Νόησις ἤ συναίσθημα;

Πολλὲς φορὲς στὴν ζωή μου ἔχω πέσει θῦμα τῶν συναισθημάτων μου.

Αὐτὸ τὸ ἀντιλαμβάνομαι φυσικὰ …κατόπιν ἑορτῆς. Ὅταν δῆλα δή, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρόνο, ἐπανατοποθετῶντας τὰ γεγονότα στὴν σειρά, πασχίζοντας νὰ διατηρήσω ἔξω ἀπὸ τὸ βλέμμα τῆς παρατηρήσεως τὸ ὅποιο μου συναίσθημα, ἀξιολογῶ ἐκ νέου τὰ ὅποια μου συμπεράσματα καὶ τὶς ἀποφάσεις μου, ἀλλὰ ὑπὸ τὸ πρίσμα πλέον τῆς λογικῆς.

Αὐτὸ φυσικὰ εἶναι πάντα ἀρκετὰ δύσκολο, ἰδίως ἐὰν τὰ ὅποια γεγονότα σχετίζονται μὲ πρόσωπα ποὺ μὲ δένουν κάποιες σχέσεις μαζύ τους.

Τὸ συναίσθημά μου, τὶς περισσότερες φορές, λειτουργεῖ ὡς …ἄγκυρα ποὺ μὲ κρατᾶ ἀκινητοποιημένη.

Γιὰ νὰ ἀξιολογήσω σωστά, δίχως νὰ ἀδικῶ, ὀφείλω κυριολεκτικῶς νὰ …ἐξέρχομαι τῶν γεγονότων καὶ νὰ παραμένω ὡς ψυχρὸς παρατηρητής. Κάτι ποὺ τελικῶς εἶναι ἀρκετὰ δύσκολο, ἰδίως ἐὰν συνηθίζουμε νὰ ἐπιτρέπουμε στὰ συναισθήματά μας νὰ κυριαρχοῦν τῶν πράξεῶν μας.

Ἡ πραγματικὴ ζωὴ εἶναι κάτι ποὺ δὲν μᾶς ἔμαθαν νὰ ἀπολαμβάνουμε. Καὶ δὲν μᾶς τὸ ἔμαθαν διότι δὲν τὸ ἐγνώριζαν.

Κατ’ ἐπέκτασιν ἐμεῖς, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ξεχωριστά, ὀφείλουμε νὰ ἀπεκδυθοῦμε τῶν ὅποιων προκαταλήψεῶν μας καὶ νὰ σταθοῦμε γυμνοί, μόνοι μας, ἐλεύθεροι ἐμπρὸς στὰ δεδομένα μας, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ὁ,τιδήποτε, δίχως βαρίδια.

Ἡ μόνη περίπτωσις ποὺ θὰ μπορέσουμε νὰ ἀποφύγουμε τὸν κατευθυνόμενον τρόπο λειτουργίας, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως μᾶς ἔχουν ἐπιβάλει, μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς μεθοδευμένες λοβοτομές, (κάθε εἴδους) εἶναι νὰ καταφέρουμε νὰ ἀκροβατήσουμε μεταξὺ αὐτῶν ποὺ μᾶς ὑπαγορεύει ἡ λογικὴ κι αὐτῶν ποὺ μᾶς ὑπαγορεύει τὸ συναίσθημα. 

Ἡ σωστὴ ἰσοῤῥοπία, ἡ μέσος γραμμή, ἡ μεσότης κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, εἶναι τὸ ποθούμενον.

Οὔτε νὰ γινόμαστε ἔρμαιον τῶν συναισθημάτων μας ἀλλὰ οὔτε νὰ λειτουργοῦμε μηχανιστικά.

Δύσκολον ἀλλὰ ἐπιτεύξιμον… Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε.

Υ.Γ. Ἡ πραγματικὴ Νόησις ἀποδεικνύεται ὅταν ἰσοῤῥοποῦμε μεταξὺ συναισθημάτων καὶ λογικῶς συμπερασμάτων. Ἡ Νόησις δὲν εἶναι ἡ μία ἐκ τῶν δύο ἐπιλογῶν μας ἀλλὰ τὸ ποθούμενον.

πηγή