Σὲ δύο τομεῖς ὅμως ἔχουμε ἀνάπτυξι. Στὰ ναρκωτικὰ καὶ τὴν πορνεία.

Ἔχω πολὺ καιρὸ νὰ κυκλοφορήσω νύκτα, στὸ κέντρο τῆς πόλεως, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ ἔχω δικές μου εἰκόνες, ἀπὸ τὰ ὅσα συμβαίνουν ἐκεῖ. Μόνον περιφεριακῶς ἐὰν δῶ κάτι, κι αὐτὸ ὁπωσδήποτε εἶναι περιορισμένο.
Παρὰ ταὔτα γίνομαι συχνότατα μάρτυρας σκηνῶν ποὺ δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἀντιμετωπίσω ἤ νὰ συναντήσω.

Ἐξαθλίωσις… Κατάντια…
Καί τί εἶναι αὐτό πού δέν ἔχει σπρώξῃ κι ἐμέναν στά βήματα πού διάβηκαν κάποιοι ἄλλοι;
Μήπως ἡ ὀπτική; Μήπως ἡ παραίτησις ἀπό τήν μία καί  ἤ ἡ ἀπόφασις ἀπό τήν ἄλλην διαφοροποιοῦν ἐν τελῶς τούς δρόμους;
Καί μήπως ὅλα αὐτά εἶναι μόνον μέσα στό κεφάλι μας;

Ἡ Ἑλλάδα τοῦ σήμερα. Ἤ ὀρθότερα, τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν τοῦ σήμερα…
Κατάντια, κατάντια, κατάντια…
Ὅλοι μας βιώνουμε δύσκολες στιγμές. Ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμαστε πὼς ὁ δρόμος θὰ εἶναι μακρὺς καὶ δύσκολος, γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ βγοῦμε ζωντανοί. Ὅλοι μας συνειδητοποιοῦμε πὼς στὸ τέλος τοῦ δρόμου ἴσως καὶ νὰ μὴν ὑπάρχῃ γιὰ ὅλους μας φῶς…
Ἀλλά τί κάνουμε ἔως τότε; Σταυρώνουμε τά χέρια καί περιμένουμε νά πεθάνουμε;

Μία κουβέντα μοῦ εἶπε ἕνας φίλος, συνταξιοῦχος, τῶν ἑπτακοσίων εὐρώ. Μία καὶ μοῦ ἄλλαξε τὴν κάθε νοοτροπία… Ἄνθρωπος ποὺ πλησιάζει τὰ ἑβδομήντα ὁ φίλος… «Ζῶ», μοῦ εἶπε. Μὲ ἑπτακόσια εὐρὼ καὶ ζεῖ. ΖΕΙ!!!!!!!!!!!
Κι ἐμεῖς τί κάνουμε; Ἔπαψε νά ὑπάρχῃ ὁ ἀέρας; Τό φῶς; Ὁ φίλος; Τό χαμόγελο;  Ὁ σύντροφος; Τό παιδί μας;
Τί κάνουμε λοιπόν ἐμεῖς; Ἔεεεεε; Ζοῦμε ἤ πεθάναμε καί ξεχάσαμε νά μᾶς τό ποῦν; 

 

Φιλονόη.