Όταν το κατεστημένο σε αγκαλιάζει, κάτι κάνεις λάθος*

Τα δείγματα πανικού που χαρακτηρίζουν,  το τελευταίο διάστημα, τις κινήσεις της πολιτικής ελίτ δεν μας δίνουν μία σαφή εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στο… άλλο μισό του κατεστημένου, στην οικονομική ελίτ.  Μέχρι τώρα, με εξαίρεση του εκδότες/καναλάρχες που έχουν ξεφύγει εντελώς γιατί νιώθουν το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και τη γη να ανοίγει για να τους καταπιεί, το… κόμμα των πλουσίων ακόμα δεν έχει κάνει τις κινήσεις του.
 Δεν υπάρχει τις μέρες μας ένας Ρέστης, υπόδικος πια, να δηλώνει πως για να τον φορολογήσει μία κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει πρώτα να τον βρει.
 Δεν υπάρχει τις μέρες μας ένας Λαυρεντιάδης, υπόδικος κι αυτός και πρόσφατα αποφυλακισμένος για λόγους υγείας, να μας εξηγήσει...

το πόσο επικίνδυνη για τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος  θα είναι μία κυβέρνηση της Αριστεράς.  Αυτή η απουσία μάλλον θα έπρεπε να μας ανησυχεί στην απ’ εδώ πλευρά, γιατί το να έχει παραλύσει η οικονομική ελίτ δεν παίζει, δεν είναι στη φύση της.

Είναι απόλυτα λογικό το κατεστημένο να προσπαθήσει να… αγκαλιάσει αυτό που έρχεται, να το αγκαλιάσει με σκοπό να το πνίξει.  Κάποιες κινήσεις φαίνεται ότι συμβαίνουν και δεν σου μιλάω για τις αστειότητες της δεξιάς ανοησίας για την Αγγελοπούλου, ούτε για τις παρλαπίπες διάφορων για τη ρεαλιστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και τις προφητείες συμβιβασμού με το κεφάλαιο που κάνει το νυσταλέο ιερατείο του ΚΚΕ.  Αν ξύσεις λίγο την επιφάνεια των όσων είπαν πριν από λίγες μέρες στο ΥΠΕΞ Τσίπρας και Βενιζέλος, για την «αυτονόητη» συναντίληψη στα… εθνικά θέματα, κάτι θα δεις.

Προφανώς το πεδίο που βρίσκεται μπροστά μας είναι γεμάτο, βασικά, με νάρκες και όχι τόσο με… αγκαλιές, αλλά καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτές τις μέρες παραδοσιακοί εχθροί μας θα μασκαρευτούν σε φίλους.

πηγή