Ὅσο πιὸ ὑψηλὰ …κρύβεσαι, τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνεις ὅταν πέφτῃς…

Ἤ ὅσο ὑψηλότερα ἀνεβαίνει μία μαϊμοῦ, τόσο καλλίτερα φαίνεται ὁ κῶλος της…
Ὁ λόγος σήμερα γιὰ τοὺς ἠλιθίους, τοὺς ἀθλίους, τοὺς κουδουνισμένους καὶ γενικῶς γιὰ ὅλα τὰ κατακάθια ποὺ κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα καὶ ἁλωνίζουν, ἤ ἀκόμη καὶ θερίζουν, ὅσην ἀντίληψιν μᾶς ἀπέμεινε.
Μέ τί νά καταπιαστῇς; Μέ ποιόν; Πόσοι πιά εἶναι αὐτοί οἱ ἄθλιοι μέσα κι ἔξω ἀπό τήν χώρα; Μήπως εἶναι ὅλοι ἄθλιοι; Μήπως εἴμαστε κι ἐμεῖς ἄθλιοι ἀλλά δέν τό γνωρίζουμε;

Ἕνα ἔχω ἀντιληφθῇ.
Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει εἶναι ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια. Πιστεύουμε πὼς τελικῶς τὰ ἀντικείμενα ἤ ἡ ἀποδοχὴ ἤ ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἄλλων, στὸ πρόσωπό μας, μᾶς δίδουν ἀξία… Ψευδές!!! Ψευδαίστατον!!! Ὅποια ἀξία ἔχουμε τὴν ἔχουμε καὶ δὲν φαίνεται. Μόνον ὅταν μᾶς πλησιάσουν, μᾶς γνωρίσουν, μᾶς σεβαστοῦν, μᾶς θαυμάσουν, μᾶς τιμήσουν, μᾶς ἐκτιμήσουν γιὰ αὐτὰ ποὺ δὲν φαίνονται, ἔχουν ἀντιληφθῆ τὴν ὅποια ἀξία μας οἱ ἄλλοι.
Κι ὅταν λέω νὰ μᾶς τιμήσουν ἤ νὰ μᾶς θαυμάσουν ἤ νὰ μᾶς ἐκτιμήσουν δὲν ἐννοῶ νὰ κρεμάσουν σημαῖες γύρω γύρω μὲ τὸ ὄνομά μας, ἀλλὰ νὰ πράττουν ἔτσι ποὺ νὰ καταθέτουν τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησί τους στὸ ἄτομό μας.. Ἀλλὰ καὶ τότε, ἀκόμη καὶ τότε, μὲ τοὺς λιγοστούς, σεβαστούς, ἀκριβούς μας φίλους, δὲν ἀλλάζει κάτι στὸν τρόπο ζωῆς ἤ ἀντιδράσεως… Ἤ εἶσαι καὶ παραμένεις ἤ δὲν εἶσαι καὶ χάνεσαι…

Μέ πόσους λοιπόν ἀνθρώπους μᾶς συμβαίνει αὐτό; Καί τί κάνουμε ἐμεῖς ὅταν κάποιοι πράγματι μᾶς ἐκτιμοῦν γιά αὐτό πού εἴμαστε κι ὄχι γιά αὐτά πού κατέχουμε; Ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη παγίδα…
Ἐὰν ἀρχίσουμε νὰ ψηλώνουμε καὶ νὰ φουσκώνουμε τὸ ἔχουμε χάσῃ τὸ παιχνίδι… Ἐὰν ὅμως παραμείνουμε στὰ ἴδια ὅρια συμπεριφορῶν, ἔχοντας φυσικὰ ἐπίγνωσι τοῦ ποιοὶ εἴμαστε καὶ τοῦ ποῦ ὁδεύουμε, τότε δὲν ἔχουμε θέμα νὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Τὰ θέματα ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀρχίζουμε νὰ …καβαλοῦμε καλάμια.

Βέβαια οἱ περισσότεροι γύρω μας ἔχουν ἀκόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Οὐδέποτε συνειδητοποίησαν πὼς τὸ «ἔχειν» διαφέρει ἀπὸ τὸ «εἶναι», μὲ ἀποτέλεσμα φυσικὰ νὰ ἐπικεντρώνονται μόνον στὸ «ἔχειν». Αὐτὰ τὰ ὄντα, κυριολεκτικῶς σαχλαμάρες, κάθε φορὰ ποὺ ἀνεβαίνουν κάποιο ἐπίπεδον στὴν κοινωνικὴ κλίμακα, μεγαλώνουν τὴν ἀπόστασι ἀπὸ τὴν ὁποίαν μποροῦν νὰ δοῦν τοὺς συντρόφους τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς οἰκείους τους.
Ἀποτέλεσμα; Ὅσο ὑψηλότερα ἀνεβαίνουν, τόσο μικρότεροι φαίνονται οἱ πρώην σύντροφοι… Ἄρα τόσο μικρότερα φαίνονται καὶ τὰ προβλήματά τους… Ἄρα τόσο μικρότερα φαίνονται καὶ τὰ σημεῖα ποὺ τοὺς ἔνωναν, ποὺ πολὺ πιθανόν, νὰ ἦταν κάποια ἰδεολογία ἤ κάποιος ὅρκος.

Τί παθαίνουν ὅμως;
Ἀστεῖα πράγματα… ὅσο πιὸ ὑψηλὰ κρύβονται, διότι ἀπὸ ἕνα σημεῖον καὶ μετὰ κρύβονται, γιὰ νὰ μὴν φανῇ ἡ γύμνια τους, τόσο πιὸ ἐπικίνδυνο καταντᾶ κάθε του βῆμα. Τόσο πιὸ κοντὰ στὴν ἀγχόνη τοὺς ὁδηγεῖ κάθε τους ἐπιλογή. Τόσο πιὸ κοντὰ στὴν πτώσι τοὺς φέρνει ἀκόμη καὶ ἡ λιγότερο λάθος κίνησις…

Καί γιατί σήμερα καταπιάστηκα μέ τά ὕψη;
Χμμμ…
Ὅσο πιὸ ὑψηλὰ στέκονται κάποιοι, τόσο μεγαλύτερο θόρυβο θὰ κάνουν πέφτοντας…
Ξέρουμε ποιοί… Ξέρουμε πῶς… Ὅσο γιὰ τὸ πότε…
Τί νά πῶ; Τώρα ποὺ ξεκίνησαν νὰ χρεωκοποῦν οἱ τράπεζες, νομίζω πὼς μπήκαμε στὸν σωστὸ δρόμο! Πλησιάζουμε… Κοντοζυγώνει ἡ στιγμή…
Τὸ πόσο θόρυβο θὰ κάνουν ὅμως, ἀφῆστε τό… Θὰ εἶναι μία πολὺ εὐχάριστος ἔκπληξις γιὰ πάρα πολλούς…

πηγή