Οι πιστολάδες και η οργή των «λοβοτομημένων»

Το έργο περπατάει κάμποσα χρόνια έτσι. Κοντεύουν πέντε από τότε που οι χαρτογιακάδες του κατ’ ευφημισμόν χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, κατ’ ουσίαν πιστολάδες και κατσαπλιάδες κατ’ εικόνα και ομοίωση των άφαντων αφεντικών τους, τίναξαν την παγκόσμια οικονομία στον αέρα δίνοντάς της μια γερή νοθευμένη δόση από το ναρκωτικό εύκολου και γρήγορου πλουτισμού που λέγεται τοξικό ομόλογο και τα συναφή με αυτό σκευάσματα.

Τέτοια σκευάσματα είναι κυρίως τα πάσης φύσεως δάνεια τα οποία δημιούργησαν τις ευφορίες της εικονικής πραγματικότητας που συνολικώς βαφτίσαμε φούσκα. Οπως καθετί που δεν αντιστοιχεί σε κάτι χειροπιαστό, έτσι κι η «ευτυχία» που έταξαν στον κοσμάκη έσκασε στα χέρια του όχι πια σαν φούσκα αλλά σαν βόμβα. Μόνο που επειδή όπως κάθε ναρκωτικό έχει κι αυτό τις παρενέργειές του, οι χρήστες ζαλισμένοι, αντί να δουν τη ζωή τους που έγινε κομμάτια και θρύψαλα, χαζεύουν απλανώς τον «παράδεισο» που τους αποχαιρετάει καθώς απομακρύνεται πίσω από τα γκισέ της Εφορίας και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.
Τα θύματα είναι φανερά. Οι θύτες παραμένουν άγνωστοι. Δίχως να συνωμοσιολογώ, κατά έναν περίεργο τρόπο σπανίως -για να μην πω ποτέ- η ταυτότητα των funds και των οίκων αξιολόγησης γίνεται γνωστή στο πλατύ κοινό. Ποιοι είναι, ρε παιδάκι μου, οι άνθρωποι αυτοί; Πώς τους λένε; Πού μένουν; Πού βρήκαν τη μαγιά για να ξεκινήσουν αυτές οι μυθώδεις περιουσίες; Και δεν είναι να πεις ότι δεν έχουν ονοματεπώνυμο ή ότι δεν έχουν παρελθόν. Ασε τα σπίτια τους.
Μπορεί τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ να μην έχουν προχωρήσει την έρευνα στην κατεύθυνση αυτή, αλλά υπάρχουν κάποιες πηγές που θα βοηθούσαν το ρεπορτάζ. Είναι τα μέλη πολλών υπερεθνικών οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, κυβερνήσεων παγκοσμίως αλλά και πληθώρα κυβερνητικών στελεχών. Οι άνθρωποι αυτοί δούλεψαν για πολλά χρόνια στις δουλειές των κυρίων τα κερδοσκοπικά πεπραγμένα των οποίων καλούνται να συμμαζέψουν σήμερα στις πλάτες μας, ως «υπεύθυνες και λογικές» και το χειρότερο δημοκρατικά εκλεγμένες εξουσίες.
Η δουλειά για την ώρα τσάτρα πάτρα βγαίνει. Κάτι η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου και η κρυφή ελπίδα μπας και επιστρέψει, κάτι ο φόβος και ο συντηρητισμός του νοικοκύρη, κάτι η υπεύθυνη συμμετοχή των ΜΜΕ στη συντήρηση αυτού που λέμε κοινωνικός ιστός, με τη συνταγή «πόνος, φτωχός, κλάμα, κάτσε εκεί που κάθεσαι, καλά είμαστε, τι να πουν κι αυτοί», κάτι τα «μεσάνυχτα βαθιά σκοτεινιασμένα» κόμματα και πολιτικοί, την πηδήξανε τα χρυσοποίκιλτα λαμόγια κάμποσους χειμώνες.
Μα έλα που το κορδόνι μαζεύει. Και μαζεύει άσχημα, γιατί και τον λοβοτομημένο -δεν μπορεί- θα τον πονέσεις κάποια στιγμή, άμα τον έχεις αποτρελάνει στο καταχέριασμα. Οικονομικώς και άμα χρειαστεί και… αστυνομικώς. Τώρα δε, όπως την πάνε τη δουλειά, με τη φορολογία ακινήτων κάνουν ό,τι μπορούν για να μας βγάλουν όλους και στον δρόμο κυριολεκτικώς.
Αυτήν τη μέρα να μην αξιωθούμε να τη ζήσουμε. Γιατί τότε είναι που δεν θα μείνει λίθος επί λίθου. Και, ως γνωστόν, το αρνί είναι να το φοβάσαι πιο πολύ όταν γίνει λύκος.

πηγή