Ερκος οδόντων. του Στάθη

Τι λέτε, μωρέ; Σε ποιους απευθύνεσθε; στους καρκινοπαθείς, που τους στέλνετε στον θάνατό τους, όταν τους εξαναγκάζετε να περιμένουν τρεις και τέσσερις και πέντε μήνες για να κάνουν τις (απολύτως επείγουσες) χημειοθεραπείες τους;
Σε ποιους μιλάτε, μωρέ; στα χιλιάδες παιδιά που ντρέπονταν στο σχολείο επειδή πεινούσαν; Σ’ αυτά που κατέβαζαν το κεφαλάκι τους χαμηλά ή σε εκείνα που ζαλίζονταν και σωριάζονταν λιπόθυμα;
Σε ποιους μιλάτε, μωρέ, με τα σούσι να τρέχουν απ’ το στόμα σας; Ποια «οικονομία έσωσες» (καθώς με θράσος δηλώνεις), κύριε Στουρνάρα; εκείνων που τρέχουν στα συσσίτια; εκείνων που κλείνονται στο σπίτι τους αποκαμωμένοι και παραιτημένοι; Εκείνων που πηδάνε απ’ τα παράθυρα;

Σε ποιους μιλάτε, μωρέ, χωρίς αιδώ και σέβας; σε αυτούς που «δεν αντέχει η οικονομία σας»; Σε αυτούς που θα τους βουτήξετε το σπίτι; Σε αυτούς που παγιδεύσατε στην ανεργία, στην ανημπόρια και τη μελαγχολία;
Σε ποιους μιλάτε, μωρέ, κι εκ μέρους ποίων; των φοροφυγάδων, των κατοίκων της λίστας Λαγκάρντ, των λαμόγιων και των μιζαδόρων; Εκ μέρους της διαπλοκής και της διαφθοράς; εκ μέρους ποίων ομιλείτε ατάραχοι και εκ του ασφαλούς, καλά μέσα στην ασυλία σας σφιγμένοι;
Στην κυρία Μέρκελ να μιλάτε! Και στα άλλα σας αφεντικά, δράκους και τοκογλύφους. Αυτούς να γλείφετε και να τους λέτε σεβαστικά, και σαν από έρωτα λιγωμένοι, πως θα φάτε για χάρη τους το έχειν των Ελλήνων κι ό,τι τους απόμεινε, γιαλούς, νερά και ήλιο, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια και τους δρόμους, σε αυτούς να μιλάτε δουλικώς κι ευρωλιγούρικα, να τους υπενθυμίζετε ότι τους δώσατε τον ΟΤΕ, την ψυχή σας, τα αποθεματικά των ταμείων, ότι σφάξατε μισθούς για να τρώνε την εργασία μας μπιρ παρά, ότι σφάξατε συντάξεις, ότι ξεφτιλίσατε τα στερνά, χρυσά θα ’πρεπε να ’ναι, χρόνια των βετεράνων και των απόμαχων, για να ’χουν να τρώνε ακόμα πιο πολλά γρόσια και τάλαρα οι σάπιες κοιλιές.
Σε μας να μιλήσετε να πείτε τι; Για τον ΕΟΠΥΥ που αλάλιασε το ΕΣΥ και ήδη χρωστάει 7,7 δισ.; Για την αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακά τους; Για τους τζουτζέδες Υπουργούς που βάζετε παντού για να αποτελειώσουν τα πάντα; Για τους καμποτίνους βουλευτές σας που ψηφίζουν εκ των υστέρων όσα πιο πριν καταγγέλλουν;
Για τη Βουλή που την έχετε μετατρέψει σε χαλκείο τροπολογιών, σε τυπογραφείο νόμων κατά διαταγήν του Δ’ Ράιχ, για το Σύνταγμα που το έχετε ατιμάσει, για ποια απ’ όλα τα έργα σας να μας μιλήσετε και να μας πείτε τι; Σε ποια γλώσσα; της προπαγάνδας, του Οργουελ, του Κάφκα, του δελτίου των ειδήσεων των οχτώ στο Mega;
Σε ποιους μιλούν τα αποξεφτελισμένα παπαγαλάκια σας; σε λωτοφάγους; Πόσα ψέματα, δοκησισοφίες και σοφιστείες νομίζετε ότι μπορούμε να φάμε ακόμα; Πόσα Ζάππεια και success story και «σκίζω τα μνημόνια» (για να υπογράψω καινούργια), πόσες κουτοπονηριές και νέα μέτρα νομίζετε ότι μπορούμε να καταναλώσουμε;
