Κούνια που τους κούναγε…

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που μέσα στο όνειδος κατέρρεε η θλιβερή Παπαδημοκρατία κι ένα βήμα πριν από την κάλπη, σκεφτόμασταν ότι χειρότερα δεν γινόταν. Ήταν τότε που ο Ροζ Αλέξης κάτι προσπαθούσε να ψελλίσει κι αν έστηνες αυτί, τον άκουγες μ’ ενδιαφέρον, γιατί τα λόγια του απέπνεαν μια μικρή ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει σε τούτο το κράτος των ανάλγητων δοσίλογων, των επίορκων αβδηριτών και των πολιτικών απατεώνων.

Από τότε, που άλλοι δεν τολμήσαμε να κάνομε το μεγάλο βήμα κι άλλοι δεν πιστέψαμε ότι αυτό το κράτος της διαφθοράς, της κατάχρησης και της ηθικής κατάπτωσης μπορεί να αλλάξει από κατώτερους των περιστάσεων, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, ανακατεμένο με δάκρυα και αίμα αθώων.

Κι έγιναν τα πράγματα χειρότερα.

Η ουσία είναι ότι εκείνοι που τότε, μπροστά στην κάλπη δεν τολμήσαμε, μετανιώνουμε τώρα για τις συνέπειες της απόφασής μας, αφού οι Ολετήρες που ψηφίσαμε να μας κυβερνήσουν, έχουν παραβιάσει όλες τους τις δεσμεύσεις, καταστρατηγώντας εξόφθαλμα τον συνταγματικό χάρτη της χώρας, καταστρέφοντας όλες τις κοινωνικές δομές κι αφήνοντας αλώβητους αυτούς -και μόνον αυτούς- που συνεχίζουν να παρασιτούν απρόσκοπτα σε βάρος του κοινωνικού μας ιστού, υπονομεύοντας έτι περεταίρω, όχι μόνο την εθνική μας αξιοπρέπεια αλλά τώρα πια και την εθνική μας υπόσταση.

Οι άλλοι που δεν είχαμε πιστέψει ότι το συνονθύλευμα των κατ’ επάγγελμα διαμαρτυρόμενων που βρέθηκε από το πουθενά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να αντέξει στην πίεση των θεόρατων προβλημάτων, επιβεβαιωνόμαστε κάθε μέρα στην αρχική υποψία μας για την ατολμία, την έλλειψη οράματος και την προφανή απουσία σχεδίου διαχείρισης της κρίσης. 

Αυτό, άλλωστε, αντικατοπτρίζεται και στα ευρήματα των δημο(σ)κόπων. Μετά από δυο σχεδόν χρόνια καταστροφικών αστειοτήτων και αδιέξοδων επιλογών των πολιτικών απατεώνων που μας κυβερνούν, οι σημερινές ποσοστιαίες διαφορές υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένουν οριακές και στα όρια του στατιστικού λάθους κι ας πανηγυρίζουν, όσοι πανηγυρίζουν αδικαιολόγητα, για τη βραχεία κεφαλή.

Επιβεβαιώνεται, έτσι, κάθε μέρα που ξημερώνει, η πεποίθηση της απελπισμένης κοινωνίας μας για την αδυναμία του Ροζ Αλέξη και της ηγετικής ομάδας που τον πλαισιώνει, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Εκτός κι αν η παραπάνω εκτίμηση, είναι λανθασμένη.

Εκτός κι αν αυτή η απίστευτη ατάκα ενός εν δυνάμει πρωθυπουργού, ότι εν μέρει δικαιολογείται η παραβίαση του Συντάγματος σε έκτακτες περιστάσεις, δεν αφορά στη δικαιολόγηση της κυβέρνησης των προσκυνημένων στις ορέξεις και τα συμφέροντα της υπερεθνικής κάστας που καταστρέφει τους λαούς –μαζί και τον δικό μας, αλλά αφορά σε περιστάσεις που στο προσεχές μέλλον θα διευκολύνουν τις διαδικασίες ανάκτησης του καταληστευμένου και παράνομα αποθησαυρισμένου δημόσιου πλούτου ή αφορά σε περιστάσεις που θα διευκολύνουν την κατάργηση του άρθρου εκείνου του Συντάγματος που υπό τη νομική μπαγκέτα του παρασυνταγματολόγου με την ψυχογενή βουλιμία για εξουσία, προστατεύει τους άνομους και τους λερούς, μαζί και τους εντολείς τους των παρασκηνίων.

