Ο Εχθρός

Το κίνητρο του θυμού είναι πρωταρχικά ο κίνδυνος. Ο κίνδυνος μπορεί να προέρχεται από μια συμβολική απειλή της αυτοεκτίμησης ή της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Μια προσβολή, ένας «άδικος» ή βίαιος εκφοβισμός, ο εξευτελισμός, η απογοήτευση από τη μη επίτευξη σημαντικών στόχων ή την απώλεια κεκτημένων, ξεκινούν συνήθως τη διαδικασία του θυμού. Η κατάσταση αυτής της συναισθηματικής εγρήγορσης και εσωτερικής αναστάτωσης, οφειλόμενων σε τέτοια γεγονότα, μπορεί να διαρκέσει πολύ. Αν τα φαινόμενα που μας προκαλούν θυμό είναι συνεχή και αμετάβλητα τότε και ο θυμός γίνεται χρόνιος και επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην συμπεριφορά μας.

Ο φόβος είναι ανεκτός και λογικός μέχρι το σημείο που αρχίζει να αλλάζει εσένα τον ίδιο. Αυτό νομίζω είναι ένα όριο, το πόσο νερώνουμε το κρασί μας ας πούμε ώστε να μην αλλοιωθεί η γεύση του, να μην αλλοιωθούμε εμείς.
Θεωρώ ότι πάρα πολλοί αν όχι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της ρημαδοχώρας, είναι φοβισμένοι και κατόπιν και αναπόφευκτα θυμωμένοι.
Ο φόβος και ο θυμός όμως δεν καταστέλλονται ούτε με νομοθετικές ρυθμίσεις ούτε με διατάγματα αλλά ούτε και με πολιτικά τερτίπια. Πόσο μυαλό θέλει άραγε να το καταλάβουν αυτό οι 282;
Και η λαϊκή σοφία λέει πως όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες, έτσι δεν είναι; Έχω την αίσθηση ότι είμαστε ένα καζάνι που βράζει και το πόσο θα “λερώσει” όταν ξεχυλίσει δεν μπορώ να το φανταστώ.
Πόσα στρατόπεδα χωρά τούτη η μικρή χώρα αναρωτιέμαι… Μακάρι να γινόταν εθνική συνειδητοποίηση το ρητό “διαίρει και βασίλευε”. Αλλά βλέπω ότι καλά κρατεί τούτο το σχέδιο, δεν είναι ότι είμαστε από τη μία πλευρά οι φοβισμένοι και από την άλλη οι θυμωμένοι, είναι που είμαστε κάτω από δέκα σημαίες και αποδυναμωμένοι. Πόσο μυαλό θέλει άραγε για να καταλάβουν τουλάχιστον οι 282, ότι κάτι τέτοιο ωθεί όλο και περισσότερους στον ακραίο θυμό; (Δες άνοδο ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη) Δεν διατηρείται έτσι ούτε ή εξουσία αλλά ούτε και η τάξη.
Ποιος μας διαιρεί όμως με τις πρακτικές και πολιτικές του; Ποιος έχει βάλει αυτόν το σκοπό;
Η προφανής απάντηση είναι το εθνικό μας σύμπλεγμα για προεδριλίκια και η δίψα για εξουσία. Το μέλι…
Ποιος ο δικός μας ρόλος σε αυτό το ανίερο πανηγύρι; Ακολουθώντας τυφλά σημαίες, δεξιά και αριστερά, θεωρώ ότι απλά συντηρούμε το αβέβαιο, εχθρικό και φοβισμένο κλίμα που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σπέρνει πολυσχιδή διχόνοια. Τώρα θα μου πεις τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ναι αυτή είναι η πιο σωστή ερώτηση. Πως θα μπορούσαμε να πιέσουμε την εξουσία; Πως θα μπορούσαμε να κάνουμε τη βούληση μας κοινή βούληση; Κατά την γνώμη μου ο μοναδικός τρόπος είναι η αυτογνωσία, δηλαδή η συνειδητοποίηση του κατά πόσο μας αλλοιώνει τις αξίες αυτό που υποστηρίζουμε, αυτό που είπα παραπάνω δηλαδή, να μην ανεχόμαστε ο φόβος και ο θυμός να αλλάζουν εμάς τους ίδιους. Αν το κάναμε όλοι, θεωρώ θα καταφέρναμε σύντομα ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα.
Ποιος είναι ο εχθρός λοιπόν αναρωτιέμαι. H Χ.Α.; Η κρίση; Το μνημόνιο; Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.; Εμείς οι ίδιοι; Ο Ναγκαρούνα λέει πως φταίει ο θυμός, εγώ θα πω πως φταίει ο τυφλός απερίσκεπτος θυμός που δε μας αφήνει να καταλάβουμε ότι δηλητηριαζόμαστε οικιοθελώς και ποικιλοτρόπως.

πηγή