Οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί και το τίποτα

Ομόρφυνε ξαφνικά η κυβέρνηση ή μήπως Γερμανοί και Αμερικάνοι σπεύδουν για ένα… γρήγορο; Σύμφωνα με τα όσα λένε στο Μαξίμου οι μεγάλοι «φίλοι» «σύμμαχοι» και «εταίροι», έρχονται αναγνωρίζοντας την προσπάθεια που γίνεται. Κατά μια άλλη άποψη, Ουάσιγκτον και Βερολίνο διαγκωνίζονται για το ποιος θα προλάβει μια τελευταία ξεπέτα…
Ας ρίξουμε μια ματιά στην ατζέντα των εξελίξεων:
-Όταν αποχωρεί η ΔΗΜΑΡ και αποσταθεροποιείται η κυβέρνηση ο Σόιμπλε αποφασίζει να επισκεφτεί την Αθήνα.

Ταυτόχρονα η Ουάσιγκτον ανοίγει στο Σαμαρά την πόρτα για επίσκεψη στο Λευκό Οίκο (8/8/20013).
-Μια μέρα πριν την άφιξη Σόιμπλε στην Αθήνα (Τετάρτη 17 Ιούλη) ανακοινώνεται ότι θα μας έρθει το Σαββατοκύριακο και ο Αμερικανός υπουργός οικονομικών.
-Την ίδια ακριβώς μέρα ανακοινώνεται ότι θα επισκεφτεί την Αγκυρα σήμερα Παρασκευή ο υπουργός εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος προκειμένου—σύμφωνα με όσα μαθαίνουμε—να αποκατασταθεί η ελληνοτουρκική επαφή που επιζητούν οι Αμερικανοί ενόψει της επίσκεψης Σαμαρά στην Ουάσιγκτον.
-Την Πέμπτη, την ίδια σχεδόν ώρα που ο Σόιμπλε ήταν στο Μέγαρο Μαξίμου και τα έλεγε με τον πρωθυπουργό Σαμαρά, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας επέλεξε να ορίσει τη συνάντησή του στο προεδρικό Μέγαρο με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον Μανώλη Γλέζο ο οποίος ας μην ξεχνάμε εκτός του ότι πρωτοστατεί στην ιστορία των γερμανικών αποζημιώσεων, ήταν αυτός (μαζί με το Σάντα) που κατέβασε τη Γερμανική σημαία από την Ακρόπολη την περίοδο της κατοχής.
Τα παραπάνω, μπορεί και να είναι απλώς τυχαίες αποτυπώσεις μιας ατζέντας. Αν, ωστόσο, αντιμετωπίσει κάποιος τις κινήσεις της Γερμανίας και των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας όχι ως συμπληρωματικές αλλά ως αντίρροπες τότε οι εν λόγω εγγραφές στην ατζέντα έχουν ενδιαφέρον και περιγράφουν το τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατεί η κυβέρνηση Σαμαρά.
Αυτό το τεντωμένο σχοινί μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος αν θυμηθεί το  πρόσφατο δημόσιο ξεκατίνιασμα των υπουργών οικονομικών Γερμανίας και ΗΠΑ. Η αμερικανογερμανική κόντρα εμφανίζεται ακόμη πιο ξεκάθαρη αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση που συντελείται αυτό ακριβώς το διάστημα για το ρόλο του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, σαν αυτό της Ελλάδας. Με πιο απλά λόγια οι Αμερικανοί εμφανίζονται να πιέζουν προς μια πολιτική που να ενισχύει τη ζήτηση, ζητώντας από τους Γερμανούς να «κόψουν χρήμα», ή κατά μια άλλη διατύπωση, να βάλουν το χέρι στη τσέπη. Απ’ την πλευρά τους οι Γερμανοί επιμένουν στο σκληρό δημοσιονομικό νοικοκύρεμα και ζητούν από την Ουάσιγκτον να κοιτάξει τη δουλειά της αφήνοντάς τους να κουμαντάρουν το ευρωπαϊκό «μαγαζί».
Τα πράγματα, προφανώς, δεν είναι τόσο απλά όσο συνοπτικά (και αφαιρετικά) παρουσιάζονται πιο πάνω, καθώς η διασύνδεση και διαπλοκή των ευρωατλαντικών και αμερικανογερμανικών οικονομικών συμφερόντων είναι τέτοια που δύσκολα μπορούν να επιμεριστούν κέρδη και ζημιές για τη μια ή την άλλη πλευρά. Υπάρχει ωστόσο κάτι που είναι σαφέστερο και έχει να κάνει με τη διανομή της γεωπολιτικής ισχύος: το Βερολίνο θεωρεί ότι έχει έρθει ο χρόνος να αμφισβητήσει την αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την ήττα της στο β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η Ουάσιγκτον, από την πλευρά της πιστεύει ότι μια τέτοια ώρα δεν πρόκειται να έρθει ποτέ!
Μέσα απ’ αυτήν την οπτική γωνία το δίλλημα της Ελλάδας και της όποιας ελληνικής κυβέρνησης και γενικότερα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας είναι προφανές, αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί, καθώς οι Γερμανοί έχουν το χρήμα και οι Αμερικανοί τεράστια ισχύ την οποία δεν είναι δυνατό να αγνοήσει κανείς.
Κάπως έτσι ετοιμάζεται για τη σχοινοβασία ο πρωθυπουργός καθώς ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Λευκό. Ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο εύκολα μπορούν να τινάξουν στον αέρα την  χώρα και την κυβέρνησή του οι Γερμανοί, άλλο τόσο εύκολα μπορούν και οι Αμερικάνοι. Το αναπάντητο για την ώρα ερώτημα, είναι πως μπορεί να μοιράσει το ελληνικό τίποτε μεταξύ κάποιων που ζητούν τα πάντα; 

πηγή