Αλλά αν είναι αυτή η έννοια της δήλωσης του Ροζ Αλέξη, τότε οι κ.κ. εκπρόσωποι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέγοντας σιβυλλικά ότι “Η Ελλάδα μπορεί να γίνει ο καθαρός λαχανόκηπος της Ευρώπης”, οφείλουν να συμπληρώνουν ότι πρώτα πρέπει να καθαρίσει ο κόπρος από τους στάβλους του Αυγείου, ώστε να κοπριστεί αυτός ο λαχανόκηπος.

Αν είναι αυτή η έννοια της δήλωσης, τότε οι κ.κ. εκπρόσωποι της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να σταματήσουν να περιφέρονται στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις κι αυτάρεσκα να λένε ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι. 

Αν είναι αυτή η έννοια της δήλωσης, τότε οι κ.κ. εκπρόσωποι της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να σταματήσουν τις διφορούμενες απόπειρες ερμηνείας των πράξεων και των παραλείψεων, τωνηγεμονίσκων εκ Δυτικής Λιβύης.

Αν είναι αυτή η έννοια της δήλωσης, πρέπει να μπει άμεσα ένα τέλος στη συγκέντρωση όλων αυτώντων πολιτικών περιττωμάτων που έχουν κολλήσει στα ρείθρα των πεζοδρομίων, πέριξ της Πλατείας Κουμουνδούρου. 

Έτσι ώστε, επιτέλους, να απελευθερώσει το σημαντικό και υγείες κομμάτι αυτής της κοινωνίας που ούτε θέλει να μεταναστεύσει ούτε θέλει να παραδοθεί ανευ όρων ούτε θέλει να κρυφτεί πίσω από παραμύθια ότι η ιδεολογία της ήσσονος προσπάθειας με την οποία γαλουχηθήκαμε τα τελευταία τριάντα-τόσα χρόνια, μπορεί να αναπαραχθεί και στο μέλλον. 

Το σημαντικό και υγείες κομμάτι αυτής της κοινωνίας που θέλει να παραμείνει εδώ και να δώσει τη μάχη. 

Το σημαντικό αυτό κομμάτι που με ιδέες, με προτάσεις και κυρίως με πλήρη συνείδηση ότι “για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή“, περιμένει μια έντιμη πολιτική ηγεσία, για να συμπορευθεί και να συνδράμει στην ανασυγκρότηση της καταστροφής που αφήνουν πίσω τους οι λογικές και οι πρακτικές των γαλάζιων και των πράσινων καφενείων, καθώς και των όψιμων παραφυάδων τους που, σαν τα δηλητηριώδη μανιτάρια, συνεχίζουν να φυτρώνουν και να ευδοκιμούν μέσα στα ανήλιαγα υπόγεια ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος που επιμένει, εν τέλει, να προωθεί το βολικό ιδεολόγημα εθνικού παλιμπαιδισμού που καλλιεργούν αυτοί που πιστεύουν (?) ότι το δημόσιο χρέος θα κουρευτεί από μόνο του κι ότι ρήτρες ανάπτυξης θα συνομολογηθούν, αίφνης! Απλά και μόνο, επειδή εκείνοι θα διαβούν το κατώφλι των κυβερνητικών “ανακτόρων” και θα θρονιαστούν στις υπουργικές πολυθρόνες των προηγούμενων που τελούν υπό απόλυση. 

Κούνια που τους κούναγε…

πηγή