Απόγνωση

Η ψυχή  ξεπερνάει τα όρια του κουφαριού (ξεχειλίζει έξω από αυτό). Όταν ένα συναίσθημα σε κατακλύζει (που λέμε)  παίρνει το μέγεθος της ψυχής. Σκέψου τώρα ένα συναίσθημα να καταλάβει όλον τον τόπο (από το μικρό το δαχτυλάκι μέχρι την τελευταία τρίχα της κεφαλής), κι ακόμα περισσότερο, να ξεχειλίζει κι έξω  από τα όρια του σώματος… πού θα βρει τόπο να σταθεί η σκέψη; Ουσιαστικά δεν έχει χώρο να σταθεί, γι’ αυτό παθαίνουμε μπλακ άουτ. Τότε νιώθουμε αυτό που λέμε Απόγνωση.  (Όχι γνώση δεν σου μένει, ξεχνάς και το όνομά σου.)

Και φυσικά είναι αδύνατο  να επέμβεις! Δεν γίνεται  να ελέγξεις την κατάσταση. Αφεντικό  γίνεται πλέον  το θεριό.

Γιατί η γνώση της ψυχής, η φιλοσοφία είναι το μόνο «γιατρικό»;

Όταν ξέρεις  πώς λειτουργεί δεν παθαίνεις ταράκουλο όταν σε κατακλύσει ένα συναίσθημα (πόνος, φόβος -τα αρνητικά είναι ΟΙ καταλύτες). Το αφήνεις να σε καταλάβει. (Επειδή το πολεμάς -νομίζεις ότι μπορείς να επέμβεις, θες να το ελέγξεις- παθαίνεις απόγνωση.)

Αν  το αφήσεις να σε καταλάβει, κάποια στιγμή φεύγει -όπως ήρθε. (Όσο δεν το αφήνεις σε χτυπά σαν το  χταπόδι μέχρι να τα φτύσεις και αναγκαστικά να παραδοθείς.)

Επίσης, αυτός που  ξέρει πώς λειτουργεί, ξέρει και το κέρδος που επακολουθεί της κατάκλυσης. Αυτό τον κάνει να συμφωνεί.  (Όχι να το απολαμβάνει, μόνο να συμφωνεί.)

Όταν δεν  το πολεμάς αλλά/και το αντέχεις, ολοκληρώνει την γυροβολιά του σε χρόνο ντετέ (και κάθε επόμενη φορά μειώνεται η διάρκεια). Στην  αντίθετη περίπτωση (όταν πας κόντρα αλλά/και δεν το αντέχεις) η γυροβολιά διαρκεί πολύ, μέχρι και χρόνια (κάποιοι δεν ξεφεύγουν και ποτέ από την δαγκάνα του -πόνου/φόβου. Πιασμένο στην μέγκενη σ’ έχει και σε παραδέρνει.)

πηγή