Διαφορετικοί δρόμοι για το ίδιο αποτέλεσμα

Ο ένας λέει «σταμάτα το αυτομαστίγωμα, δεν φταις, σήκω και πολέμα», κι ο άλλος «κοίτα να γίνεις άξιος της ελευθερίας σου, γίνε -πρώτα εσύ- το σωστό που θες να δεις γύρω σου, κι έτσι θα αλλάξει κι ο κόσμος». Ποιος έχει δίκιο;;; Ποια είναι η ιδανική/καθολική λύση;

Αν έπαιζε γκάλοπ μισοί-μισοί θα ήμασταν, γιατί… στον καθένα μας βγαίνει να κάνει αυτό που χρωστά! Αν έχεις ήδη ρίξει τις ευθύνες στον εαυτό σου, νιώθεις ότι αρκετά πλήρωσες, ήρθε η ώρα να τιμωρηθούν και οι άλλοι, οπότε θες πόλεμο. Και είναι το σωστό αυτό να κάνεις, αυτό χρωστάς, πολέμα.

Αν έχεις ήδη πολεμήσει όλους τους άλλους που φταίνε, ήρθε η ώρα να ισιώσεις την δική σου καμπουρίτσα, την οποία θεωρούσες μέχρι χθες την μόνη άριστη. Και είναι το σωστό αυτό να κάνεις, αυτό χρωστάς, φτιάξε το τομαράκι σου.

Αν θέλουμε να δώσουμε μία λύση που να αφορά όλους, το σωστό πάντοτε ήταν και πάντοτε θα είναι «αυτό που σου βγαίνει να κάνεις».

Το ιντερνετ (όπως καθετί) έχει μία πολύ κακή πλευρά..
1. Επικοινωνείς με αγνώστους. Έχεις δοκιμάσει αυτές τις μεγαλοστομίες που βγαίνεις και τσαμπουνάς εδώ να τις πεις εκεί που σε ξέρουν; (Σαν τον τουρίστα που βγάζει τα απωθημένα του στο εξωτερικό επειδή στο κονάκι του -ηττημένος από το κατεστημένο- ζει με την ουρά στα σκέλια.) Το ζήτημα είναι να είσαι αυτός που είσαι στην πραγματική σου ζωή, όχι στην ηλεκτρονική. (Μόνο έτσι φέρνεις κι αποτέλεσμα.)
2. Έχω σχεδόν κόψει την «ζωή» μου μέσα στο fb διότι κατάλαβα ότι με εκτονώνει. Βγαίνω και λέω τα βαρύγδουπά μου, τσακώνομαι και με 5-6 «προς συνετισμό», νιώθω ότι έκανα το χρέος μου…. (Νιώθεις ότι πολεμάς και στην ουσία βαράς μπουνιές στον αέρα. Τους βολεύει αυτή μας η εκτόνωση περισσότερο κι από τις στημένες διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα.) Επίσης το fb καθυστερεί αυτό που πρέπει να αλλάξεις. Πχ. πες ότι το «πρόβλημά» μου είναι ότι ζω απομονωμένη από τον κόσμο (τον κόσμο τον κακό, τον κόσμο που δεν καταλαβαίνει, τον κόσμο που είναι κάφρος), αν παρέμενα απομονωμένη κάποια στιγμή θα καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά, θα αναγκαζόμουν να ψαχτώ, οπότε και αναγκαστικά θα έβλεπα τι ΕΓΩ κάνω λάθος. Τώρα όμως έχω το fb, κι ενώ στην πραγματικότητα είμαι απομονωμένος  (από πρόβλημα) δεν το αισθάνομαι γιατί έχω άπειρους φίλους (τους οποίους δεν έχω καν ποτέ μου δει) και οι οποίοι μου κάνουν και like (παίρνω και τα εύσημα), πώς θα αντιληφθώ ότι έχω πρόβλημα; Πώς θα αναγκαστώ να το φτιάξω;
Τέλος, έχω καταμετρήσει κι ένα (μάλλον προσωπικό) πρόβλημα στην επικοινωνία μέσω του ιντερνετ. Εχω καταλήξει ότι το μόνο βοηθητικό/χρήσιμο (για σένα αλλά και για τους άλλους) που μπορείς να κοινοποιήσεις είναι αυτό που εσύ παθαίνεις. (Αυτό είναι δική μου κατάληξη, όχι θέσφατο.) Αν εγώ βγάλω τα σώψυχά μου (που λέμε) κι εσύ κάθεσαι απέναντι σαν άτεγκτος κριτής ποιο το όφελος (για μένα, αλλά και για σένα); Από την άλλη, αν για ένα πάθημα που μοιράζομαι μού δώσεις ένα δικό σου (και ακόμα καλύτερα αν είναι το ίδιο πάθημα από την άλλη πλευρά), εγώ θα κερδίσω αυτό που δεν μπορώ να δω, κι εσύ θα πάρεις όλο το όφελος του μοιράζεσθαι (πάταξη εγωισμού, άδειασμα χώρου, λεξικοποιείς κάτι που ίπταται το κάνεις απτό κλπ.)

πηγή