Η αρπαγή της Υγείας.....

Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους της αρχαιότητας είναι εκείνος της αρπαγής της Περσεφόνης από τον θεό του Κάτω Κόσμου, του Άδη και των νεκρών, τον Πλούτωνα. Η αρπαγή και η κάθοδος στον Άδη της πανέμορφης κόρης της Δήμητρας σηματοδοτούσε την έλευση του χειμώνα και τη νάρκη της φύσης, η δε επιστροφή της στον κόσμο των ζωντανών, την άνοιξη, την αναζωογόνηση φυτών και ζώων, την καλοκαιρία, τη χαρά της ζωής. Προς τιμήν των δύο γυναικείων θεοτήτων γίνονταν, μεταξύ άλλων μεγάλων εορτών, και τα Ελευσίνια Μυστήρια, στον τόπο, τον οποίον υποτίθεται ότι διάλεξε ο Πλούτωνας για να ανοίξει τη γη και να αρπάξει την Περσεφόνη στα έγκατά της.

Ο νυν υπουργός Υγείας, λογικά γνωρίζει τον παραπάνω μύθο, καθώς πλασάρεται, τόσο κραυγαλέα, ως αρχαιολάτρης και αρχαιόπληκτος. Και λογικά μόνο κάποιος αδαής δε θα περίμενε ότι θα έσπευδε να δικαιώσει εκείνους, που από την πρώτη στιγμή έκαναν ένα μακάβριο, αλλά ως φαίνεται και ταιριαστό, λογοπαίγνιο με το όνομά του : Γεωργι(Άδης). Με την τυφλή εφαρμογή των επιταγών της τρόικας και της κυβέρνησης για άγριες περικοπές και στο χώρο της Υγείας, για απολύσεις προσωπικού και λουκέτα σε νοσοκομεία και υγειονομικές μονάδες, ο Άδωνις Γεωργιάδης αρπάζει την Υγεία και την οδηγεί, με επιταχυνόμενους ρυθμούς, στον Κάτω Κόσμο. Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε ανεκπλήρωτη προφητεία ενός μάντη κακών (αν και, αν ανατρέξουμε πάλι στην μυθολογία, τόσο ο Αμφιάραος όσο και η Κασσάνδρα δικαιώνονταν πανηγυρικά στις προβλέψεις τους για τα άσχημα μελλούμενα).
Ήδη η διεθνής εμπειρία της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού προτύπου, μας προϊδεάζει για μια σειρά δυσμενών εξελίξεων με ανυπολόγιστες συνέπειες στην κοινωνία, την οικονομική λειτουργία, τις δημογραφικές συνθήκες, το ασφαλιστικό σύστημα. Αύξηση της θνησιμότητας στο γενικό πληθυσμό, εκ νέου επέλαση θεωρούμενων ως εξαφανισμένων ασθενειών, όπως η ελονοσία ή η φυματίωση, πλήρης απαξίωση της πρόληψης, αύξηση της παιδικής θνησιμότητας και μείωση των γεννήσεων, πλημμελής αντιμετώπιση χρόνιων ασθενειών, κατακόρυφη εκτόξευση ασθενειών, όπως ο διαβήτης λόγω της φθηνής και κακής διατροφής των οικογενειών των υπαμειβόμενων και των ανέργων, επέκταση των φαινομένων διαφθοράς και ανίερης συναλλαγής για τη σωτηρία όσο – όσο των προσφιλών προσώπων, που πάσχουν ή βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου, έλλειψη φαρμάκων και πρώτων υλών, αθρόα κυκλοφορία αμφίβολης ποιότητας αν όχι απολύτως επικίνδυνων σκευασμάτων από το διαδίκτυο και όχι μόνο, με μοναδικά κριτήρια ζήτησης, από τις εξαθλιωμένες μάζες της νέας φτώχειας και της υποαπασχόλησης, τη χαμηλή τιμή και το προσιτό της διάθεσης τους.
Μα, καλά, όλα αυτά θα προκύψουν αν αλλάξουν χαρακτήρα και αποστολή μερικά, ούτως ή άλλως υποστελεχωμένα και με ανεπαρκή εξοπλισμό, νοσοκομεία ή αν μετατεθούν μερικές δεκάδες ιατρών και προσωπικού, όπως δεσμεύεται ο υπουργός, θα πουν ορισμένοι καλοθελητές. Πρώτα από όλα γνωρίζουμε πια πολύ καλά, ποια είναι η αξία των… δεσμεύσεων της κυβέρνησης. Η λέξη εκπληρώνει το νόημά της, μόνο όταν πρόκειται να εφαρμοστούν το μνημόνιο και η συνταγή του success story της καταστροφής και να δώσουν τα στελέχη της κυβέρνησης εξετάσεις ενώπιον των εγχώριων (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι) και ξένων ελεγκτών της. Οπότε, οι εξαγγελίες και τα καθησυχαστικά λόγια μόνο ανησυχία και εγρήγορση προκαλούν. Υποκρύπτουν και προετοιμάζουν τα χειρότερα.
Σε ό, τι δε αφορά το προσωπικό, ο δρόμος της απόλυσης είναι ανοιχτός, καθώς ο…οδικός χάρτης του μνημονίου στην υγεία δεν πρωτοτυπεί σε σχέση με το υπόλοιπο, κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον. Την κρίση καλούνται να υποστούν και να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, προς όφελος των κεφαλαιούχων και των επιχειρηματιών της υγείας στην Ελλάδα.
Μάλιστα το τελευταίο διάστημα, μεγαλοεπιχειρηματίες στο χώρο της υγείας αρθρογραφούσαν ή διέρρεαν σε πρόθυμους να τα γράψουν δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση αργεί χαρακτηριστικά να προωθήσει το νέο Eldorado (τους), τον ιατρικό τουρισμό. Αν μάλιστα δεχθούμε ως δεδομένο την προ μηνών πρόταση – σχέδιο πιλοτικής εφαρμογής και εξάπλωσης του ιατρικού τουρισμού στη χώρα, όπως εκπονήθηκε από το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, θα διαπιστώσουμε ότι πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, οι τρεις περιοχές που προτείνονται (Θεσσαλία, Λασίθι, Σαντορίνη) έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δε διαθέτουν ιδιωτικές, υγειονομικές μονάδες μεγάλης ή αξιόλογης κλίμακας, αλλά διαθέτουν δημόσιες υποδομές, κτίρια και εγκαταστάσεις, που σύμφωνα με το σκεπτικό της τρόικας και του υπουργού Υγείας, θα έπρεπε να αλλάξουν αποστολή και χαρακτήρα, να εξυπηρετήσουν δηλαδή έναντι πινακίου φακής πώλησης, τους παίκτες του νέου αυτού πεδίου δραστηριότητας.
Επομένως μπορεί η αρπαγή της (δημόσιας) Υγείας και η κάθοδος της στον Άδη να προοιωνίζονται έναν παρατεταμένο και οξύ χειμώνα για τους εργαζόμενους, τους ασθενείς, την ποιότητα υπηρεσιών και τη συλλογική νοοτροπία και αντίληψη για τα δημόσια αγαθά, αλλά για ορισμένους ολιγάρχες εγκαινιάζει μια νέα, ανθηρή εποχή κερδοφορίας και πλουτισμού.

πηγή