Η μουσική της «αναβράζουσας» παθητικότητας....

Πώς, όμως, παρά τη φαινομενική βιαιότητα και τα θορυβώδη χαρακτηριστικά της, η μουσική των Rolling Stones -εν αντιθέσει με αυτή των Beatles- καλλιεργεί την παθητικότητα και κυρίως την «αναβράζουσα παθητικότητα»; Αρχικά τα τραγούδια των Rolling Stones αφορούσαν τα ναρκωτικά, το σεξ και το αλκοόλ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 τα τραγούδια τους ξαφνικά άρχισαν να μιλούν για «εξέγερση» και αργότερα για «επανάσταση». Βέβαια, δεν καθόριζαν με ποιον τρόπο θα γινόταν αυτή. Το ζήτημα ήταν απλά και μόνο να καταστρέψουμε τον παλιό κόσμο και έτσι σταματούσαν εκεί.

Γι? αυτό οι Rolling Stones αγκαλιάστηκαν από το κίνημα εξέγερσης της νεολαίας και κυρίως η δυτική φοιτητική νεολαία έκανε έμβλημά της τα τραγούδια τους στην αναρχική και αυθόρμητη εξέγερσή της ενάντια στην «κοινωνία των γερόντων». Προέβαλαν δηλαδή μια επιθετική βία, που έκανε βέβαια θόρυβο, αλλά παρέμενε άγονη και δεν παρουσίαζε πραγματικό κίνδυνο. Μια βία και μια δύναμη της οποίας η εξουσία ξεπερνούσε την εξουσία της πολιτικής, επειδή οι πολιτικοί αποδεικνύονται ανίκανοι να αλλάξουν τον κόσμο. Οι Rolling Stones εξομοίωσαν τους στείρους πολιτικούς με τους πραγματικούς πολιτικούς άντρες και την πολιτική δράση γενικά και έστρεψαν εκατοντάδες χιλιάδες θαυμαστές τους μακριά από την πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα. Οι οπαδοί των Stones ταυτίζονται μαζί τους, με την άρνησή τους να συμμετάσχουν στην πολιτική ζωή και συγχρόνως με την περιφρόνησή τους για το εργοστάσιο ή το γραφείο - δουλειά. Οι νεαροί θαυμαστές, όσο κι αν δεν μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να τους μιμηθούν, δηλαδή να μην δουλεύουν, ικανοποιούνται όταν ακούνε την προφορική άρνηση των «αστικών αξιών». Μέσα στο μεθύσι, όμως, αυτό της μουσικής δεν προσέχουν το πανάκριβο σμαράγδι στο δόντι του Μικ Τζάγκερ, αυτού που διαμαρτύρεται ενάντια στην καταναλωτική κοινωνία, ξεχνούν ότι τα εξωφρενικά κοστούμια προέρχονται από τους πιο ακριβούς οίκους μόδας της Ευρώπης και ότι η αναμαλλιασμένη κόμμωσή τους είναι έργο των μεγαλύτερων κομμωτών. Έτσι, λοιπόν, η τέχνη των Stones δεν επικαλείται τη σκέψη. Προκαλεί, όμως, την απελευθέρωση των ενστίκτων, που αποτελεί ευκολότερο στόχο. Το άτομο υιοθετεί σιγά - σιγά μια παθητική στάση, μια στάση φυτού απέναντι στη ζωή. Διεγείρονται οι ενστικτώδεις αντιδράσεις, αμβλύνονται οι διανοητικές ικανότητες και δημιουργείται ορισμένος τρόπος σκέψης, ένας pop τρόπος σκέψης. Το κοινό, λοιπόν, μένει απαθές προς την αυθεντική τέχνη. Η μουσική βιομηχανία του μονοπωλίου έχοντας ως στόχο το κέρδος και την άμεση αποδοτικότητα προτιμά να ικανοποιεί τα πρωτόγονα γούστα παρά να επιδείξει έναν αποδοτικό αλτρουισμό, δηλαδή να διαπαιδαγωγήσει την προτίμηση των ανθρώπων για μια αυθεντική τέχνη, ισοπεδώνοντας έτσι την καλλιτεχνική ζωή σ? ένα επίπεδο λίγο πιο πάνω από το μέσο με παράλληλη εμφάνιση ενός καλλιτεχνικού κομφορμισμού, ο οποίος συμβαδίζει με τον πολιτικό κομφορμισμό που εμφυτεύεται επίσης στο άτομο από τη νεαρή ηλικία.
Ο άνθρωπος είναι ένα σκεπτόμενο ον, προικισμένο με την ικανότητα να κάνει συλλογισμούς. Χωρίς αυτήν την ικανότητα στερείται της βασικής ιδιότητας που τον κάνει ανθρώπινο ον. Όσο εξελίσσεται η ιστορία τόσο περισσότερο αυτή η ικανότητα συμβάλλει στην εξέλιξη της ανθρώπινης λογικής και διάνοιας. Όμως, όταν το άτομο βρεθεί υποταγμένο στη συναισθηματική μεταχείριση, αφήνει να του επιβληθούν κρίσεις και γνώμες καθαρά απατηλές, αντιλήψεις και τυποποιημένες ιδέες που αφομοιώνονται χωρίς σκέψη καθώς αυτή του η ικανότητα απαιτείται ελάχιστα. Αντίθετα, ο τομέας των αισθήσεων και των συγκινήσεων υπερφορτώνεται με αποτέλεσμα το άτομο να εγκαταλείπει σταδιακά το κριτικό του πνεύμα, κύριος στόχος των ειδικών της φθοράς των συνειδήσεων μέσω της υποβολής για να εισχωρήσουν στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου και να υποδουλώσουν τη λογική και διάνοια σ? ένα σύστημα που πέρασε πια η εποχή του.

πηγή