Τὰ δικά μας ὄνειρα.

Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, κάθε ἡμέρα ποὺ κυλᾶ, ἡ διαβίωσίς μας δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο.
Λίγο ὁ φόβος μας, λίγο οἱ διαρκῶς μεγαλύτερες οἰκονομικὲς πιέσεις ποὺ δεχόμαστε, λίγο ὁ τρόμος τῶν γύρω μας… Ἔχουμε φθάσει στὰ ὅρια τῆς  καταθλίψεως, τοὺ μιθριδατισμοῦ καὶ κάποιες φορὲς τῆς παρανοίας.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ κάποιοι ἀπὸ ἐμὰς δὲν ἀντέχουν τὰ φορτία, ἤ ἴσως τὴν σκέψιν τῶν φορτίων, κι …ἀποχωροῦν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.

Σήμερα ὅμως θέλω νὰ γράψω γιὰ τὰ ὄνειρά μας. Ὄχι αὐτὰ ποὺ εἴχαμε πρὶν τὴν ἔναρξιν τῆς κρίσεως, οὔτε κι αὐτὰ ποὺ ἀκόμη κλωθογυρίζουν μέσα στὸ κεφάλι μας, κρεμασμένα ἀπὸ κάτι κουρελιασμένες ἐλπίδες…
Σήμερα θέλω νὰ γράψω γιὰ τὰ ἄλλα ὄνειρα… Αὐτὰ ποὺ θάψαμε ἤ ἀγνοήσαμε. Αὐτὰ ποὺ οὐδέποτε σκεφθήκαμε πὼς ἀξίζει νὰ τὰ διεκδικήσουμε καὶ νὰ τὰ κάνουμε πραγματικότητα. Αὐτὰ ποὺ ἡ Φύσις κατέγραψε διὰ παντὸς στὸ γονίδιό μας καὶ μᾶς ἐπιφόρτισε μὲ τὴν ἱερὴ ἐντολὴ τῆς διαφυλάξεῶς τους.
Κι αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι πανανθρώπινα, δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ μάθαμε πὼς εἶναι ὄνειρα. Αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι ὁδηγοί… Κι αὐτὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε….

Τὰ ὄνειρά μας… Τὰ δικά μας ὄνειρα… Αὐτὰ ποὺ δὲν μάθαμε νὰ κυνηγᾶμε, διότι πιστέψαμε πολὺ νωρὶς πὼς εἶναι ἄπιαστα…  Οὐτοπικά… Ἀνεκπλήρωτα… Κι ὅμως… Ἀκριβῶς τώρα ἔφθασε ἡ μεγάλη στιγμὴ νὰ τὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὶς ἀραχνιασμένες καὶ σκοροφαγωμένες θυρίδες τῆς συνειδήσεῶς μας καὶ νὰ τὰ κάνουμε πράξι… Πραγματικότητα… Δική μας ἀλήθεια… Παγκόσμια ἀλήθεια…

Αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι κοινά… Εἶναι πανανθρώπινα.. Εἶναι συμπαντικά…
Ἐὰν ῥίξουμε μίαν κλεφτὴ ματιὰ στὴν Φύσι, θὰ διαπιστώσουμε πὼς κάθε πλᾶσμα της σέβεται ὅρια, κανόνες, ἀρχές… Κάθε πλᾶσμα της ἔχει δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις… Κάθε πλᾶσμα της ἔχει ἐλευθερίες καὶ δεσμεύσεις…
Γιατί ὄχι κι ἐμεῖς; Ἡ κορωνίς τῆς Φύσεως δέν εἶναι ὁ Ἄνθρωπος; Δέν θά ἔπρεπε λογικά νά μπορῇ νά γεύεται ἐξ ἴσου τίς αὐτές ἀπολαύσεις μέ τά ὑπόλοιπα ὄντα τοῦ ζωϊκοῦ καί φυτικοῦ βασιλείου; Καί γιατί δέν τό ἔχουμε κατακτήσει ἀκόμη, ἄν καί τόσους αἰῶνες διαρκῶς παλεύουμε γιά βασικά ἀγαθά;
Πότε ἔπαυσε λοιπόν ἡ δουλεία στόν πλανήτη; Πότε ἔπαυσε ἡ ἀσέβεια στούς Φυσικούς Νόμους; Πότε ἔπαυσε ἡ καταπάτησις τῶν δικαιωμάτων τῶν πολλῶν ἀπό τούς ὁλίγους;  (Ἄς μὴν πιαστοῦν κάποιοι ἀπὸ τὰ πολλά, δυστυχῶς, παραδείγματα καφροειδῶν ποὺ κυκλοφοροῦν γύρω μας. Κι αὐτὰ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς στάσεως εἶναι! Παραίτησις τῶν συνειδητοποιημένων, καταπάτησις ὑπὸ τῶν ἀσυνειδήτων!!!)

