Πότε θα σταματήσεις να τρέχεις;

Δεν το βλέπεις ότι είσαι εθισμένος στο δράμα και στη φυγή; Δεν το καταλαβαίνεις ότι η αλαζονεία της άγνοιάς σου σε πείθει ότι επιλέγεις ενώ αγνοείς αν θα υπάρχεις την επόμενη στιγμή;
Ακολουθείς παρορμητικά τις χαοτικές επαναλήψεις της ψυχής σου που σε τραβάει να ξανανιώθεις και να ξαναβιώνεις τα δράματα που πιστεύει πως είναι το πεπρωμένο και η πορεία σου.
Πότε θα σταματήσεις να τρέχεις για να μπορείς να αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια που θέλεις να αποφεύγεις;
Θέλεις να ελέγχεις, να ξέρεις και να επιλέγεις, και συνέχεια κυνηγάς αυτό που ποτέ δεν θα έχεις. 
Φοβάσαι να συνδεθείς με το Πνεύμα που σε ορίζει γιατί πιστεύεις πως τότε θα χαθείς. Όλα όσα φοβάσαι βρίσκονται εκεί μόνο για να σε καθοδηγήσουν πίσω στην πηγή, στην ουσία σου και στην πνοή που σου δίνει ζωή.
Φοβάσαι να εμπιστευθείς γιατί έμαθες ότι πρέπει να ελέγχεις. Όλα τα αντίθετα βρίσκονται μέσα σου χαοτικά, ενώ ο χρόνος γίνεται μαρτυρικά βαρύς και αχανές.
Τα πάντα είναι δώρα μα δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Η θεωρία της πίστης σου εμποδίζει να το δεις. Γιατί χρειάζεται ν’ απαλλαγείς από όλα, να παραμείνεις γυμνός, τρωτός και αγνός, στην παρουσία του Δημιουργού σου.
Κάθε στιγμή που περνά είναι μια αιώνια, κβαντική, εκστατική στιγμή που μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο της ταυτόχρονης ύπαρξης και ανυπαρξίας σου μαζί.
Όμως το δράμα, οι εικόνες, η μνήμη και τα συναισθήματά σου σε παρασύρουν όλο και πιο μακριά. Την «βαρύτητα» δεν την κατανοείς ακόμα. Μέχρι να παραιτηθείς. Μέχρι να παραδοθείς συνειδητά, με πλήρη επίγνωση στο μεγαλείο της ουσίας σου πέρα από οποιαδήποτε προηγούμενη συνειδητοποίησή σου.
Δεν θα γαληνέψεις πριν από αυτό. Δεν θα σταματήσεις να ψάχνεις, να πορεύεσαι μόνος πριν από αυτό. Ποτέ ο νους που εμπιστεύεσαι, το σώμα που αντιλαμβάνεσαι, ο κόσμος που δημιουργείς δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που μόνο η παράδοσή σου μπορεί να σου προσφέρει… σε μια μόνο στιγμή!

πηγή