Πάντα υπάρχει η αληθινή επαφή που αποκαλύπτει το νόημα του ταξιδιού...

Υπάρχουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού αυτή τη,  που πρέπει επί τέλους  να μάθουν το μυστικό που δεν τολμούν  να αντικρύσουν.  Πως  έχουν πεθάνει. Πρέπει  κάποιος να τους ενημερώσει και  να ανακουφίσει τη καθημερινή τους μιζέρια....  Το  κακό είναι πως αυτά τα  κουφάρια, δεν βρίσκονται μόνο  μέσα στο μετρό σαν ανώνυμοι  επιβάτες, ούτε στο διαδίκτυο σαν  ανώνυμες σελίδες... τα  χειρότερα είναι επώνυμα και κατέχουν πλούτο ,  αξιώματα,  ή τα ηνία της ενημέρωσης και χειραγώγησης των μαζών, ή αποτελούν τη λεγόμενη ψευτο-διανόηση,  ενώ είναι  απλά ανθρωποφοβικά πλάσματα που ανακουφίζουν  την εσωτερική τους ερημιά χρησιμοποιώντας  προκρούστια αντίληψη και τακτικές στη  συμβίωσή τους με ότι τους  περιβάλλει....

Ζουν ανάμεσά μας....  ή μάλλον  συμβαίνει κάτι πιο τρομακτικό.  Ζούμε  αναμεσά τους και δεν ξέρω  πόσοι έχουμε απομείνει.. Που  φοράμε και κάποιο άλλο χρώμα επάνω μας εκτός από μπεζ.  Που δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μας αγγίξει ο «βρωμιάρης»,  να βήξει επάνω μας «ο άρρωστος»,  να μας  ξυπνήσει το βράδυ ένας φίλος που δεν έχει που να πάει και να μας «ξεβολέψει», να καθίσουμε στο πεζοδρόμιο χωρίς προστατευτικό ανάμεσα στις βρωμιές και το καλοσιδερομένο κουστούμι και να πιάσουμε κουβέντα μ΄ενα άγνωστο, που  περιμένουμε τη σειρά μας όχι από δουλοπρέπεια αλλά σεβασμό.... Πόσοι έχουμε απομείνει που δεν θέλουμε να είμαστε κάφροι αλλά ούτε και αρθρωποβικές καρικατούρες....

Υπάρχει ένα γαμημένο «παν μέτρον άριστον» που δίνει μια ισορροπία ανάμεσα στο πομπώδες της καφρίλας και το πεθαμένο του μισανθρωπισμού.  Μια ισορροπία που κάνει έναν άνθρωπο να είναι μερακλής κι όχι βουλιμικός.  Μια  ισορροπία που δίνει στη ζωή την ουσία της αποφεύγοντας να την καταντήσει παχύσαρκη ή ανορεκτική.  Ανάμεσα σε μια κοιλιά που ξεχυλίζει κι ένα σκελετό  που περπατάει , υπάρχει το ωραίο κορμί.  Το ζωντανό σώμα. Το σώμα που χαίρεται και που γίνεται ακόμα πιο όμορφο όταν ανήκει σε ένα μυαλό που νοιώθει ζωντανό.  Μια καρδιά που πάλλεται, ένα αίμα που κυλάει ζεστό.  Ανάμεσα στον επιδεικτικό τραμπούκο  και τον φοβιτσιάρη εμμονικό υπάρχει μια άβυσσος δυνατοτήτων που είναι γεμάτες φαντασία.    Ανάμεσα στη συνήθεια να πετάς τόνους καπνού στη μούρη των άλλων κι εκείνης του να ζητάς το εκτελεστικό απόσπασμα για όποιον σκεφτεί ακόμα και να καπνίσει, υπάρχει ένα τσιγαράκι στην άκρη του κήπου για απόλαυση.  Ανάμεσα στον καταστροφικό άνθρωπο και τον γραπωμένο σε σιρόπια και χαπάκια , υπάρχει κι εκείνος που αφουγκράζεται απλά τη φύση του.  Μεταξύ της χοντροκομμένης καφρίλας και του αποστεωμένου υποκριτικού καθωσπρεπισμού υπάρχει η αληθινή επαφή, η αληθινή απόλαυση.   Ανάμεσα στη βαρβαρότητα και την υποκριτικά ευγενική συνεύρεση των ανθρώπων, υπάρχει η αληθινή επαφή που αποκαλύπτει το νόημα του ταξιδιού...

Αφηστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους.  Για να πάρει η ζωή μια ανάσα...

Είναι αυτονόητο πως κάποιος θα αναρωτηθεί, κι εσύ, που τα μας φουσκώνεις με τις πολυλογίες σου είσαι τέλειος?  Αυτό είναι αστείο.  Σκατά είμαι κι εγώ. Οπως όλοι μας, αφοδεύω εδώ μέσα τις σκέψεις μου. Απλά προπαθώ ακόμα να βγαίνουν με φυσικό τρόπο. Ανησυχώ  περισσότερο για όλους όσους, αφοδεύουν πλέον με κλύσματα.  Ξέρετε κλύσμα στο κλύσμα, χάνεται  ελαστικότητα αντίληψης και στο τέλος αν δεν βοηθηθείς μηχανικά παθαίνεις συστροφή μυαλού και κινδυνεύεις σοβαρά να μην ξαναβρεις ποτέ το μηχανισμό που ακόμα και το πιο ελάχιστο ζωάκι έχει σε λειτουργία. Κι αυτό είναι κακό... σε  κάθε  περίπτωση.

πηγή