Θες να σου πω τη λύση και το πρόβλημα?.. Το πρόβλημα είσαι εσύ και η λύση είναι να αλλάξεις.

Υπάρχει  λοιπόν ένα μικρό ποσοστό αγαπητοί μου σ΄αυτή εδώ τη ταλαίπωρη πατρίδα που δεν ακολούθησε δυο βασικούς κανόνες,  σε όλη τη διάρκεια που παιζόταν το μεγάλο τσίρκο της μεταπολίτευσης.
"Δεν τα φάγαμε  μαζί " είναι ο πρώτος και σαν επισφράγιση αυτού έρχεται ο δεύτερος "δεν τους ψηφίσαμε ποτέ" Ξέρεις λοιπόν εσύ που μιλάς και δείχνεις με το δάχτυλο, απαιτώντας τώρα κάποιος να σου δώσει άλλη μια φορά τη λύση στο πιάτο έτοιμη για να βγεις από το χάλι σου, τι είναι να ζεις σαν κομπάρσος, αναγκαστικά, σ΄ενα κράτος που το 80% του πληθυσμού έχει τη μορφή φανατικού οπαδού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας κι όχι πολίτη?

Να  περνάνε μέρες, μήνες, χρόνια και να ζεις στο περιθώριο, με επιλογή , λόγω προσωπικής αξιοπρέπειας, και με στερήσεις,  (υλικές)  με όλα να είναι δύσκολα , για να μην υποκύψεις στην ευκολία του να είσαι το πρόβατο του ενός μαντριού ή του άλλου, να ανέχεσαι τα αίσχη, τις απατεωνιές, τα ψέματα, να τα βλέπεις ξεκάθαρα και να εισπράττεις το χλευασμό, το μένος πολλές φορές, τη κακία όλων των λοβοτομημένων που είχαν πέσει σε ένα διαρκές μεθύσι από υποσχέσεις, ταξίματα, "άκρες", λαδώματα, ευκολίες, μίζες, φακελάκια, παρανομίες, και ότι άλλο έκρυβε το πελατειακό πανηγύρι των μπλε και πράσινων κόκκων του πλυντηρίου της μεταπολίτευσης,  και να σου λέει κάποιος,  εσύ τι κάνεις?
Εγώ  δεν  κάνω τίποτα μ@λάκα. Γράφω και περιγράφω τη κατάντια σου, αλλά δεν κάνω τίποτα γιατί δεν έχω  καμιά κατάντια. Είμαι  καλά. Είμαι  εκτός. Και αν θα λειτουργούσα με γνώμονα το τομάρι μου, δεν θα είχα καν ανάγκη να γράφω εδώ.  Και το  να γράφεις σε ένα μπλογκ, έχοντας μια τελείως διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά με μια επιθυμία να μετα φέρεις τα βιώματα και τις σκέψεις σε νεώτερους ανθρώπους που τώρα ξεκινάνε μέσα σ΄αυτή τη ζούγκλα δεν είναι απλό πράγμα. Κυρίως  όταν δεν έχεις δεκανίκια από κανέναν. Εδώ  και αρκετά χρόνια κράτησα τη ζωή μου όχι κρεμασμένη από κατουρημένες ποδιές αλλά με αγώνα προσωπικό μέσα από απίστευτες δυσκολίες. Παλεύοντας  να κρατήσω συνέχεια μια δουλειά με την αξία μου στην αρένα του ιδιωτικού τομέα, και μάλιστα όχι με το τρόπο του καρπαζοεισπράκτορα αλλά ρισκάροντας με τα προσωπικά μου όχι, απαιτώντας και μισθό, και ωράριο και ασφάλεια (μέχρι και σήμερα αυτό κάνω) και διατεθειμένη αν δεν μου δίνουν αυτά που θέλω να μείνω καλύτερα στο δρόμο ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ. Έχω ενημερώσει και τα παιδιά μου να ξέρουν πως αν χρειαστεί λυπάμαι αλλά θα αντιμετωπίσουν μια μάνα άστεγη ή στη φυλακή  (γιατί ποτέ δεν ξέρεις)

πηγή