Ανεξόφλητος

Όσο κι αν θέλεις να βρεις μία στάλα ελπίδας μέσα στον σωρό με τα σκατά που έχουμε πέσει, ξέρεις ότι είναι ανώφελο. Στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων οι ζωές και οι θάνατοί μας. Δεν αφορούν κανέναν.

Ο Ζορμπάς εκτελέστηκε και το κηδειόχαρτό του καρφώθηκε στις κολώνες της ΔΕΗ. Στεκόμαστε σαν χαμένοι μπροστά στην ανακοίνωση θανάτου και κάθε μέρα βλέπουμε ότι η κηδεία αλλάζει ημερομηνίες. Κάθε μέρα και μία καινούργια.
Έχουμε ξεχάσει τα ονόματα των φίλων. Έχουν όλα εκτοπιστεί από ονόματα υπουργών, πρωθυπουργών, βουλευτών και άλλων αλητήριων. Μάθαμε ευρωπαϊκές γλώσσες τόσο γρήγορα μέσα από τα ονόματα βαρβάρων που σουλατσάρουν με παχιά γράμματα σε τίτλους ειδήσεων. Μπλέκεται η γλώσσα μας από το συνονθύλευμα συμφώνων στις λέξεις τους και εμείς εκεί να επιμένουμε να τα προφέρουμε σαν να κουβαλάμε μέσα στο στόμα μας χαλίκια.
Έχουμε να ακουμπήσουμε βιβλίο μήνες ολόκληρους. Έχουν αλληθωρίσει τα μάτια μας διαβάζοντας νόμους παρανόμους που χαρακτηρίζουν την ζωή μας σαν δημόσια περιουσία προς εκποίηση. Κλείστηκε η ζωή μας στο γραμματοκιβώτιο της εξώπορτας. Η αξία της αναπνοής μας σε φακέλους λογαριασμών με ημερομηνία λήξεως λίγων ημερών. Ακούμε μέσα στο μυαλό μας «την Δευτέρα ξοφλάς», «την Τρίτη διαμαρτύρεσαι», «την Τετάρτη κατάσχεσαι», «την Πέμπτη φυλακίζεσαι», «την Παρασκευή απολογείσαι» και μένει μόνο το Σαββατοκύριακο να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο μέσα στο σπίτι-κλουβί για να περιμένεις τις επόμενες αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου των μεγαλύτερων εγκληματιών που έχει γεννήσει ποτέ ο πλανήτης.
Ανεβαίνεις στα βουνά, βουτάς στην θάλασσα, περπατάς στις πεδιάδες και κάθε βόλτα είναι σαν αποχαιρετισμός. Και να πάρει ο διάολος δεν χωράνε όλα αυτά σε μια τελευταία αγκαλιά. Κατάντησες σαν τουρίστας να τραβάς φωτογραφίες από τις τελευταίες στιγμές στο ταξίδι Ελευθερίας σου στην χώρα που σε γέννησε: «Εγώ δίπλα στο τελευταίο ακρογιάλι λίγο πριν πουληθεί», «Εγώ μέσα στο δάσος πριν εκχερσωθεί», «Εγώ δίπλα στην τελευταία πηγή πριν ιδιωτικοποιηθεί», «Εγώ δίπλα στην Ελένη πριν αυτοκτονήσει»…. Το άλμπουμ δεν θα χωρέσει όλα τα αποχαιρετιστήρια κλικ στο τελευταίο ταξίδι στην πατρίδα.
Ο μόνος δίκαιος λογαριασμός που είχαμε ήταν αυτός απέναντι στην πατρίδα. Γράψε: “Ανεξόφλητος”.

πηγή