“Αγαθόν ού το μη αδικείν, αλλά το μηδέν θέλειν”

 Τις προάλλες διάβαζα την άποψη ότι το προτεινόμενο πρόσωπο για την προεδρία της Δημοκρατίας, είναι καθ’ εικόνα και ομοίωση του ίδιου του υπόλοιπου θλιβερού θιάσου, άλλος ένας κύριος «Τίποτα» από αυτούς που γεννοβολάει με τη σέσουλα, το πολιτικό μας σύστημα. 

 Άλλοι, πάλι, λένε άλλα, διαφορετικά.  Λένε, δηλαδή, ότι ο περί ου ο λόγος δεν είναι από τα χειρότερα δείγματα μεταξύ αυτών που έχει ξερνοβολήσει στα μούτρα μας η πολιτική τάξη της χώρας τα τελευταία χρόνια κι ότι πρόκειται περί ενός μετριοπαθούς πολιτικού, που όλα αυτά τα χρόνια έχει καλλιεργήσει ένα χαμηλό πολιτικό προφίλ,
κοντινό στη βούληση του συνταγματικού νομοθέτη, που θέλει να καταλαμβάνει τον προεδρικό θώκο, πρόσωπο της ευρύτερης δυνατής αποδοχής. 

Δεδομένου, όμως, ότι οι 180 βουλευτικές ψήφοι δεν συναθροίζονται με καμία ευκολία, πολλοί αρχίζουν να καταλαβαίνουν αυτό που άλλοι υποψιαζόμαστε εδώ και αρκετό καιρό, ότι, δηλαδή, το θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας ενδέχεται να περάσει από άλλες ατραπούς και πάντως φαίνεται ότι για να ευοδωθεί ο στόχος της κυβέρνησης, προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη το καταστροφικό της έργο, κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστούν ορισμένες συμπληρωματικές ψήφοι από το στρατόπεδο της Χρυσής Αυγής. 

Οι υπόγειες διαδρομές μεταξύ του άθλιου κυβερνητικού στρατοπέδου και της κοινοβουλευτικής ομάδας των νεοναζί, έχουν σταματήσει εδώ και πολύν καιρό να είναι κρυφές κι εκείνος που έλεγε φωναχτά, προχθές στο καφενείο ότι «Τρεις-τέσσερις "αποστάτες" από τους Αυγουλοκέφαλους -και να τα, τα 180 κουκιά -Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», το εκστόμισε χωρίς το παραμικρό ίχνος αστεϊσμού. 

Άλλο ζήτημα αν οι περισσότεροι πολιτικοί γελωτοποιοί, οι κονδυλοφόροι και οι άλλοι ψιττακοί της Τηλεδημοκρατίας μας, απορρίπτουν αυτόν τον ισχυρισμό και το σχετικό σενάριο, μετά βδελυγμίας. Κοντός ψαλμός αλληλούια πια. 

Και μιας και πιάσαμε τους ψαλμούς, να πούμε ότι είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο οι άλλοι που, αφελώς, υποστηρίζουν ή έστω εύχονται ότι ο ίδιος ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρώτος αυτός, δεν θα καταδεχθεί να εκλεγεί με τις ψήφους αυτών που απεργάζονται την κατάλυση της ίδιας της Δημοκρατίας. Εντάξει, σου λένε αυτοί οι αγαθόπιστοι, να γίνει Πρόεδρος-μαριονέτα στα χέρια των αχρείων που μας κυβερνούν, ακριβώς όπως και ο απερχόμενος, αλλά όχι δα και Πρόεδρος με την ψήφο εξαγορασμένων νεοναζί! 

Μωρέ, για φαντάσου! 

Όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν καταλάβει ότι το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής είναι εξαρχής ένα δεκανίκι του συστήματος που απλώς έχει εξαπατήσει μισό εκατομμύριο αγανακτισμένων ψηφοφόρων, εκμεταλλευόμενο την οργή τους. Μια σειρά από πράξεις και παραλείψεις του πολιτικού αυτού μορφώματος και πρωτίστως η άρνηση της Χρυσής Αυγής να συναινέσει κι εντέλει να αποτρέψει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στο θέμα της μεγάλης ληστείας της Αγροτικής Τράπεζας, παρέχουν αρκετές ενδείξεις για τον ρόλο των νοσταλγών του Χίτλερ στη φτηνή αυτή φαρσοκωμωδία που όλοι βιώνουμε στο πετσί μας τα τελευταία δυόμισι χρόνια. 

Αυτοί που τα υποστηρίζουν και τα εύχονται αυτά, λοιπόν, ίσως δημοσιολογούν χωρίς να καταλαβαίνουν ή κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν, ότι η σημερινή κυβέρνηση, ως ζωντανός εσμός αναίσχυντων χρυσοκάνθαρων ζωυφίων, ως θανατηφόρος ιός στον εθνικό μας οργανισμό, θέλει να επιβιώσει. Δεν είναι μόνο το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους, όλων αυτών για τους οποίους στο βάθος διαφαίνονται, στα μάτια των περισσότερο αισιόδοξων από εμάς, εδώλια ειδικών δικαστηρίων. Είναι πρωτίστως η αγωνία τους να μη χάσουν την κουτάλα της εξουσίας. Πρόκειται περί αδίσταχτων, που όπως έχουν επανειλημμένα αποδείξει, θα κάνουν οτιδήποτε είναι δυνατό για να διασωθούν μέχρι το τέλος της θλιβερής τους τετραετίας –και μη παρέκει, ασφαλώς. 

Όχι, δεν πρέπει να αμφιβάλει κανείς ούτε στιγμή ότι η Συμμορία των Ολετήρων που μας κυβερνά, θα κάνει τα πάντα και με οποιοδήποτε κόστος, για να επιβιώσει πολιτικά… 

Ειρήσθω εν παρόδω, οποιοσδήποτε Έλληνας καταδεχόταν σήμερα να συνεργαστεί με τον παρανοϊκό ανθρωπάκο που παριστάνει τον πρωθυπουργό μας και τον παρασυνταγματολόγο υπαρχηγό του, προκειμένου να συνεχίσουν το καταστροφικό έργο που έχουν δρομολογήσει, θα ήταν ένας de facto Πρόεδρος που ούτε θα ένωνε εμάς τους Έλληνες ούτε θα μπορούσε ποτέ να αγαπηθεί από την κοινωνία μας ή να τον συγχωρήσει ο λαός μας. 

Πάντως, ανεξάρτητα από τις προσωπικές εκτιμήσεις του καθενός μας, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον σ’ ετούτο: ουδείς έντιμος Έλληνας δεν θα μπορούσε να αισθάνεται περήφανος για την εκλογή του στο διακοσμητικό μεν, αλλά τιμητικότερο αξίωμα της χώρας, από μια Βουλή που, προφανώς –κατά που ομολογούν και οι δημο(σ)κόποι, δεν εκφράζει καθόλου τη λαϊκή βούληση…

“Αγαθόν ού το μη αδικείν, αλλά το μηδέν θέλειν”, που θα μας ορμήνευε κι ο Δημόκριτος: "Αγαθό είναι όχι το να μην αδικούμε, αλλά το να μην θέλουμε να αδικήσουμε", έτσι δεν είναι? 

πηγή