Χούντα εἶναι… Θὰ περάσῃ…

Ὅπως πέρασαν κι ὅλες οἱ προηγούμενες.
Εὰν κάνουμε μία ἀναδρομὴ στὸ παρελθόν μας, ἀκόμη καὶ στὰ βάθη τῶν αἰώνων, οὔτε μία ἀπὸ τὶς γνωστὲς κι ἄγνωστες δικτατορίες, κατάφερε νὰ σταθῇ πέραν κάποιου συγκεκριμένου χρονικοῦ διαστήματος.
Ἀκόμη κι αὐτές, ποὺ πίσω τους ὑπῆρχε μία αὐτοκρατορία, κατέπεσαν καὶ μάλλιστα μὲ πολὺ μεγάλο θόρυβο.
Κι αὐτὸ εἶναι τὸ μόνον ποὺ ὀφείλουμε νὰ κρατήσουμε στὴν μνήμη μας.
Χούντα εἶναι… Θὰ περάσῃ…

Πότε;  Πῶς; Μέ ποιόν τρόπο;
Ὅταν ὅλα ἀρχίζει νά τά σκιάζῃ ἠ φοβέρα καί νά τά πλακώνῃ ἡ σκλαβιά;
Δὲν ξέρω γιὰ ἐσᾶς…
Ὅμως ἐγὼ κάτι παθαίνω ὅταν μαθαίνω γιὰ διώξεις Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ καθεστώς.
Διάβαζα, γιὰ παράδειγμα, περὶ τῶν διώξεων τῶν πρωτεργατῶν, στὶς ἀντιδράσεις τῶν κατοίκων γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Χαλκιδικῆς. Τὸ μόνον ποὺ δὲν τοὺς ἔχουν φορτώσῃ, στὰ κατηγορητήρια, εἶναι τὸ προπατορικὸ ἀμάρτημα. Κάθε ἀνοργασμικὸς ὑπάνθρωπος ἔβαλε τὸ χεράκι του, τὸ ποδαράκι του, τὴν οὐρίτσα του γιὰ νὰ συλλέξῃ κατηγορίες καὶ νὰ παρουσιάσουν ὡς τριτοκοσμικὰ τέρατα ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὰ αὐτονόητα, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐπιβίωσί τους.
Στὴν ἀρχὴ λυπήθηκα… Ἴσως κατὰ βάθος καὶ νὰ φοβήθηκα, διότι θὰ εἶναι πολὺ εὔκολο, κατὰ πῶς φαίνεται, γιὰ τοὺς κρατοῦντες, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, μέσῳ τοῦ ἐκφοβισμοῦ, νὰ παύσουν κάθε φωνὴ διαμαρτυρίας. Ἔτσι διαφαίνεται…. Καὶ ἴσως ἔτσι νὰ συμβῇ…
Δὲν ξέρω… Δὲν ξέρω γιὰ τοὺς ἄλλους… Καὶ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τελικῶς…
Αὐτὸ ποὺ γνωρίζω εἶναι τὰ ὅσα μὲ ἀφοροῦν.

Ὅσο περισσότερο καὶ βιαιότερα διώκονται κάποιοι συνάνθρωποί μου, τόσο περισσότερο ἐγὼ δυναμώνω, πεισμώνω, χαλυβδώνομαι. Τόσο περισσότερο δεσμεύομαι ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω ἀποφασίσῃ. Τόσο περισσότερο προετοιμάζομαι γιὰ τὸν δρόμο ποὺ ἔχω νὰ διανύσω. Τόσο πιὸ πολὺ συνειδητοποιῶ πὼς ὄχι, ἀκόμη κι ἐὰν χρειαστῇ νὰ θυσιάσω τὰ πάντα, κεφάλι δὲν θὰ σκύψω….
Ἐὰν μάλλιστα αὔριο μείνω μόνη μου, πολὺ ἀποφασιστικότερα θὰ σταθῶ, διότι τόσο μεγαλυτέρα ἀνάγκη θὰ εἶναι…. Στὶς θύελλες κανονικὰ ὅλο τὸ δάσος θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιστέκεται… ὄχι ἕνα ἔνα τὰ δένδρα μόνα τους…
Ὅμως ἀκόμη κι ἐὰν ὅλο τὸ δάσος καταστραφῇ, ποὺ εἶναι κάτι παράλογον, ἀκόμη καὶ τότε, κάτι πρέπει νὰ παραμείνῃ… Καὶ πάντα μένει….
Ὁ σπόρος μένει…
Κι αὐτόν, ἄν καὶ πράγματι τολμοῦν ὑβρίζοντας τὴν φύσι νὰ τὸν περιφρονήσουν, γνωρίζουν πὼς ἔχει ἤδη πέσῃ στὴν γῆ καὶ προετοιμάζει νέα δένδρα, δυνατότερα, ἰσχυρότερα, ἀνθεκτικότερα… Δένδρα ποὺ θὰ φτιάξουν νέα δάση, πιὸ ὀργανωμένα καὶ λιγότερο εὐάλωτα…
Ἀλλὰ κι ἐὰν δὲν τὸ γνωρίζουν ἀδιαφορῶ.
Ἐγὼ συνεχίζω…
Γνωρίζω… Ἀντιλαμβάνομαι… Εἶμαι πεπεισμένη πὼς εἶναι μονόδρομος καὶ εἶτε μόνη μου, εἶτε μὲ συντροφιά, πρέπει νὰ τὸν διαβῶ αὐτὸν τὸν δρόμο.
Στὸ πέρας τῆς διαδρομῆς γνωρίζω τὸ τὶ μὲ περιμένει… Αὐτὸ μοῦ ἀρκεῖ…
Κι αὐτὸ εἶναι ποὺ μὲ δυναμώνει…

πηγή