Συνέντευξη με τον δημοσιογράφο του Focus που γκρέμισε το success story του Σαμαρά

 Το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να στήσει το δικό του επικοινωνιακό success story.

Νομίζω ότι έχουμε λανθασμένη αντίληψη για το πως και σε τι εστιάζει ο μέσος Γερμανός πολίτης αλλά και φυσικά και ο πολιτικός.

Ίσως σε παλιότερες δεκαετίες με καγκελάριους τον Helmut Schmidt, Helmut Kohl και νωρίτερα τον Willy Brandt υπήρχε ένα άνοιγμα της Γερμανίας στην Ευρώπη. Ήταν η γενιά των πολιτικών που έζησε τις επιπτώσεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1988 στο Ανόβερο με αφορμή τη σύσκεψη κορυφής της ΕΕ έπεσε η εξής πρόταση "κάθε Γερμανικό Μάρκο που δίνεται για κάποιο σκοπό στην Ευρώπη είναι επένδυση για το μέλλον.

Αυτό είναι η φιλοσοφία μας. Δε μπορεί να λειτουργεί μια κοινότητα με γνώμονα τον πλουτισμό των πλουσίων και την πτώχευση των φτωχών."

Αυτή η έκφραση δεν έπεσε από το στόμα Αριστερού αλλά ήταν το "πιστεύω" του συντηρητικού χριστιανοδημοκράτη Helmut Kohl.

Έχω αναλύσει αυτή την εξέλιξη σ' ένα πρόσφατο βιβλίο μου. Σήμερα αντίθετα έχουμε μια άκρως εσωστρεφή Γερμανία η οποία κυβερνάται με γνώμονα το πολιτικό κόστος. Ο καθένας νοιάζεται απλά και μόνο για την προσωπική του τσέπη και τον άμεσο περίγυρό του. Όχι, δεν ενδιαφέρει "τους Γερμανούς" αν η Ελλάδα ανατινάζεται, αν καίγεται η Συρία, αν έχουμε νεκρούς στην Κωνσταντινούπολη ή αν η Κύπρος τιμωρείται άδικα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι άρτος και θεάματα.

Αν λοιπόν γεμίζει η πλατεία Συντάγματος με 100.000 κόσμο, αν έχουμε μολότοφ ή αν γίνει κάτι άλλο πιο ακραίο. Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει καθόλου ενδιαφέρον για την δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου. Εννοείται πως δεν πιστεύω ότι "όλοι οι Γερμανοί" σκέφτονται έτσι, αλλά σίγουρα είναι μεγάλη μερίδα τόσο των πολιτών όσο και του δικού μας, δημοσιογραφικού χώρου. Στο τέλος και τα ΜΜΕ εξαρτώνται μέσα σ αυτό τον φαύλο κύκλο από τα θεάματα που προσφέρουν και όχι από την ουσία.

>Γιατί η Bild και άλλα γερμανικά MME αγάπησαν ξαφνικά τον Σαμαρά;

Έχετε την εντύπωση ότι η Bild αγαπάει; Νομίζω ότι και εμείς από την πλευρά μας διαβάζουμε στα Γερμανικά ΜΜΕ μονάχα ό,τι μας συμφέρει.

Σε ανάλυση της εποχής της κατάρρευσης της Βαϊμάρης έπεσαν παραλληλισμοί με την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.

Εκεί η αριστερή Sarah Wagenknecht έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για μια στροφή φτωχευμένων Ευρωπαίων προς τα άκρα δεξιά και την κατάλυση της δημοκρατίας ενώ ο σοσιαλδημοκρατικός πρόεδρος Sigmar Gabriel έθεσε στο τραπέζι ότι δεν σώνεται ούτε η Ελλάδα ούτε φυσικά οι Ελληνικές τράπεζες παρά μόνο αν το ευρώ είναι μπλεγμένο με το Γερμανικό τραπεζικό σύστημα. Ένας συνωμολόγος αν έπιανε αυτό το άρθρο της Bild θα ανακάλυπτε ότι ο Gabriel παραδέχεται για τον ίδιο τον πατέρα του, ότι αυτός υπήρχε φανατικός οπαδός του ναζισμού ως τον θάνατό του, το 2012. Μη γελιόμαστε όμως, οι οπαδοί του ναζισμού πάντα υπήρχαν στη Γερμανία αλλά και ανάμεσά μας. Φαίνονται σε περιόδους πλήρης απαξίωσης δημοκρατικών θεσμών. Ναζισμός σημαίνει, ως πολιτική φιλοσοφία, έναν εθνικιστικό, εσωστρεφή σοσιαλισμό σε συνδυασμό με την απαξίωση κάθε ξένου στοιχείου.

Ούτε η Bild ούτε κανένα άλλο ΜΜΕ δεν "αγαπάει". Αυτό που συμβαίνει είναι κάτι άλλο, προσπαθούμε στα ΜΜΕ μας να έχουμε μια ισορροπία ειδήσεων. Λίγο κάτι δραματικό, λίγο κάτι σκανδαλώδες, κάτι πικάντικο και κάτι ευχάριστο. Σ' αυτά τα πλαίσια μια βλέπουμε τα καλά και μια τα αρνητικά της κάθε εξέλιξης. Το τελικό πράσινο φως για μια είδηση έρχεται από τον εκάστοτε αρχισυντάκτη. Στη τελική αυτός αποφασίζει τι μπαίνει και τι όχι.

Αυτό δεν είναι ούτε αγάπη, ούτε πολιτική σκοπιμότητα ούτε συνωμοσία - είναι απλά marketing, concept. Για τον μέσο αναγνώστη της Γερμανίας η Ελλάδα είναι εξίσου μακριά όπως η Ρωσία. Δείτε πόσο η ίδια η Bild, μια διαπομπεύει και μια υμνεί τον Putin και θα σας λυθούν οι απορίες.

Δεν αισθάνομαι ότι η περιγραφή της καθημερινότητας που ζει ο Έλληνας πολίτης είναι πράξη που γκρεμίζει κάτι. Η παραγγελία του περιοδικού ήταν ένα άρθρο για τη ζωή στην Ελλάδα και την επιβεβαίωση ή όχι των θριαμβευτικών πολιτικών λόγων. Τίποτε περισσότερο. Έτσι και με βάση τις αρχές δημοσιογραφίας απλά πήρα τους δρόμους και κατέγραψα ό,τι είδα.

Το λεγόμενο success story ωστόσο δε το βρήκα ούτε στα σαλόνια επενδυτών και φυσικά όχι στις ουρές του ΙΚΑ, στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, στα μάρκετ της γειτονιάς και στα πεζοδρόμια. Επίσης δεν είδα καμία εργασία στην Ολυμπία Οδό. Αν εκεί υπάρχουν εργάτες τότε σε λίγο θα εξάγουμε τον αόρατο μανδύα του Harry Potter.

πηγή