κυρία Σακελλαριου δεν πρεπει να πειραχτεί.
Κανένας φυσικα δεν κατηγορεί την κ. Σακελλαριου και δεν μπορει να κανει τον δικαστή αλλα οπως συμβαίνει σε αλλες παρόμοιες υποθέσεις οταν κάποιος αξιωματούχος της κυβέρνησης κατηγορείται για οτιδήποτε και μάλιστα στην προκειμένη περιπτωση με εισαγγελικό πολυσέλιδο πόρισμα η ηθική λεει οτι πρεπει να παραιτηθεί και δεν ηθικός οποίος παρεμβαίνει επιλεκτικά σε ορισμένες υποθέσεις και για ορισμένους ανθρώπους προσπαθώντας να επηρεάσει.
Αλλα τι περιμενεις απο κάποιον που χθες εξαίρεσε τα πούρα απο τις αυξήσεις στην 0,5 λεπτών στα τσιγάρα;;;
Αυτό δείχνει για ακόμα μια φορά οτι η Ελλαδα δεν έχει Υπουργό Οικονομικών! Εχει απλά έναν διαπραγματευτή με την ΤΡΟΙΚΑ και για λογαριασμό της ΤΡΟΙΚΑ!! Τα αλλεπάλληλα καταστροφικά λάθη του και οι τύπου "εξαιρώ τα πούρα" παρεμβάσεις του δείχνουν μια τεράστια έλλειψη συνείδησης και αντίληψης του σωστού απο το λάθος και ετσι κάνει τον πολίτη να γελάει και να κλαίει παράλληλα γιατι εχει να κανει με αυτόν τον άνθρωπο.

Του Κώστα Βουκελάτου