Οι δεσμοφύλακες κι οι φύλακες ...

Δίπλα στη χωματερή υπάρχει κόσμος που καταφέρνει να φυτέψει λουλούδια. Υπάρχει κόσμος που βρίσκει καθαρό νερό, που τραγουδάει τα βράδια, που λέει παραμύθια στα παιδιά του. Δίπλα στη χωματερή υπάρχει κόσμος που το σπίτι του μυρίζει όμορφα κι οι μέρες είναι κρυστάλλινες. Είναι ένα μικρό κομμάτι, αλλά υπάρχει.

Υπάρχουν αυτοί που αρνήθηκαν να γίνουν  σκλαβάκι του κάθε μ@λακα, αρνήθηκαν να πονέσουν και να κλέψουν το δίκαιο από συνάνθρωπό  τους  ή να βγουν έξω από τις αξίες τους,  τα βροντούσαν όλα κι άνοιγαν άλλους δρόμους φυλάσσοντας την ελευθερία τους και την αξιοπρέπειά τους, συνέχιζαν με θάρρος τον αγώνα τους για πραγματώσουν τα δικά τους  όνειρα. Είναι ο οικογενειάρχης που παντρεύτηκε χωρίς να λογαριάζει προίκες, τραπεζικούς λογαριασμούς, συμφέροντα, τον έρωτά του, που έφτιαξε με αγάπη τα παιδιά του και που τα έμαθε να είναι ελεύθεροι και περήφανοι με καθαρά χέρια και καθαρό μυαλό. Είναι ο μεσήλικας που δεν πρόδωσε όλα όσα υποσχέθηκε και δεν υπέκυψε σε οποιοδήποτε βόλεμα που θα τον ξεφτίλιζε σαν άνθρωπο, που θα έβλαπτε άλλους, που θα εκμεταλλευόταν, που θα αδικούσε. Είναι ο γέροντας που έφυγε πλήρης ημερών με τα παιδιά του και τα εγγόνια του να νοιώθουν αγάπη γι΄αυτόν, μόνο αγάπη γιατί τη κέρδισε άξια....

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Δεν τους παρουσιάζει κανένα δελτίο. Δεν υπάρχει η ζωή τους σε κανένα πρωτοσέλιδο. Δεν γίνονται συζητήσεις σε πάνελ για να μάθουν οι υπόλοιποι πως καταφέρνεις να είσαι έτσι. Γιατί δεν είναι φανφαρόνικο αυτό το παραμύθι. Δεν περιέχει φαντασμαγορικές εικόνες, ούτε λάμπες με νέον να αναβοσβήνουν μέσα στο κρανίο και να αποχαυνώνουν τα μυαλά.  Είναι η καλή όψη της πραγματικότητας. Είναι το αληθινό καλό παράδειγμα. Η απόδειξη πως κάποιος μπορεί να μην είναι καθίκι και όμως να επιβιώσει. Η απόδειξη πως η ελευθερία, η εκτίμηση, η αγάπη κερδίζεται με τιμήματα που δεν μπαίνουν σε κανένα ηλίθιο χρηματηστήριο, δεν αξιολογούνται από καμιά ηλίθια επιτροπή , δεν αξίζουν τη προσοχή κανενός ρομπότανθρώπου... ευτυχώς.
Είναι οι άνθρωποι που ορίζουν τη ζωή τους με μεγαλείο κι όχι μεγαλεία.  Μπορεί να είναι εγγράμματοι ή αγράμματοι εντελώς, μπορεί να είναι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι ή κόκκινοι, μπορεί να ζουν σε ξηρασία ή στο πάγο, σε ουρανοξύστες ή σε υπόγεια, δεν υπάρχει όριο στην αξιοπρέπεια. Μπορείς να τη βρεις οπουδήποτε όπως οπουδήποτε μπορείς να βρεις τη σιχαμάρα. Το πρόβλημα είναι πως η ζυγαριά γέρνει πάντα από τη μεριά της μιζέριας. Είναι ελαφριά σαν φτερό, το ζύγι μιας ψυχής,  η μεριά που περιέχει το μεγαλείο της ύπαρξής μας, σε αντίθεση με το βαρύ μέταλλο που είναι φτιαγμένη η απλήστεία από την άλλη...

Και σ΄αυτό το λαό , όπως και σε όλες τις πατρίδες του κόσμου,  σ΄αυτήν εδώ λοιπόν τη πατρίδα που έχει ακούσει τόσα πολλά, που έχει γίνει η παιδική χαρά των αρπακτικών και το σφαγείο των φουκαριάρηδων και δειλών ανθρώπων, υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν που όλα κινούνται αλλιώς. Κι αυτό δεν γεννήθηκε από ανάγκη επίβίωσης στη μνημονιακή εποχή, αυτό ήταν έτσι όταν όλλα ήταν αλλιώς.

Δίπλα στις λέσχες των αχυρανθρώπων, των σκιάχτρων, των εκβιαστών της ζωής, των αναμορφοτών των συνειδήσεων, των  χειραγωγών των ονείρων, των αφεντικών της σιωπηλής χώρας του σιωπηλού πλανήτη, δίπλα στους υπηκόους και δούλους σαδιστών θεών,   υπάρχουν μικρές φωλιές με ανθρώπους άλλων θεών. Και τους εκνευρίζει αυτό, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο.  Δεν μπορούν να νοιώσουν καμιά χαρά για την επιτυχία τους όσο υπάρχουν αυτοί οι τελευταίοι εναπομείναντες ΖΩΝΤΑΝΟΙ άνθρωποι.

Γιατί εκείνοι λειτουργούν σαν ένα ύπουλο και θανατηφόρο ιό κι αυτοί οι τελευταίοι άνθρωποι είναι  τα μοναδικά αντισώματα στην αρρώστεια που εξαπλώνεται χωρίς όρια πλέον. Το γεγονός πως παρόλο το βομβαρδισμό με κάθε είδους μικρόβια, υπάρχουν οργανισμοί που έχουν ανοσία, αυτό τους τρελλαίνει....

Είναι η αυθόρμητη έκφραση αγανάκτισης που πέταξε ο τότε υπουργός υγείας «και δεν πεθαίνουν κιόλας» Το είπε σαν να είναι κάτι το παλαβό να επιζούν τα γερόντια με τόσα εκτελεστικά αποσπάσματα γύρω τους. Πως στο δι@ολο καταφέρνουν να ζουν ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για τους τελευταίους ανθρώπους. Εχουν λυσσάξει να δουν για ποιους λόγους δεν πιάνει το sleep… το obey….

Που στο δι@ολο προμηθεύονται επί τέλους εκείνα τα γυαλιά...

Δεν θα ησυχάσουν αν δεν καταστρέψουν και το τελευταίο ζευγάρι που είναι ακόμα στη κυκλοφορία. Γιατί έχουν παραβλέψει μια πολύ σημαντική παράμετρο. Δεν χρειάζονται γυαλιά όταν κάποιος βλέπει και στο σκοτάδι. Δεν μασάει δηλητήριο κάποιος που έχει ιδιαίτερη  όσφρηση και γεύση, δεν τρομοκρατείται

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΛΕΨΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ  κι είναι εδώ για να πει την ιστορία του...

Απλά.

πηγή