Για να εξισωθείς με το θείο

Το ένα είναι να κοιτάς για να μάθεις πώς λειτουργεί το σύμπαν. Το δεύτερο είναι να είσαι σίγουρος για αυτό που είσαι.

Για να γίνεις σίγουρος, το ένα που χρειάζεται είναι να σε μάθεις. Το δεύτερο είναι να σε τιμάς! Αυτό που είσαι, όπως είσαι, ό,τι κάνεις, να το θες, να είσαι σύμφωνος.

Αποδοχή του ρόλου χωρίς την έγκρισή σου

Επειδή αυτό που ήρθες για να κάνεις θα το κάνεις θες δεν θες (σε αναγκάζει χρησιμοποιώντας τις συνθήκες), τον «ρόλο» σου μπορείς να τον διακρίνεις μέσα από αυτά που πράττεις ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΣΟΥ.

Σ’ αυτά που σε κάνουν να αναρωτηθείς «πώς το έκανα εγώ αυτό το πράγμα;» Σ’ αυτά που θεωρείς παράλογα, που ντρέπεσαι, που μετανιώνεις (ή που σε υπερβαίνουν), θα δεις τον ρόλο σου.

Πολλά από αυτά που κάνει ο δημιουργός τα θεωρούμε παράλογα, άδικα, λάθος (να πάθει καρκίνο ένα παιδάκι, τον πόλεμο, την φτώχεια στην Αφρική, φυσικές καταστροφές με θύματα, γενικά όταν την πληρώνουν αθώοι).

Δεν υπάρχει συμπαντική παραλογία. Αν μπορούσες να δεις από απόσταση (στο οπτικό σου να έχεις όλη την γη, όλους τους ανθρώπους) τα κακά αυτά πράγματα, και σε βάθος/πλάτος χρόνου (πριν, μετά), θα έβλεπες αυτοστιγμεί τον πολύ λογικό (σοφό) σκοπό τους. Επειδή δεν μπορούμε χρειάζεται ο χρόνος.. (για να γίνουν φανερά τα αποτελέσματα).

Όταν πέθανε ο ξάδελφος μου δεν έβρισκα καμία λογική, ήταν ένα συμβάν τελείως άδικο. Μετά από κάποιο χρόνο είδα την σπουδαία λογική του.

Αν κάνω κάτι παράλογο (εκτός του ελέγχου μου) και μπορούσα να το δω από ψηλά, για να διακρίνω πού φέρνει αποτέλεσμα και ποιο (μπορεί μια πράξη που κάνω εγώ εδώ να έχει αντίκτυπο στην άλλη άκρη της γης, το οποίο δεν το βλέπω..), αλλά/και αν μπορούσα να το δω σε βάθος χρόνου (από αυτή την πράξη τι θα επέλθει σε δέκα χρόνια σ’ αυτόν τον κάποιον που την εισέπραξε στην άλλη άκρη της γης), τότε θα έβλεπα την λογική και να είσαι σίγουρος ότι θα ήμουν απολύτως σύμφωνη με την παράλογη αυτή μου πράξη. Επειδή ακριβώς δεν βλέπω πού πάει, τι φέρνει, δεν μπορώ να βρω την λογική της και δεν μου αρέσει (μετανιώνω/ντρέπομαι).

Γνωρίζοντας αυτό δεν σταματώ/λογοκρίνω ό,τι αυθόρμητα (εκτός λογικής επεξεργασίας) μού βγαίνει. ΚΑΙ.. άσχετα αν δεν μου αρέσει, αν δεν με συμφέρει, αν το θεωρώ εγώ -ο άνθρωπος- λάθος, το κάνω με την απόλυτη βεβαιότητα ότι υπάρχει λόγος που θα οδηγήσει σε κάτι συνολικά (όχι σε ατομικό επίπεδο, αλλά στο γενικό σενάριο) σωστό.

Ό,τι βγαίνει από μέσα μου αυθόρμητα, που δεν είναι επιλογή της σκέψης μου, το κάνω -μέχρι στιγμής με κόπο- με την αίσθηση -αν και δεν ακόμα το θέλω- ότι απόλυτα συμφωνώ.

Υ.Γ. Τον χρόνο που χάνει ο άνθρωπος με σκέψεις του τύπου «αν έκανα αυτό θα ήταν η ζωή μου έτσι» και τον κόπο που προκαλούν αυτές οι σκέψεις, κάνει τόσο δύσκολο το να τη βγάλεις την ζωή. Αφού θα το κάνω όπως και να έχει αυτό που ήρθα για να κάνω, θέλω δεν θέλω, εγκρίνω ή όχι, γιατί να τρώω τόσο χρόνο και να κάνω τόσο κόπο; Γλιτώνεις αν μάθεις πώς λειτουργεί, σταματήσεις τις εγκρίσεις, αποδεχτείς (εσένα και τον δρόμο σου), αν είσαι σύμφωνος. 

πηγή