Αὐτοπεποίθησις ἤ Ἔπαρσις;

Ἡ αὐτοπεποίθησις, ἤ ἄλλως ὁ αὐτοσεβασμός, ἡ αὐτογνωσία, ὁ αὐτοπροσδιορισμὸς ἑνὸς ἀτόμου, δὲν χαρίζεται! Κερδίζεται…

Κτίζεται κάθε ἡμέρα, κάθε στιγμή, σὲ κάθε στροφὴ τῆς ζωῆς μας καὶ ἀφορᾷ στὸν τρόπου ποὺ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε κι ὄχι στὸ πῶς οἱ ἄλλοι μᾶς ὁρίζουν.

Ἕνα ἄτομο ποὺ ἔχει αὐτοπεποίθησιν δὲν χρειάζεται νὰ λαμβάνει χειροκροτήματα. 

Ἀρχή του καὶ στάσις ζωῆς παραμένει πάντα τὸ νὰ πορεύεται σὲ δρόμους τέτοιους ποὺ δὲν θὰ βλάπτουν τοὺς γύρω του καὶ θὰ ώθοῦν τὴν ἀνθρωπότητα στὸ νὰ κάνῃ ἕνα βῆμα ἐμπρός.

Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ ἔχει αὐτοπεποίθησιν δηλώνει μὲ τὴν στάσιν ζωῆς του σεβασμὸ σὲ κάθε τί. Δὲν κλέβει χρόνο, τόπο, κόπο. Βασίζεται στὰ πόδια του, στὰ χέρια του καὶ στὸ μυαλό του.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει αὐτοπεποίθησιν ἔχει πάντα δίπλα του φίλους, συνοδοιπόρους, συντρόφους.

Ἡ Ἔπαρσις πάλι εἶναι ἄλλο ζήτημα. Οὑδεμία σχέσιν ἔχει μὲ τὴν αὐτοπεποίθησιν.

Εἶναι κάτι πλαστό, ψεύτικο, πλῆρες ὑποκρισίας καὶ ἀνοησίας.

Τὴν κουβαλοῦν ἄτομα συνήθως κενά, ἄνευ οὐσίας καὶ ἠθικῆς. 

Καὶ τελικῶς ὁ ἐπαρμένος εἶναι πληγή… 

Αὐτὰ τὰ ἄτομα χρειάζονται «αὐλές», χειροκροτητὲς καὶ θαυμαστές. Δίχως τους δὲν ὑπάρχουν… (Μία ματιὰ στὶς κουδουνίστρες μας θὰ σᾶς πείσῃ!!!)

Ὁ ἐπαρμένος χρειάζεται τὴν ἐνέργεια τῶν ἄλλων γιὰ νὰ ὑπάρξῃ…

Αὐτὸ ποὺ τοὺς τρέφει εἶναι οἱ χειροκροτητές… 

Καὶ ναί… Φίλους καὶ συντρόφους δὲν ἔχουν…

«Αὐτοπεποίθηση» ἔχεις ὅταν πιστεύεις στὸν Ἑαυτό σου.

«Ψώνιο» εἶσαι ὅταν λατρεύεις τὸν ἐαυτό σου.

Λεπτή  ἡ διάκριση.  Μα  εξόχως σημαντική…

πηγή