Μου τη δίνει που δε σου τη δίνει!

Καταντήσαμε να ζούμε στην μούργα των ονείρων μας με όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους

 της εξουσίας αλλά ακόμα ανασαίνουμε αυθάδικα και κοροϊδευτικά, μερικοί από ‘μας…

Η α-σημαντικότητα των ανθρώπων με δύναμη μακιγιαρίστηκε με δηλητηριώδη

 ανεξίτηλα χρώματα ώστε να έχουν πάντα την ψευδαίσθηση ότι είναι σημαντικοί.

Η ψευδαίσθηση της παντογνωσίας τους μας πρόδωσε πολλάκις και μας κουρέλιασε

 τα όνειρα, και ενώ εμείς ακόμα επιμένουμε να πιστεύουμε αυτοί επιμένουν

 στο να ξέρουν, να ξέρουν τι, το τίποτα ουσιαστικά, καραγκιοζάκια είναι, θέατρο σκιών,

 άβουλα φερέφωνα μακρινών σκιών μιας σκοτεινής γαλαρίας.

Τα περασμένα ξέφτια των λέξεων αντηχούν ειρωνικά στα αυτιά μου και με τρελαίνουν,

 αλλαγή, εγξυχρονυσμός, νέα Ελλάδα, δυνατή Ελλάδα, ανεξάρτητη Ελλάδα και 

ένα σωρό παχιά λόγια που τελικά μπήκαν στο πλύσιμο και με στενεύουν αφόρητα.

Ένας τιποτένιος με γυαλιά κατόρθωσε και αυτός να στρογγυλοκάτσει στη καρέκλα,

 και αυτή τη φορά ένας σοβαροφανής χοντρός Ναπολέων του κρατά τα μπόσικα,

 σαν gay ταινία δέκατης διαλογής μου κάνει αυτή η πολιτική παρτούζα.

Μέσα σε αυτό το ηλίθιο πείραμα που τίτλο θα μπορούσε να έχει

 “Πως καταστρέφεται μια Χώρα” μερικοί βλάκες στην πορεία της εγωκεντρικής 

εξέλιξης τους παραγέμισαν με νοήματα σκουπίδια την ιδιοσυγκρασία ενός λαού 

έχοντας πάντα γνώμονα πως θα επιβληθούν διά της καταστροφής και της ανοησίας.

Ο πολιτικός-βλαξ του τόπου μας, σε όλη την ιστορία του, αποτέλεσε την οργανική

 εντροπία που σκοπό είχε να προκαλέσει την αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή

 αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων)

 και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της φυσικής εξέλιξης ενός συνόλου,

 ενός οργανισμού, ενός λαού…

Η βλακεία είναι ανίκητη ή πρόκειται απλά για εξουσιομανία ανόητων ανδρών;

Τούτα τα χώματα μυρίζουν πια Τουρκομπαρόκ αλλά κανένας δεν ενοχλείται,

 είναι σα να ξεχείλισε μια χαβούζα και λέμε αφελώς να κάνουμε υπομονή. Ωραιότατα!

Πέρασε η ώρα ώστε να με παίρνει να πω «Παίρνω το καπελάκι και φεύγω» 

οπότε θα φάω στη μάπα όλη την κακή παράσταση μέχρι να πέσει η αυλαία

Μου τη δίνει που δε σου τη δίνει φίλε, σε ψεκάζουν αναρωτιέμαι;

πηγή