Τους «δίνουν» χωρίς κουκούλα....

Οι γαλαζοπράσινοι εντεταλμένοι των δανειστών το μόνο που κάνουν είναι τη δουλίτσα τους... κάποιες φορές ως γελωτοποιοί, ενίοτε ως δήμιοι, ως ρουφιάνοι, και σε κάθε περίπτωση ως απλοί στρατιώτες των δανειστών, βασιλικότεροι του βασιλέως.
Κάπως έτσι εξελίσσεται και η υπόθεση των... προς απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Συγγνώμη, του «πλεονάζοντος» προσωπικού.

Από πού... μας περισσεύει, αναρωτούνται τα ΠΑΣΟΚο Νεοδημοκρατόπουλα. Ε, από πού αλλού... από την παιδεία, την υγεία και άλλους τέτοιους άχρηστους πλέον δημόσιους τομείς που θα «σηκώσουν το βάρος» (έτσι λέμε τώρα τη «σφαγή») του νέου κύματος απολύσεων, διαθεσιμότητας, κινητικότητας, όπως θέλετε πείτε το, εξάλλου – μη γελιέστε – δεν έχει ουδεμία διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα.
Η… αξιολόγηση 
Α, ναι, και φυσικά από τον ΟΑΕΔ, από τον οποίο θα φύγουν 600 εργαζόμενοι. (Έτσι κι αλλιώς θα παίρνει κανένας το οποιοδήποτε επίδομα σε λίγο καιρό; Το μόνο που απομένει, σκέφτηκαν, είναι να στείλουν στην ανεργία όσους εργάζονται στο ταμείο ανεργίας).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά... οριστικοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, και η «κατανομή» σε όλα τα υπουργεία των 9.820 υπαλλήλων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου... και απομένει τα φυντάνια να κάνουν μια «αξιολόγηση - εξπρές» προκειμένου να δούμε ποιος μένει και ποιος παίρνει πόδι.
Είναι απορίας άξιο, βέβαια, όχι μόνο το ποιος θα αξιολογήσει ποιον, αλλά... και το ίδιο το γεγονός ότι προσπαθούν ακόμη να μας πείσουν ότι, τάχα μου, υπάρχει «σοβαρό σχέδιο» που θα οδηγήσει στον εξορθολογισμό, την ανασύσταση και τη δημιουργία ενός πιο αποτελεσματικού δημόσιου τομέα... και όλα αυτά την ώρα που ο εκβιασμός της τρόικας γίνεται με τον πλέον εμφανή τρόπο. Ποιον κοροϊδεύουν;
Το μόνο που θέλουν οι παραδομένοι κυβερνώντες είναι να σώσουν τις καρέκλες τους και το μόνο που θέλει η τρόικα είναι «να γίνει η βρόμικη δουλειά». Το ποια είναι η «βρόμικη δουλειά» είναι πλέον πασιφανές όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλον τον ευρωπαϊκό Νότο (και φυσικά δεν θα αργήσει να φτάσει και στους υπόλοιπου λαούς)... Βασικός στόχος όλων των «προαπαιτούμενων» μεταρρυθμίσεων, μέτρων, αποφάσεων και ό,τι άλλο μπορεί να έχει εφαρμοστεί στη νέα ελληνική μπανανία τα τελευταία χρόνια με αφορμή τη δημοσιονομική εκτροπή είναι το ολοκληρωτικό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και η αντικατάστασή του με ό,τι πιο άγριο έχει ποτέ εμπνευστεί ο νεοφιλελευθερισμός... υπό συνθήκες, μάλιστα, αποικιοκρατίας. Δεν θα μπορούσε βέβαια να γίνει και διαφορετικά...
Θα ήταν αδύνατον το νέο αυτό «μοντέλο» που μας επιβάλλεται να συνυπάρξει με τη Δημοκρατία.
Γι’ αυτό και στην περίπτωση της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα – και της... εκπαραθύρωσης χιλιάδων εργαζομένων από αυτό – όχι μόνο εφαρμόζεται, αλλά «ψευτο-θεσμοθετείται» η συνήθης πλέον μέθοδος: Παράκαμψη της Βουλής και νομοθέτηση μέσω προεδρικών διαταγμάτων και υπουργικών αποφάσεων.
Επειδή, σου λέει, τράβηξε πολύ το παραμύθι με τις δημοκρατικές διαδικασίες, θα τα πούμε μια κι έξω να τελειώνουμε (και να μην επανερχόμαστε): από εδώ και στο εξής, ο κάθε υπουργός θα βάζει λουκέτο όπου του καπνίσει (ακόμη και σε οργανισμούς που δημιουργήθηκαν με νόμο της Βουλής) με μια υπογραφή και αυτό ήταν.
Η μόνη «λύση», σου λένε, για να τηρήσουμε τις «δεσμεύσεις μας» (ως κατακτημένοι) είναι ο «ξαφνικός θάνατος» δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών (όπου να ’ναι, έρχεται και ο «ξαφνικός θάνατος» υπαλλήλων, αλλά δεν μας το ανακοινώνουν ακόμη). Οπότε, γιατί να κουραζόμαστε;

πηγή