Τιμωρούμαστε μόνοι μας, δεν υπάρχει καμία τιμωρία προερχόμενη από το σύμπαν

Ακου κάτι που λέγαμε χθες με την ξαδέλφη μου. Εχει ένα καφέ που μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι. Επίσης είναι πολύ όμορφη και λαμπερή οπότε τραβάει και όλες τις σύχρηστες συμπεριφορές (από ζήλια, κόμπλεξ), και από γυναίκες και από άντρες. Την περνάνε για εύκολο θύμα και πάει και βγάζει πάνω της ο καθένας ό,τι πρόβλημα έχει. Λοιπόν, τους έρχεται ο ουρανός σφοντύλι. Η ξαδέλφη μου είναι στρατιώτης κανονικός.

Δεν σκέφτεται καν, ότι τους λέει είναι τελείως αυθόρμητο και είναι η απόλυτη κατραπακιά (ουσιαστικά κάνει καταφάνερο το πρόβλημα του καθενός.

Κι αν στο κάνει κάτι/κάποιος καταφάνερο δεν γίνεται μετά με κάποιον τρόπο να σε παραμυθιάσεις). Αν το δεις από μία μεριά αυτό που κάνει η ξαδέλφη μου μοιάζει με τιμωρία (φταις, πάρε την πληρωμή σου), δεν είναι όμως. Σκέψου έναν άνθρωπο που έχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, πχ είναι ανασφαλής. Αν τον έχεις λάου-λάου (δηλ. ναι εντάξει αλλά φταίει κι ο άλλος που σε κάνει να νιώθεις έτσι) τι του κάνεις; Τον βοηθάς;;; Ακριβώς το αντίθετο, τον βοηθάς να συνεχίσει να μην το φτιάχνει. Ενώ, αν κάποιος στο φέρει στα μούτρα το πρόβλημά σου, με τέτοιο τρόπο που να γίνει αδιανόητο μετά το να σε πείσεις ότι έχει λάθος, αν δεν κόψεις τις φλέβες σου ή αν δεν πάθεις εγκεφαλικό από την πίεση, τότε αναγκαστικά θα το φτιάξεις!!! Ποιος σε βοηθά;;; Ποιο από τα δύο είναι τιμωρία;;;

Αυτό κάνει ο δημιουργός, δεν μας γαμά επειδή αυτό αξίζουμε, μας γαμά γιατί έχουμε μεγάλη αξία και μπορούμε να το φτάσουμε.

Υ.Γ. Ένα παράδειγμα κατραπακιάς (ευγενικό παράδειγμα θα φέρω, οι περισσότερες συμπεριφορές που δέχεται είναι κάφρικες/μειωτικές).

Είναι μία κυρία κι από αφηρημάδα παραγγέλνει λάθος καφέ, ενώ ήθελε φραπέ ζήτησε νες. Τον πηγαίνει η ξαδέλφη μου κι αυτή, επειδή δεν είχε να πληρώσει δεύτερο καφέ, αγχώθηκε και έντονα προσπαθούσε να το πάρει πίσω. Της λέει η ξαδέλφη μου χαρωπή, κεφάτη (την λυπήθηκε έτσι όπως πάσχιζε) μην αγχώνεσαι, δεν υπάρχει πρόβλημα θα σου φτιάξω άλλο καφέ. Μετά από λίγο πήγε μέσα η κυρία, κι άρχισε να απολογείται στην ξαδέλφη μου «συγνώμη που φώναξα, αλλά δεν είχα άλλα χρήματα, έχω μεγάλα οικονομικά προβλήματα, και σήμερα μου χάλασε και η πόρτα…», κι άρχισε να κλαίει. Δεν την άφησε να ολοκληρώσει η ξαδέλφη μου, της λέει «το βλέπεις αυτό εδώ» (της δείχνει το τατουάζ που έχει στο λαιμό της με το όνομα του αδελφού της), «Ανδρόνικος γράφει, είναι ο αδελφός μου που έχασα σε τροχαίο, θέλεις να αλλάξουμε προβλήματα; Να μου δώσεις εσύ την πόρτα και να πάρεις τον δικό μου χαμό»; 

Της κόπηκε απότομα το δάκρυ.. άντε να ξανακλάψει για την πόρτα τώρα.

πηγή