Αχ, αυτό το δημόσιο συμφέρον

Στις αποφάσεις που εξέδωσαν τα αρμόδια δικαστήρια για το Μνημόνιο και το PSI ύστερα από προσφυγές πολιτών ή συλλογικοτήτων, αυτό που έκανε εντύπωση ήταν το σκεπτικό τους. Ανέφεραν, με λίγα λόγια, ότι το κριτήριό τους ήταν η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Πρόκειται για μια έννοια πολύ ελαστική και βεβαίως βαθύτατα ιδεολογική. 

Το τι ακριβώς είναι το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια σε μια ταξική κοινωνία. Για την επιχειρηματική τάξη και τον εφοπλισμό, το δημόσιο συμφέρον προάγεται με πολιτικές που ευνοούν τις επιδιώξεις τους και κατοχυρώνουν τα συμφέροντά τους.
Δηλαδή, με την απελευθέρωση των απολύσεων και το ψαλίδισμα των αποζημιώσεων, γιατί μόνο έτσι θα συρρικνωθεί το εργατικό κόστος και σε βάθος χρόνου θα ενισχυθεί η απασχόληση. Με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, γιατί μόνο έτσι θα επιτευχθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και θα μείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα.
Με τη μείωση της φορολόγησης των κερδών τους, γιατί μόνο έτσι θα γίνουν επενδύσεις. Με την ιδιωτικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας, γιατί μόνο έτσι θα δελεάσουμε τα ξένα κεφάλαια να έρθουν στη χώρα. Και πάει λέγοντας. Το πακέτο είναι γνωστό και βρίσκεται στη φάση της πλήρους εφαρμογής του.
Στον αντίποδα, όμως, βρίσκονται οι εργαζόμενες τάξεις. Γι’ αυτές το δημόσιο συμφέρον υπηρετείται με πολιτικές που:

Προστατεύουν τις κατακτήσεις τους σε επίπεδο δικαιωμάτων και αμοιβών και εμποδίζουν το κεφάλαιο να επιβάλλει εργασιακές σχέσεις φεουδαρχικού τύπου. 

Αναδιανέμουν το εθνικό εισόδημα υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων. 

Φορολογούν τον μεγάλο πλούτο και τις αμύθητες περιουσίες. 

Εντοπίζουν, συλλαμβάνουν και τιμωρούν παραδειγματικά τους μεγαλόσχημους φοροφυγάδες.

Αντιμετωπίζουν τις αιτίες που γεννούν τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και την παραγόμενη απ’ αυτές συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης στα χέρια των πάσης φύσεως ελίτ. 

Αποτρέπουν την εκποίηση του δημόσιου πλούτου. 

Στήνουν δίχτυ ασφαλείας για τους άνεργους, τους άστεγους και όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. 

Εγγυώνται ένα ελάχιστο εισόδημα. 

Δεν επιτρέπουν στις ισχυρές συντεχνίες του «πίσω κράτους» και στην ολιγαρχία της διαπλοκής να κάνουν ό,τι γουστάρουν.
Κοντολογίς, οι αντιθέσεις είναι αγεφύρωτες, παρά τα φληναφήματα και τις γραβατωμένες μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου που εκτοξεύουν οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, που τώρα υποδύονται τους σωτήρες της.
Ταξικά μεροληπτική είναι λοιπόν η πρόσληψη της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος, ταξικά μεροληπτικές οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε κρίσιμα θέματα και προδήλως ύποπτη η σπουδή της κυβέρνησης να λύσει τα μισθολογικά των δικαστικών. Ενοχες εκ συγγενείας (ταξικής βεβαίως, βεβαίως) κυβέρνηση και ηγεσία της Δικαιοσύνης.

πηγή