Εκτός του συνταγματικού χυλού

Σ΄ αυτήν τη χώρα, που όσο πάει διολισθαίνει στο σκότος και ομοιάζει με κράτος-μόρφωμα, η στυγερή δολοφονία ενός αθώου ανθρώπου από παρακρατικούς, δυστυχώς, δεν εκπλήσσει, διότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Οπως δεν εκπλήσσουν τα δάκρυα που εκ των υστέρων χύνουν οι κυβερνώντες.
Εκπλήσσει αντιθέτως -και μάλιστα πολύ δυσάρεστα- κάποια φοβική αποδοχή εκ μέρους της Αριστεράς τού άκρως politically correct όρου «συνταγματικό τόξο»,

που με αφορμή την... εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής έχει κατακλύσει το δημόσιο λόγο. Διότι, απλά, θα περίμενε κανείς από την Αριστερά και τα στελέχη της, που διαθέτουν δημόσιο βήμα, αντί της υιοθέτησης αυτού του περίεργου, σχεδόν επιθεωρησιακού όρου, να θέσουν το αυτονόητο ερώτημα προς την εξουσία που τον επέβαλε στον πολιτικό διάλογο, αφού προφανώς ωφελείται από το ηθικίστικο φορτίο που εμπεριέχει.

«Ποια συλλογιστική σάς δίνει το δικαίωμα να συμπεριλαμβάνετε τους εαυτούς σας εντός αυτού που αποκαλείτε συνταγματικό τόξο, εσείς που κουρελιάσατε το Σύνταγμα παραχωρώντας σημαντικό μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους ξένους δανειστές;». Χρειάζεται να εξηγήσει η Αριστερά στους Ελληνες γιατί εμμέσως τους δικαιώνει ως πρόσωπα και ως πολιτικούς, ενώ γνωρίζει πως οδήγησαν τη χώρα στην εξαθλίωση και εν πολλοίς είναι αυτοί που λόγω ανικανότητας -αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι το έπραξαν εσκεμμένα- συνέβαλαν στο ντροπιαστικό για το έθνος μας θέαμα της ακραίας φτώχειας και της αποδόμησης του κοινωνικού ιστού που γιγάντωσαν τη Χρυσή Αυγή.

Είναι τουλάχιστον θλιβερό οι εκπρόσωποι αυτής της διευθύνουσας τάξης, που χρεοκόπησαν ηθικά και υλικά την Ελλάδα, να μιλούν σαν Φαρισαίοι υποκριτές για σεβασμό στο Σύνταγμα, τη δημοκρατική νομιμότητα, και η Αριστερά να κάθεται και να τους ακούει σιωπηλή. Την ώρα, μάλιστα, που διαπρεπείς Ελληνες συνταγματολόγοι συνομολογούν και επισημαίνουν ότι σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή, όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν το φάσμα της καταστροφής, εθνική και λαϊκή κυριαρχία βρίσκονται σε δεινή δοκιμασία και το πολιτικό σύστημα βυθίζεται στην ανυποληψία του, αναδύεται με δραματικό τρόπο η κρισιμότητα εφαρμογής του άρθρου 120 (πρώην 114) του Συντάγματος, που εναποθέτει την προστασία του στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν πρέπει να οδηγήσει την Αριστερά να δίνει καθημερινά εξετάσεις νομιμότητας καταδικάζοντας τη βία γενικά και αόριστα, όταν 1,5 εκατομμύριο Ελληνες δέχονται μία από τις χειρότερες μορφές βίας, την ανεργία, ηλικιωμένοι πεθαίνουν επειδή αδυνατούν να αγοράσουν τα φάρμακά τους, παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο πεινασμένα, πατέρες και μητέρες αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους. Εκτός συνταγματικού τόξου είναι όσοι ευθύνονται γι' αυτή την ανθρωπιστική κρίση, και αυτό η Αριστερά  θα πρέπει να το καταστήσει σαφές, εάν πραγματικά έχει επίγνωση των ιστορικών ευθυνών της και του ρόλου που θα κληθεί να διαδραματίσει. Ειδάλλως, με βεβαιότητα  θα ενταχθεί εντός αυτού του συνταγματικού χυλού που γνωρίζουμε και ως «συνταγματικό τόξο».

πηγή