Πότε θα ντραπείτε για τις ραδιουργίες που σκαρώνετε με τις τράπεζες για να φάνε του φτωχού τ’ αρνί και το σπίτι τα funds-γύπες, αυτά που πετάνε πάνω απ’ το τεμαχισμένο σώμα της χώρας; Σε ποιους μιλάτε, χωρίς να ακούτε τη βοή της οργής για τα χαράτσια που συνεχίζετε να χώνετε, για τους φόρους που μπήχνετε, για τη δυστυχία που προκαλείτε; Σαν μαύρη πανούκλα απλώνεται το έργο σας στη χώρα και μπαίνει από σπίτι σε σπίτι. Ξέρετε πόσα μαγαζιά έχετε κλείσει; Ξέρετε πόσα, ελάχιστα, μαγαζιά που ανοίγουν στη θέση τους είναι μελλοθάνατα;
Σε ποιους μιλάτε, ρε, και τι λέτε, εσείς που ξεχαρβαλώσατε την εκπαίδευση και «μαθαίνετε» τους νεότερους να μιλάνε με πενήντα όλες κι όλες λέξεις; Με πενήντα λέξεις, ω εσείς εγκληματίες! Που πουλάτε ακόμα και τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων - αν υποψιαζόσασταν ότι οι τάφοι των γονέων σας είχαν μέσα φράγκα, θα τους ξεθάβατε.
Μιλάτε γλώσσα ανίερη. Που δεν σέβεται τις καθαρίστριες, που νομίζει ότι το Σύνταγμα είναι εγκύκλιος του Χαρδούβελη, μιλάτε γλώσσα σαλτιμπάγκων για να μας πείτε πόσο στεναχωρήθηκε ο Αδωνις που στενοχώρησε τον Πρωθυπουργό, μιλάτε με το ρέκασμα της μητριάς που στέλνει τον ανθό μας απόπαιδα στην ξένη, μιλάτε με την ψυχή και το μυαλό του Βενιζέλου, που δεν τα ανέχεται ούτε η κόλαση, μιλάτε στα θύματά σας, αυτούς που δουλεύουν και δεν ξέρουν αν θα πληρωθούν, σε αυτούς που πληρώνονται με ένα κομμάτι ψωμί, σε αυτούς που δουλεύετε με ένα «κοινωνικό μέρισμά» αφού πρώτα τους έχετε ληστέψει και θα τους ξαναληστέψετε. Α να χαθείτε.
Ξεδιάντροποι, κρυμμένοι πίσω από το φουστάνι του νόμου περί Ευθύνης Υπουργών, βρωμίζετε αυτήν τη χώρα πιάνοντας λακριντί με τη Χρυσή Αυγή, ενώ ταυτοχρόνως τραγουδάτε τον εθνικό ύμνο της υποτέλειας στους Γκαουλάιτερ, τον ύμνο της Ζήμενς και του Λαϊκού Στρατού της Κίνας άμα λάχει, αν από κει θα προέκυπταν μίζες και «δουλειές» με φούντες.
Μιλάτε, αλλά η φωνή σας σβήνει. Σιγά-σιγά ακούγεται ο συριγμός του φιδιού που κρύβεται πίσω της. Ολο και λιγότεροι ακούνε τη φωνή σας, όλο και περισσότεροι ακούνε τον συριγμό σας. Ετσι θα συνέβαινε. Διότι όσο μιλούσατε, δεν ακούγατε κανέναν. Μάχαιραν δώκατε, μάχαιραν θα λάβετε.
Δεν ακούγατε γόον και σπαραγμό, θλίψη κι αγωνία, αντιθέτως γαβγίζατε απειλές κι εκβιασμούς, γενίτσαροι με τους Ελληνες, ραγιάδες με τους Φράγκους. Τώρα ξέρετε ότι έρχεται το τέλος και με μεγάλες φωνές πάλι θα μιλάτε, θα σκούζετε και θα βρυχάσθε, μπας και κρατήσετε υπό το κράτος του φόβου για το χειρότερο κάποιους για τους οποίους χειρότερους από σας δεν μπορεί να βρει ούτε ο Πλούτωνας στον Κάτω Κόσμο πάρεξ τους Εκατόγχειρες του Κακού.
Φωνάξτε λοιπόν, ουρλιάξτε διαταγές ή τραυλίστε γαλιφιές, υποκρισίες και ξόρκια. Τυλιγμένες με τα φίδια των έργων σας οι λέξεις σας. Δηλητηριώδεις κι αυτές.
Φάγατε φαΐ απ’ τα πιάτα των παιδιών.
Κάνατε την Ελλάδα σφαγείο των Ελλήνων.

Διαπράξατε τα έσχατα. Κι όσα ήδη σας στοιχειώνουν, απλήρωτα δεν θα μείνουν.

πηγή