Το πρόβλημα με τα παιδιά του κομματικού σωλήνα…..

Μιλάμε συχνά για τα στελέχη του κομματικού σωλήνα, για το πόσο σημαντική είναι η μετάβαση από ένα πολιτικό προσωπικό που το αποτελούν εκείνα σε ένα πολιτικό προσωπικό που θα αποτελείται από ανθρώπους της πραγματικής κοινωνίας – ειδάλλως ακόμα και η διαχείριση καθ’ εαυτήν δεν μπορεί παρά να είναι αναιμική. Γιατί όμως επιμένουμε σε αυτό; Είναι έτσι τα πράγματα, ή η κυρίως χρήση στελεχών του «κομματικού σωλήνα» αποτελεί μια φυσική και αναμενόμενη λειτουργία της πολιτικής;
Εν τέλει, ποιό είναι το πρόβλημα με τον «κομματικό σωλήνα»; Το πρόβλημα με τα κόμματα της Μεταπολίτευσης είναι το δεδομένο και οριστικό διαζύγιό τους από την κοινωνία. Λειτουργούν ανεξάρτητα και απομακρυσμένα από αυτήν, η επικοινωνία του κλειστού συστήματος του εκάστοτε κομματικού μηχανισμού με την πραγματικότητα είναι συνήθως προσχηματική, ένα αναγκαίο κακό για την ανανέωση της παροχής πολιτικής εξουσίας στο κόμμα. Σε αυτά τα πλαίσια, ένα τέτοιο κόμμα δεν αντλεί τα στελέχη του από την κοινωνία, αλλά τα δημιουργεί εξ απαλών ονύχων σε δικούς του «δοκιμαστικούς σωλήνες». Ας πάρουμε το συνηθέστερο σήμερα παράδειγμα, αυτό των κομματικών νεολαιών και κυρίως της παρουσίας τους στο πανεπιστήμιο. Αυτή η διαδικασία απομακρύνει σταδιακά το υποψήφιο στέλεχος από την πραγματικότητα όπως την γνωρίζουν οι υπόλοιποι συμπολίτες του: από τους βαθμούς στο πανεπιστήμιο μέχρι την είσοδο (;) στην αγορά εργασίας, από την στρατιωτική θητεία μέχρι τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραιώνεται η παραμικρή εργασία και υποχρέωση, το «παιδί του (κομματικού) σωλήνα» γνωρίζει την ζωή με άλλους όρους, με άλλον τρόπο από αυτόν των συνομηλίκων συμπολιτών του: έχει μόνον ακουστά τον σπουδαστικό μόχθο στο πανεπιστήμιο, την πάλη και την απελπισία της αναζήτησης μιας θέσης στον ήλιο της αγοράς εργασίας, τις καθ’ ημέραν δυσκολίες συνδιαλλαγής με το δημόσιο, δεν τα έχει βιώσει πραγματικά, έχει μόνον ακούσει να μιλούν γι’ αυτά, άρα δεν δύναται και να προσφέρει πραγματικές λύσεις σε αυτά. Η μόνη πρόσβαση στην πραγματικότητα είναι μέσω γαλάζιων, πράσινων ή ροζ παραμορφωτικών φακών. Όμως δεν είναι αυτό το πραγματικό, το μέγιστο πρόβλημα.

Το πραγματικό, το μέγιστο πρόβλημα εμφανίζεται όταν ο βιοπορισμός διασφαλιστεί, είτε εμμέσως είτε άμεσα, από τις διεργασίες του κομματικού σωλήνα.   Όσο ανιδιοτελής ή οραματιστής κι αν τυγχάνει κάποιος πριν εισέλθει στα συγκεκριμένα γρανάζια, περίπου σε αυτό το σημείο απελευθερώνονται ακατανίκητες ψυχολογικές δυνάμεις που συνηγορούν περί του αντιθέτου: πλέον η ανάγκη να διατηρηθεί κανείς στην θέση του, στην κομματική καριέρα του και στον κομματικό βιοπορισμό του δεν αποτελεί μονάχα συνειδητή επιλογή ή σκέψη, μα αδήριτη ενστικτώδη ανάγκη, απελευθερώνονται τα αντανακλαστικά της ανθρώπινης ανάγκης για ασφάλεια και βιοπορισμό, θολώνουν την συνειδητή σκέψη και καταπλακώνουν τα κριτήρια σε αμείλικτο βαθμό. Ανεπαίσθητα και ασυνείδητα, χωρίς καν να το διαπιστώσει ο ίδιος, το παιδί του σωλήνα αποκτά νέες προτεραιότητες: να επιδιώκει ή να διατηρεί την εύνοια του αρχηγού του κόμματος, να μην δυσαρεστήσει με επιλογή του ή ενδεχόμενη παρρησία του όσους (ψηφοφόρους και φεουδάρχες) εγγυώνται την επανεκλογή του, να έχει τις «σωστές» απόψεις, την «σωστή» ψήφο και τις «σωστές» επιλογές ώστε να μην εκβληθεί από τον βιοπορισμό του και από το μόνο είδος καθημερινότητας που γνωρίζει. Πλέον, ανεπαίσθητα, αυτές οι προτεραιότητες κανοναρχούν την πολιτική συμπεριφορά του και τις επιλογές του, όχι η παλαιότερη ανιδιοτέλεια, ο οραματισμός, η κάποτε πηγαία φιλοπατρία – όσο κι αν αυτά συνεχίζουν να αποτελούν το άλλοθι, με τον ίδιο τρόπο που -στοιχηματίζω- ο Άκης Τσοχατζόπουλος πιστεύει ακόμη σήμερα ότι έλαβε τις βέλτιστες αποφάσεις για την πατρίδα.!!!!

Η σάπια αυτή νοοτροπία στηρίζεται και ανατροφοδοτείται από φεουδαρχικά οικονομικά κέντρα που λυμαίνονται το πλούτο της χώρας μας.  Είναι στο χέρι σου και μπορείς να διαλέξεις τον τρόπο να απαλλαγείς από τους διεφθαρμένους  υπηρέτες του  σάπιου  συστήματος.

πηγή