Τώρα πιὰ ἔχουμε περάσει στὴν κορύφωσι τῆς ἀκυρώσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου! Κι αὐτὸ τὸ τμῆμα τοῦ ἔργου θὰ εἶναι τὸ σκληρότερον. Ἤ ποὺ θὰ ἐπικρατήσῃ διὰ παντὸς στὸν πλανήτη ἡ Ὕβρις, ἤ ποὺ θὰ τὴν καθαρίσῃ ἡ Νέμεσις!!! Καὶ νομίζω πὼς πλησίαζουμε ἐπὶ τέλους στὴν καμπή…

Καί τί εἶναι ἡ Νέμεσις ἐάν δέν εἶναι μία μορφή καθάρσεως τέτοια, πού θά χαράξῃ διά παντός στίς μνῆμες τῶν τιμωρημένων τήν κάθαρσιν;
Συζητᾶμε γιὰ Νέμεσι, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε σταθεῖ οὔτε κἄν στὴν ἱστορία ποὺ κουβαλᾷ…
Μέσα μας βαθιά, πολὺ βαθιά, γνωρίζουμε πὼς ἔρχεται… Ἀλλὰ δὲν γνωρίζουμε οὔτε πῶς εἶναι, οὔτε τὶ μορφὴ ἔχει, οὔτε τὰ ἀποτελέσματα ποὺ θὰ ἐπιφέρῃ… Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῇ τό ἐάν κι ἐμεῖς εἴμαστε τμῆμα της; Ἐάν κι ἐμεῖς σιγά, ἀλλά σταθερά, μεταμορφωνόμαστε σέ ὄργανό της; Ἤ ἀκόμη κι αὐτή ἡ πιθανότης μᾶς τρομάζει;

Ὁ λαός μας λέει πὼς τὸ πυκνότερον σκότος πρὸ τῆς Αὐγῆς φαίνεται. Κι ἔχει ἀπόλυτον δίκαιον. Εἰσερχόμεθα μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν ἀντέχουμε, στὸ βαθύτερον σκότος τῆς Νύκτας ποὺ ἔχει σκιάσει κάθε τὶ γύρω μας, καὶ ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ καταπιῇ καὶ νὰ ἀκυρώσῃ κάθε ἀντίδρασι…
Μᾶς πονάει αὐτό… Τρόμος μᾶς καταλαμβάνει… Παραλύουν ὅλα μας τὰ μέλη…. Κι ὅμως… Τώρα εἶναι ἡ μεγάλη μας εὐκαιρία…
Τώρα θὰ ἀποδειξουμε ἐὰν δικαιούμαστε νὰ καμαρώνουμε γιὰ προγόνους καὶ δόξες τοῦ παρελθόντος… Τώρα θὰ ἀποδείξουμε πὼς αὐτὰ τὰ ὄνειρα, αὐτὰ τὰ παιδικὰ ὄνειρα, ποὺ ἡ Φύσις ἐμφύσησε μέσα στὴν ὕπαρξίν μας, μὲ τὴν γέννησι, δικαιούμαστε ἤ ὄχι νὰ τὰ διεκδικήσουμε!
Καὶ εἴπαμε… Αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι μεγαλύτερα ἀπὸ ἐμάς…
Ξεφεύγουν ἀπὸ τὸ μικρὸ σπιτάκι… Ἀπὸ τὴν μικρὴ ζωούλα… Ἀπὸ τὴν μεγάλη καθημερινότητα…
Εἶναι ἡ Ἀνάγκη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πλέον! Κι ἐκεῖ  θὰ φθάσουμε, διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή!

πηγή